Jantje huilt, Jantje lacht

In Afrika is alles anders dan thuis. Dat wist ik al toen Air Madagascar mij een maand geleden e-mailde met de opmerking dat ik, in plaats van direct van Comoren in 3 uur naar Madagaskar zou vliegen, een omweg via Kenia (180 graden de andere kant op) zou nemen en er dan ruim 6 uur over zou doen. Geen probleem, het zou hen wel beter uitkomen.

Dan vanmorgen kwam ik aan op het vliegveld, en zie op het bord van vertrekken geen vlucht naar Kenia (en ook niet naar Madagaskar). Ik vroeg rond en liet mijn papieren zien, maar hoewel mensen mij wel te woord stonden, begreep ik helemaal niets van wat ze zeiden. Frans was op dit moment handig geweest. Ik zag ook een verdwaalde en verbijsterd kijkende Japanner (je komt ze op de meeste gekke plekken ter wereld tegen) en vroeg of ik even mocht zien welke vlucht hij heeft. En ja, precies dezelfde als ik. Met behulp van een Fransman kwamen we erachter dan onze vlucht geannuleerd is en misschien morgen wel gaat. Nou, dat is mooi. 1 dag minder rondreizen in Madagaskar dus! Jantje huilt :-(

De Japanner en ik pakten een taxi terug naar Moroni en direct naar het kantoor van Air Madagascar om stennis te schoppen. Nee, om heel vriendelijk te vragen wat er mis gegaan is. Ik krijg te horen dat ze geprobeerd hebben mij te bereiken om in te lichten dat het vliegtuig inderdaad 1 dag later vertrekt (zojuist ben ik erachter gekomen dat ze me inderdaad een e-mail hebben gestuurd, afgelopen nacht om 3 uur, dus zo'n 6 uur voor vertrek), maar ja ik verbleef de afgelopen 3 dagen op plekken waar geen stroom is (en dus ook geen internet).
Oké, wat nu? Op kosten van Air Madagascar verblijf op het enige (maar wel extreem) luxe hotel op de Comoren: Le Moroni. Inclusief ontbijt, lunch, diner en gratis vervoer. Ook de taxi van het vliegveld werd vergoed. De kamer waar ik nu ben, heeft een groot bed, een badkamer met bad (!), airco, gratis draadloos internet en mijn kleren worden ook gewassen. Jantje lacht! :-)

Die Japanner is overigens een interessant figuur. Hij zegt bijna niks, maar als je over reizen begint... hij is nu 2 jaar onderweg en gaat nog 1 jaar door. En overal, behalve op de Comoren, gecouchsurft. Als hij over een jaar klaar is met reizen, heeft hij op de Amerika's na zo'n beetje de hele wereld gezien. En dat met alleen een beetje gebrekkig Engels. Respect!

Afgelopen zondag kwam ik aan op de Comoren en reed direct door naar de hoofdstad Moroni. Daar ingecheckt in een redelijk hotel en direct de markt op. Wat ongelofelijk veel aandacht krijg je daar als buitenlander. Iedereen zwaait naar je en lacht. "Bonjour!"

De volgende dag spendeerde ik ook in Moroni om nog meer van deze interessante stad te zien. Eerst nog een kijkje op de (nieuwe) markt. Terwijl ik daar iets wat tussen thee en soep in zat opdronk (met 3 opscheplepels vol suiker en een heel stokbrood om erin te dopen), ontstond er 10 meter van mij vandaan commotie. Binnen 30 seconden hadden zich bijna 100 mensen om 1 jongeman heen verzameld, duwden en trokken hem, en schreeuwden naar hem. Even had niet ik meer de aandacht. Hij bleek iets gestolen te hebben en betrapt. Dat moet je niet hebben op de Comoren! Je wordt bijna letterlijk gelyncht.

