Dag 8: offroad!

Hoi allemaal,

Bereid je voor op een lang verhaal. Wat hebben wij een dag achter de rug!

Er werd gezegd dat dit een F* Crazy hard day zal worden. En dat hebben we geweten!

Vanmorgen moesten we heeeel erg vroeg ons bed uit (4.00 uur!!) om om half 5 de briefing bij de wonen. Na we de do’s and don’t van de organisator hebben gehoord gingen we op pad richting Zagora en eindbestemming Tata.

We vertrokken uiteraard nog in het donker en konden via een verharde weg tot Taouz komen. Vanaf dat dorp, ging er een zogenoemde Piste Principal oftewel dirtroad naar Zagora. Het eerste stuk was nog goed te doen en zijn we dwars door de Erg Chebbi duinen gereden terwijl de zon langzaam opkwam. Prachtig gezicht! Kiekjes hierboven.

Het was fijn om met daglicht te rijden, deze weggetjes bestaan voornamelijk uit gaten, stenen, keien en heel veel zand, ze zijn gebaand door andere auto’s en vrachtwagens. Dus alles moest ontweken worden om onze auto een beetje te ontzien. (welke het al flink te voorduren had) Maar, so far, so good. In het roadbook stond dat je je voor moest bereiden op bad case senario’s, maar het ging erg voorspoedig. Naarmate de weg vorderde hebben we vaak moeten kiezen tussen weggetjes. In het roadbook stond dat we zo veel mogelijk moesten vragen aan locals of we nog op de Piste Principal zaten, omdat het makkelijk was om te verdwalen. Maarja, als je geen mensen onderweg tegenkomt, is dat natuurlijk lastig. Gelukkig kwam er zo eens in de 2 uur een vrachtwagen langs, waarvan de chauffeur ons lachend een willekeurige kant op stuurde met de mededeling dat Zagora nog heel ver weg was, terwijl hij zijn armen helemaal uitstak om aan te geven dat we nog een eindje te gaan hadden.

We wisten dat Zagora in het Westen ligt, maar helaas liet onze GPS ons in de steek, dus op de ouderwetse manier: het kompas. De wegen werden inmiddels steeds slechter te volgen en we hadden niet het idee dat we goed gingen. Er was ook al een paar uur geen auto, vrachtwagen, dorpje, ezel of kameel voorbij gekomen. Nadat we ons voor de 3e keer uit het zand moesten graven, uit de auto een lucht van een verbrandde koppelingsplaat kwam en ook de motor niet meer startte, zakte de moed ons toch een beetje in de schoenen. We hadden genoeg eten en drinken voor 4 dagen bij ons en een tent. Iemand moest toch langs ons komen in 4 dagen? Na een kwartier gewacht te hebben en de omgeving verkend te hebben, waagde we nog een poging om ons uit deze benarde situatie te bevrijden. En met succes! Ondanks mijn off-road cursus moeten we toch concluderen dat Martijn de echte off-roader onder ons is. We vervolgde onze weg richting het westen en kwamen een dorpje tegen! Yes! Eindelijk beschaving! We werden meteen uitgenodigd voor thee en er werd ons meteen verteld dat we de Piste Principal niet moesten nemen omdat er overal zand op lag. Het waaide de afgelopen dagen heel hard, waardoor er veel zand op de wegen waaide. De mensen in dit dorpje genaamd Salida, hadden vandaag een leuk baantje door met de trekker alle vastzittende auto’s los te trekken. Gezien onze reeds opgedane ervaring met zand, werd ons aangeraden de nomade route te nemen. Natuurlijk weten wij die weg niet en er werd meteen aangeboden om met ons mee te rijden tot een ander dorpje waarvandaan de Piste Principal weer goed te doen was. Hamou, een aardige, Engels sprekende, jongeman stapte bij ons in. Al snel werd duidelijk dat deze nomade route ook geen optie voor ons was, want we zaten direct weer vast in het losse, fijne zand. Hamou stapte achter het stuur en vertelde ons dat dit geen goede auto is om te rijden in de woestijn. We hebben natuurlijk een 4×4 maar geen lage of hoge giering. Dus alle 4 de banden graven zich heel snel in. Na voor de 4e keer ons weer uit te graven, reed Hamou lekker vlot door. Wij zouden deze weggetjes nooit gevonden hebben! Hij kon ons assortiment aan Marokkaanse muziek die Ron op z’n ipod had waarderen maar had zelf ook nog wat nummers op z’n telefoon staan die hij ons wilde laten horen. Eenmaal aangekomen in het dorpje kregen we wederom thee van de zus van Hamou en zelf gebakken naanbrood. Heerlijk, maar we moesten snel door, want het liep al tegen 3 uur en we moesten nog een flink stuk naar Zagora.

Het was rond 7 uur dat we aankwamen in Zagora. Snel even tanken en op naar Tata. Wat nog op350 kmlag. Bij het tankstation kwamen we een ander rally team uit Hongarije tegen. Na overleg over de route, zij wilde ook absoluut geen zandwegen meer rijden, besloten we samen op te rijden naar Tata. Eerst werden nog even de lading zand uit de schoenen gooien en off we go! De Hongaren hadden het tempo er aardig in op toch best wel smalle, onverlichte bergweggetjes, maar het is wel fijn om een auto voor je te hebben op zulke weggetjes. Dus wij gingen er plankgas achteraan. Toen we even stopte voor een plaspauze kregen we een fles Polenka in onze handen gedrukt. Een heeeeeeel sterk alcoholisch honingachtig drankje. Ze lieten de fles achter bij ons, als ze ‘m maar weer terugkregen bij de volgende stop. Misschien verklaarde dit de rijstijl?

Ron en Martijn hadden vandaag allebei al een flink stuk gereden en gezien het tijdstip waarop we uit ons bed moesten vanmorgen, besloten we niet door te rijden naar Tata maar te stoppen en een hotel te zoeken in Foum Zgid. We stopte bij een hotel en kregen voor 300 dirham, zeg maar 30 euro een kamer met een tweepersoons bed en twee losse bedden. De gentlemens dat ze zijn, lieten Martijn en Ron mij in het 2-persoonsbed liggen. Maar het beste was toch echt de warme douche. Lekker dat zand uit je haren en van je lijf spoelen, want geloof me, het zat op plekken waar het niet hoort! Snel naar bed, want omdat we dus eerder gestopt zijn dan het oorspronkelijke eind van de etappe, moeten we morgen wat vroeger op om de kilometers in te halen.

Weltrusten!

Groetjes van Martijn, Ron en mij!