Dag 19 en verder: einde van de rally

We stonden op tijd op om aan de hoofdweg te staan zodat we alle andere teams voorbij zien komen waarvan er vast wel 1 zou zijn die ons kan helpen. Ik (Ron) reed van het hotel naar de hoofdweg in slechts 3 keer herstarten, een record. We stonden amper 5 minuten aan de weg, en het busje met de Hongaren reed langs. We legden alles uit wat er gebeurd was en wat we zelf al geprobeerd hadden. Eigenlijk hadden we de hoop opgegeven dat we zelfstandig de finishlijn zouden halen en dat we gesleept zouden moeten worden deze laatste 200 km. Maar nee, wederom wisten de autohelden ons uit de brand te helpen. Het probleem bleek een filter te zijn. De computer in onze auto gebruikt een filter om te bepalen of de diesel niet te vies is, en zowaar vindt hij dus dat de diesel in deze streek zo vies dat hij de brandstof toevoer stopt. De oplossing: het filter verwijderen. Wellicht niet best voor je auto, maar hij rijdt in ieder geval wel. Enorm blij dat we op eigen kracht de weg naar de finish konden vervolgen, reden we weer in colonne.

In het volgende kleine dorpje stopten we even omdat de Hongaren iets moesten controleren. Dit zou een ervaring worden die we nooit meer zullen vergeten. Alle 4 de auto’s stopten en het handjevol mensen die er stonden bekeken en begroetten ons vriendelijk. We besloten wat spullen weg te geven. Steeds meer mensen uit het dorpje kwamen kijken en we deelden van alles uit: kleding, speelgoed, ehbo doosjes, onze jerrycans met water, planken, een schep. Echt alles was we niet meer nodig hadden, gaven we aan deze mensen. Ze waren zo blij, dat het totaal geen probleem was om foto’s en films te maken van iedereen. Ze poseerden zelfs voor ons. Toen kwam er een muzikant die ging spelen op zijn zelf gemaakte fluit. Wojtec ging dansen op de muziek, en iedereen lachen. Ik gaf de muzikant mijn mondharmonica en binnen luttele minuten had hij door hoe het werkte en speelde hij hetzelfde liedje als die hij op zijn fluit speelde.

Enkele uren later reed Martijn ons over de finishlijn in Bissau. Dit was op een soort van rotonde. Er stond zelfs een luchtbuis waar je onderdoor kon, maar deze zakte op een gegeven moment ineen. Beetje hetzelfde scenario als van de start, waar de wind datzelfde ding wegblies. Veel andere deelnemers begonnen direct met het verkopen van hun auto. Je hebt eigenlijk 3 soorten deelnemers: zij die terugrijden (of met de boot), die de auto verkopen en die de auto doneren. Hoewel wij bij de laatste categorie horen, begonnen we te twijfelen of het niet verstandiger is om de auto te verkopen en het geld te doneren aan het ziekenhuis. We hadden 3 sterke motieven hiervoor: naar Banjul zouden er geen Hongaarse monteurs meer zijn die ons kunnen helpen (je weet nooit met die vieze diesel). Ook waarschuwden ze ons dat de auto het niet zo lang meer vol zou houden. Daarnaast kun je auto’s voor goede prijzen hier verkopen. Maar voor we deze beslissing maakten, zochten we eerst een hotel. Dat was nog knap lastig omdat Bissau slechts enkele goede hotels heeft en alle deelnemers een hotel zochten. Een man hielp ons naar 7 verschillende hotels, waarvan de laatste nog genoeg kamers had voor ons allemaal. Het was een prachtig hotel met alles erop en eraan. Zelfs een zwembad… zonder water. Gelukkig konden we een dag later wel zwemmen in een hotel waar vrienden van ons zaten. De rest van de dag heerlijk relaxen en ‘s avonds gingen we naar het grote eindfeest van de rally. Het stelde niet zoveel voor, hoewel de muziek en het dansen wel indrukwekkend was. Daarnaast was het leuk om nog éénmaal met wat mensen te spreken. En de Pool en de Fin wonnen zelfs een prijs: low budget team, omdat ze met een auto van 200 euro meededen.

De volgende dag, eigenlijk onze eerste echte vakantiedag omdat de rally nu voorbij was, begon hectisch. We hadden inmiddels besloten om te proberen onze auto te verkopen voor 4.000 euro, dat wat wij (of eigenlijk onze sponsoren) ervoor betaald hadden, en dat geld te doneren aan het ziekenhuis. De hele dag waren we bezig en het onderhandelen was pittig. Ook hadden we enkele keren een deal, maar kwamen ze of niet terug, of gingen ze toch weer proberen geld af te dingen. Uiteindelijk was het pas ‘s avonds dat we iemand vonden die serieus was en de auto was verkocht voor het ons gewenste bedrag. Direct het ziekenhuis ons verhaal gemaild want misschien hadden ze zich helemaal ingesteld op het krijgen van een auto. Maar nee, de 4.000 euro is zeer, zeer welkom zeiden ze. En het betekent voor ons nog een leuk toetje toe omdat we nu met “openbaar vervoer” moeten reizen naar Banjul, en dat is altijd spannend en avontuurlijk.

Die avond gingen we nog 1 keer met de gehele colonne uit eten. Er werden foto’s uitgewisseld, facebook toegevoegd, adressen en iedereen nodigde elkaar uit om eens te komen opzoeken in Hongarije, Duitsland en Nederland.

De Pool had inmiddels besloten met ons mee te gaan naar Banjul. Het is echt een jongen met een gouden hart, maar oh oh wat heeft hij ons tijdens de rally vaak in rare situaties gebracht met zijn zoektochten naar bier. Het zal voor jullie vast klinken alsof de hele rally in teken van bier stond, maar niets is minder waar: de rally stond in het teken van vriendschap. Want we hebben met alle mensen in onze konvooi echt een unieke ervaring opgedaan en dat delen we voor de rest van ons leven.

De volgende ochtend regelden wij dus met z’n vieren een taxi die ons eerst naar het hotel van de Hongaren bracht om afscheid te nemen. De taxi reed ons naar de grens, waar we vervolgens lopend Senegal ingingen. Daar werden onze tassen grondig doorzocht, maar alles was in orde. Een oude rammelbak bracht ons naar Ziguinchor, het eerste grote plaatsje na de grens. Martijn koos een willekeurig hotel uit de Lonely Planet en dat bleek een gouden greep. We zitten aan een rivier en kijken uit op vissers, bootjes, prachtige vogels, en veel luxe en comfort. Dit is echt vakantie! We besloten hier langer te blijven, inmiddels is dit onze derde en laatste dag. We relaxen voornamelijk bij het zwembad en spelen kaartspelletjes. Vandaag gaan we het stadje ook even bekijken. Gisterenavond hebben Martijn en ik allebei een muziekinstrument gekocht, waardoor we nu goed moeten nadenken hoe deze joekels mee te nemen naar Nederland. We verzinnen wel wat.

Morgen de laatste dag, naar Banjul, het ziekenhuis, Wojtec in een hotel afzetten en naar het vliegveld voor een lange reis terug.