Op de oude markt gebeurde een soortgelijk iets. Helaas heb ik weinig foto's van deze markten en bazaar, omdat foto's maken riskant is. Je hebt grote kans dat mensen (met name vrouwen) naar je toekomen als ze denken dat ze op de foto staan. Dan eisen ze geld. Wel heb ik een filmpje gemaakt, en terwijl ik deze maakte veel gesproken in het Nederlands zodat ik mensen om me heen kon negeren. Ik hoorde hen wel roepen "monsieur, no permission", huh? Wat? Even niet storen, ben aan het filmen. En hup, camera laten draaien en doorlopen. Het werkte. Nog 2 moskeeën bezocht, waarvan er 1 zo oud als Methusalem is. En door steegjes gelopen om zo te kunnen kijken naar de "huizen" van de mensen. Onthutsend. Dit niveau van leefomstandigheden heb ik alleen ook in Birma gezien.

Een dag later naar Chomoni gegaan, met een heerlijke rit over een weg vol gaten. Het begon ook ineens flink te regenen. Aangekomen in Chomoni bleek de beschrijving van dit dorp in mijn reisgids een stuk anders dan de werkelijkheid. Er is totaal niks te doen, en het enige "hotel" bleek te bestaan uit wat vervallen strandhutjes. Geen douche, toilet slechts een gat in de grond zonder dak, geen stroom. Later hoorde ik dat alleen Moroni stroom heeft. Iets politieks, de stroommaatschappij weigert (al 2 jaar) stroom te geven totdat duidelijk is wie de nieuwe leider wordt. Gelukkig had mijn "kamer" wel een muskietennet. En het "restaurant" werd speciaal voor mij 3 keer geopend, voor lunch, diner en ontbijt. Toch wel bijzonder, zo'n dagje zo verschrikkelijk afgezonderd zijn en totaal niks om je heen. Tot overmaat van ramp ook de hele dag stortregen, zodat het enige wat ik die dag kon doen was vanuit mijn hut naar de zee staren. Alle zonden van de afgelopen 33 jaar kunnen overdenken.

Een dag later via 3 ritten (waar ik steeds op moest wachten, variërend van 30 minuten tot 2 uur omdat je op de Comoren altijd moet wachten tot er een voertuig jouw kant op gaat, en ruimte in de wagen heeft) kwam ik aan in Mitsamiouli. Ik dacht een goed hotel met airco e.d. aan te treffen, maar wederom was het vooral het gebrek aan stroom dat ervoor zorgde dat mijn verblijf in armoede met 2 dagen verlengd werd. Geen probleem, hier waren wel douches (een ton met water en een gietemmertje) en kaarslicht voor 's avonds.
De volgende dag zo'n 15 kilometer gelopen langs de noordkust van het eiland en dwars door gehuchtjes heen waar met name de kinderen me vriendelijk begroetten. Een moskee bekeken (mythe dat het in 1 nacht spontaan ontstaan is), een meer (was een dorp, door een tovenaar omgetoverd nadat hem water geweigerd was) en vooral veel gerealiseerd hoe goed wij het in Nederland toch hebben vergeleken met de mensen hier. De wegen zijn erbarmelijk, overal langs de weg auto-karkassen, huizen gemaakt van golfplaten of palmboombladeren, en vooral overal afval. Iedereen dumpt alles maar. En dus geen stroom.

Op het hele eiland van Grande Comore schijnt er maar 1 lemur te zijn, in het hotel waar ik verbleef. Deze heb ik een banaan mogen geven. Tijdens de overdracht van de banaan, voelde ik de handjes van dit prachtige beestje. Heel zacht. Ze zijn supervriendelijk. Ik hoop er nog meer te zien in Madagaskar, waar ze in overvloed zijn.

Op sommige foto's hieronder draag ik een kofia. Dat is een islamitisch hoofddeksel dat veel mannen hier dragen. Leuk om die op te zetten en mee rond te lopen. Alle "bonjours" veranderen in "salaam aleikums", die dan van mij een vloeiende "wa aleikum assalaam" terug krijgen.

Morgen hopelijk wel Madagaskar, maar je weet nooit hier in Afrika...