Dag 12: Nouadhibou

Vandaag konden we lekker uitslapen. We liggen zowaar voor op schema in de rally. De nacht hebben we doorgebracht op een camping in Nouadibou, maar dan in een klein stenen kamertje. De badkamers en toiletten waren zelfs naar omstandigheden goed.

Al snel kwam het gesprek met de medereizigers uit op het onderwerp: wat gaan we doen vandaag. Er waren drie mogelijkheden. We konden een extra dag in deze stad blijven, we konden naar het eigenlijke eindpunt van vandaag of we konden doorrijden naar Nouakchott, de hoofdstad van Mauritanië. Uiteindelijk kozen we voor het laatste. Dat zou wel betekenen dat we zelfs verder zouden rijden dan het eindpunt van de etappe een dag later. Maar in Nouakchott is wel het meeste te beleven.

We moesten echter eerst nog wat hoognodige was doen. Na anderhalve week waren we door onze schone sokken, ondergoed en t-shirts heen. Na wat navragen werden we de weg gewezen door een enorm aardige vrouw. Een probleem echter: de was zou pas rond drie uur klaar zijn. En om dan nog een kleine 500 kilometer te rijden… Na wat doorvragen bleek dat de was ook wel rond 1 uur klaar kon zijn, maar dan nog niet droog. Dan maar opdrogen in de auto. We zitten nota bene in West Afrika. Hoe lang kan het drogen duren?

Om de anderhalf uur door te komen, wachtend op onze schone kleding, besloten we een kopje thee te halen. Maar nu bestaat Nouadibou nou niet echt uit overzichtelijke tentjes met alles duidelijk aangegeven. Wat het dichtst in de buurt kwam was een klein restaurantje (lees: vier kale muren (met kakkerlakken er gratis bij) en een televisie in de hoek). De bediening bestond uit vier dames en de broer van een van de vrouwen, die grappig Engels sprak (“he is my mother”). De thee, die werd bezorgd na 20 minuten, werd in twee glazen geschonken. Meer glazen hadden ze niet. Linda kreeg elke keer een re-fill van mijn glaasje.

De thee was overigens heerlijk!! En na afloop hebben we plezier gehad met de camera. We zullen een paar kiekjes toevoegen hierboven.

Na met de auto weer een stukje door de stad te hebben gereden zagen we een voetbalveldje. Prima voor Ron en mij (Martijn) om een balletje te trappen. Meteen stroomde de plaatselijk jeugd toe om mee te doen. Na afloop van een potje ballen zeiden we dat ze de bal mochten houden. En alweer enorm blije reacties.

De was was ondertussen klaar. Bij de kassa nog vijf Afrikaanse minuutjes wachten (een kwartier) en we konden met een paar tassen natte kleding onderweg. Linda organiseerde de wasruimte op de achterbank, Ron inspecteerde de Lonely Planet en ik mocht de eerste 250 kilmeter rijden door bijna onveranderd landschap. Aan de rechterkant duinen met gras, aan de linkerkant de indrukwekkende Sahara zandduinen.

Onderweg besloten we een stopje te maken en wat uit de kofferbak te halen. Verder niet bijzonder, maar nadat we wegreden zagen we na een kilometer dat er een lampje brandde op het dashboard: de achterklep staat open. Omdat we ook nog eens de zijramen open hadden staan, was de achterklep wagenwijd opengevlogen! Vlug op de rem en kijken of we was misten. En inderdaad, Ron zijn tas bleek nu nog enkel een gapende opening te zijn. We konden het nog net zien liggen langs de weg, een héél eind verderop. Gelukkig is de weg vrij rustig en konden we omdraaien en de tas ophalen. Maar goed dat we er snel achterkwamen!

De eerste lading kleding was onderhand droog. Ron was gepromoveerd tot klerendroogkoning en hing met zijn spijkerbroek uit het raam om het proces te versnellen. Het enige nadeel was dat via de bovenkant van de spijkerbroek de wind door de pijpen van zijn broek werd geblazen. De arme jongen kreeg er koude voeten van. Jaja, rally rijden gaat niet over rozen.

Bij zonsondergang kwamen we aan in Nouakchott. De stad ziet er nog hetzelfde uit als de vorige keer dat ik er was: rommelig, zanderig en elke vorm van stedelijke planning ontbreekt. Maar het hotel waar we aankwamen was prachtig. Aan een ansichtkaartachtige strand met parasols. Het enige probleem is dat het is volgeboekt. Een groep Fransen zijn hier bezig met een humanitaire autotocht door Afrika (stel gekken!) en hebben besloten hier te overnachten. De oplossing bleek simpel: de tent opzetten vlak naast het hotel. Kost ons 10 euro per persoon.

Terwijl ik dit schrijf wachten we op ons eten in het restaurant. Op de achtergrond horen we de Atlantische Oceaan ruisen en zien we in de verte bootjes varen met allemaal gekleurde lichtjes. Onze medereizigers, die al waren vertokken toen wij aan het voetballen waren en thee aan het drinken in Nouadibou, zijn hier ook en waren wél op tijd voor een kamer. Gelukkig zijn we uitgenodigd om bij hun een douche te pakken en daarna Palinka te komen drinken.

Dat wordt vast een geslaagde avond.

Groeten,
Ron, Linda en Martijn