Land van wijlen Dodo

Tijd voor weer een berichtje, nu geschreven vanaf het internationale vliegveld van Mauritius, waar ik over zo’n 2 uur vertrek richting Rodrigues, het andere eiland van Mauritius zo’n 700km oostwaarts.

Eerst even een stukje geschiedenis. Wie waren de eerste oorspronkelijke bewoners van Mauritius? Niemand! Dit eiland was volledig onbewoond toen “wij” Hollanders er in 1598 voet aan wal zetten. En dus waren eigenlijk de kaaskoppen de eerste oorspronkelijke bewoners. En wat hebben we veel invloed gehad, zowel positief (suikerriet geïntroduceerd, #1 export van Mauritius heden ten dage) als negatief (indirect verantwoordelijk voor het uitsterven van de dodo). Kortom, veel Nederlandse geschiedenis hier.

Ik had de hostel eigenares beloofd een fles J&B whisky duty-free mee te nemen. Omdat op de meeste vliegvelden de duty-free zone voor vertrek zit, en niet na aankomst, zocht ik die whisky op het vliegveld op de Seychellen, voor mijn vlucht naar Mauritius. Het enige wat erop leek was Jim Beam whisky, dus kocht ik die maar. Aangekomen op Mauritius zag ik dat ze daar toch wel een duty-free zone hebben na aankomst, en ook echte J&B whisky. Nu een dilemma. Ik wilde die fles meenemen, maar mag niet meer dan 1 liter sterke drank meenemen. Andere whisky weggooien is ook geen optie. Dus met 2 flessen sterke drank door de “niets aan te geven” poort, in de hoop dat het wel goed zal gaan. Staan daar 5 beambten die de 4 toeristen voor me aanhouden en vragen alles open te maken. Dus ik voel de bui al hangen, totdat de 5e beambte tegen mij zegt “is goed, loop maar door”. Heerlijk om vaak zulk geluk te hebben.

Het appartement was geweldig. Ik zat 3 hoog en keek vanuit mijn balkon uit op de oostkust. Uiteraard met witte stranden en helderblauwe wateren. Het appartement had ook een keuken en koelkast, dus ik heb ook zelf kunnen koken. Ik kwam de eerste ochtend er wel achter dat mijn kamer vol wespen zat, of gezien de grootte misschien wel horzels. Hopend dat er geen nest binnen zat (of een gat in de muur), heb ik de eerste 6 netjes de deur gewezen, en de overige 8 ouderwets gedood. Ze kwamen niet meer terug, dus de hint was aangekomen.

De eerste dag heb ik gerelaxt, omdat dat ook moet gebeuren. Wel alvast een auto geregeld voor de overige dagen. Een oom van de eigenares had nog wel een autootje over. En ik kreeg precies wat ik graag wil: een ouwe rammelbak van een wagen, zonder overbodige luxes als airco en cd-speler (wel een radio, die ik dan ook hard aanzette met Indische muziek terwijl ik door de dorpjes scheurde, wat vaak een lach op de gezichten van de locals bracht). Overigens had ik bijna binnen 10 minuten al een boete, omdat ik blijkbaar verkeerd geparkeerd had toen ik even wat geld moest pinnen. Ik wist niet dat dit kon in Mauritius, verkeerd parkeren. Iedereen lijkt zijn wagen overal maar neer te zetten, maar er blijken toch regels te zijn. Even schapenogen opzetten, en alles was in orde.

Tja, ik kan verder wel in details schrijven wat ik allemaal gezien heb, maar dat kan ook in 1 woord: schitterend! Zowel de stranden, de kustlijn, het Nationale park, de rotsen/bergen (zo hoog zijn ze niet) en vooral de mensen. Wat dat betreft is het net Azië. Toen ik aankwam, ben ik met de bus naar Trou d’Eau Douce gegaan omdat me dat leuker leek dan een taxi en ook stukken goedkoper. Op het vliegveld stonden al die taxichauffeurs beteuterd te kijken dat zo’n westerse toerist hun Mercedes taxi afwees en koos voor de plebsbus. Tja, backpackers zien ze niet elke dag op Mauritius. In de bus tussen de lokale bevolking voelde ik me als een vis in het water. Ik bleek 3 keer te moeten overstappen. En de busrit deed in sommige opzichten ook lijken op die in Azië. Zelfde rijstijl, zelfde vrolijke mensen aan boord (zien er ook nog hetzelfde uit, veel Mauritiërs hebben Aziatische voorouders) en alle bagage wordt op elkaar gesmeten. Maar toch ook wel grote verschillen, zoals geen keiharde muziek aan (helemaal geen muziek zelfs) en een bordje met “Verboden te roken”, waar in Azië juist iedereen rookt in de bus. Lekker op straat gegeten, onwetend of het eten niet bedorven is. Ik heb uiteraard ook in de wat luxere restaurants gegeten om echte Mauritiaanse specialiteiten te proeven. Bijna allemaal vis en/of curry.

Port Louis, de hoofdstad, is een complete chaos. Het ene deel is toeristisch, en dus niet zo interessant. Het andere deel is 1 grote markt. Elke straat vol met kleine tentjes met meuk. Ik vond het wel verdacht dat er zoveel mannen waren die borstvullingen verkopen. Voyeurs. Sommige verkopers vielen echt op, zoals de schoenenverkoper die je hieronder op 1 van de foto’s ziet. Mijn ritje van de zuidwest kant naar de zuidoost kant was prachtig. Bij Le Morne Brabant (yep, Brabant) stikte het van de toeristen. Allemaal kitesurfers, die een mooi plekje gevonden hadden met perfecte wind. Ik had eerder die dag ook nog gewandeld door het Nationale park. Op zoek naar wilde aapjes, maar die heb ik niet gezien. Pas toen ik terug bij het informatie centrum was, zag ik er 2 die waarschijnlijk daar zaten omdat ze gevoerd worden. Dus die mag ik niet tellen als wilde apen.

En dit weekend dan Mauritius afsluiten op Rodrigues. Er schijnt in het weekend niks open te zijn, dus ik kan niet veel meer doen dan genieten van het zo afgelegen zijn, en de stranden. Als het mogelijk is, wil ik een strandactiviteit doen. Men zegt dat Rodrigues 1 van de beste plekken op aarde is voor kitesurfen. Misschien is dat wat. Snorkelen is altijd een optie aangezien het eiland omringt met koraalrif is. En anders kan ik altijd nog naar de zee staren en bedenken dat ik nog nooit op een plek zo afgelegen ben geweest…