Dag 18: naar Guinee Bissau

Vanochtend vertokken we uit het Nationale Park van Senegal. Het eerste gedeelte was de weg terug, dus offroad. De auto hield zich prima. Nadat we echter het park uitwaren, hield de motor er ineens mee op. Het ding wilde amper starten en sloeg na 10 seconden weer af. Meteen via de CB-radio (in oud-Hollands ‘bakkies’) het konvooi gewaarschuwd. Nu hebben we het geluk dat een auto in het konvooi bestaat uit enkele professionele Hongaarse automonteurs. Het eerste waar ze naar keken was de benzinefilter. Ron, Linda en ik wisten niet eens dat er een benzinefilter inzat. En nog meer wonder boven wonder: de Hongaren een reserve filter aan boord hadden. Deze werd vervolgens vakkundig vervangen, waarbij ik elk moment dacht: daar gaat onze motor. Na een kwartiertje mocht ik proberen de wagen, die we Kitty (de vrouwelijke Kitt) hebben genoemd, te starten. En verdomd, ze deed het weer.

Dus wij weer vrolijk onderweg. Althans, dat dachten we. Het benzinepijl van alle auto’s begon omlaag te gaan. En we hadden via via al gehoord dat er een benzine-staking bezig is. In het plaatsje Tambacoucha bleek 1 tankstation nog wat over te hebben. Een gekkenhuis! Mensen die aan kwamen lopen met jerrycans en van alles en nog wat. Daarnaast kostte de benzine 7 euro per liter. En dan de Nederlanders maar klagen! Om het nog erger te maken bleek de benzine op te zijn vlak voor dat wij aan de beurt waren.

We besloten daarna maar om de weg te vervolgen en te kijken waar we benzine konden krijgen. Misschien het volgende dorpje. Of die daarna. Al snel bleek dat ongeveer heel Senegal zonder die waardevolle grondstof zat. En dus hadden we een probleem. Vooral de auto van onze Duitse vrienden (met een Finse lifter erin) liep tegen het einde. Het zou erom gaan hangen of we de grens met Guinee-Bissau zouden halen. Onderweg werd ons zelfs aangeboden om Diesel over te hevelen van een vrachtwagen naar onze auto, voor een belachelijke prijs uiteraard, maar die wagens bleken meestal leeg te zijn. Er zat niets anders op dan doorrijden.

De laatste 50 kilometer voor de grens begonnen de wegen absurd slecht te worden. Gaten of geulen van een 30 centimeter diep werden al snel normaal. Maar ons grootste probleem: het afremmen en optrekken van de auto kost veel brandstof. Toen de Duitse wagen nog 5 kilometer konden rijden, bereikte we de grens van Senegal en Guinee-Bissau. Omdat de auto op de naam van mij (Martijn) staat moet ik meestal die papierwinkel afhandelen. De man hier was echter vrij simpel. Hij vroeg me of ik een visum nodig had. Ik zei nee en hij ging daar meteen mee akkoord. Daarnaast hebben we de Pool Wojtek aan boord waarvan hij het paspoort afhandelde alsof ie ook Nederlands was. Vervolgens stempelde hij de autopapieren van de Pool af, terwijl die auto is achtergebleven in Marokko. Jaja, ze zijn grondig.

In Guinee-Bissau konden we meteen na de grens benzine tanken. Niet bij een normale pomp, maar in een dorpje waar met jerrycans de benzine in onze tank werd gegooid. Eindelijk was ons probleem voorbij. Dachten we.

De finish van de etappe van vandaag lag maar enkele kilometers na de grens. Het was een klein dorpje met een school waar van de 800 kinderen maar 30 naar school kunnen. Hier hadden we dus onze spullen voor gekocht. Er was door de bevolking een klein feestje georganiseerd met muziek en dans. Erg leuk om te zien. We gaven onze donaties aan de school. Alle kleren, kleurpotloden, pennen, schrijfblokjes en voetballen gingen hier heen. Dat kunnen ze ongetwijfeld goed gebruiken. De goederen zouden de volgende ochtend aan het schoolbestuur worden geschonken. We kozen er echter voor om door te rijden naar het volgende stadje Gabu. Dit zou ons tijd schelen en het zou ons een goed hotel opleveren, in plaats van de camping. De Hongaren besloten op de camping te overnachten. Met hen zouden we de volgende ochtend in Gabu weer afspreken.

Om 10 uur ‘s-avonds vertrokken we voor een rit van een uurtje. De rit was over wegen die nog steeds net zo slecht waren, maar nu in het donder. Linda wilde graag rijden om die offroad cursus van haar uit te laten betalen. Na 9 kilometer hield onze motor er ineens weer mee op. Hetzelfde probleem als eerder. Nu waren er echter geen Hongaren meer in de buurt. In het stikkedonder stonden we nu stil in the middle of nowhere (lees: halve jungle) met om ons heen een paar dieren die ons wel graag de hand wilden schudden. De auto wilde af en toe wel starten, maar na 10 tot 20 seconden hield de motor er mee op. Na een half uur puzzelen en kijken wat we hier aan konden doen bleek dat de enige optie was om de auto te starten, als een gek optrekken en zodra de motor ermee ophield Kitty uit te laten lopen. De Duitsers zouden ons volgen op afstand. We hadden nog zo’n 20 kilometer te gaan, dus dat hotel konden we waarschijnlijk wel vergeten.

Maar we hadden niet op Linda gerekend. De offroad cursus betaalde zich nu uit. Je moet je voorstellen dat we in het donker reden op onverharde wegen met flinke heuvels en greppels. Linda startte echter de motor, trok op naar 70 kilometer per uur en vloog over het ‘wegdek’. Binnen anderhalve uur hadden we Gabu bereikt. Het was nu wel rond twee uur, maar we waren ergens! Vlug nog een hotel gezocht, een douche gepakt en ons voorbereid op 5 uurtjes slaap.

Het is nu afwachten hoe Kitty zich morgen voelt. Hopelijk koelt ze wat af en heeft ze er morgen weer zin in.

Groeten van Ron, Linda en Martijn.