Ademnood

De afgelopen week heb ik enkele spectaculaire activiteiten ondernomen op hoog niveau. Letterlijk: een gemiddelde hoogte van 4.000 meter. En daar kreeg ik gratis ademnood bij aangezien de lucht hier redelijk ijl is. Samen met mijn verstopte neus van mijn voortdurende verkoudheid betekent dat ´s nachts door mijn mond ademen, en dat is niet fijn. Bovendien zijn bijna alle steden hier tegen bergwanden gebouwd waardoor je veel naar boven en beneden moet lopen. Vooral van het eerste word je hondsmoe. En om het hele ademnood verhaal te typeren: tijdens het tandenpoetsen moet ik halverwege een pauze nemen om weer op adem te komen. Tot dusver het ademnood verhaal. Onthoud dit tijdens het lezen van onderstaande activiteiten die ik heb ondernomen.

Ik stond vroeg op in Atacama om met de 3 daagse toer naar Bolivia te beginnen. Graham, een Canadees en kamergenoot van me, zou ook vroeg opstaan om ook deze toer te doen, met een andere toeroperator. Hij kon zijn bed niet uitkomen nadat hij de hele nacht opgebleven was en had gedronken. Uiteindelijk gaf ik, nadat ik hem meerdere malen gecommandeerd had toch echt op te staan, de hoop op en vervolgde mijn weg. Toch leuk hem 5 dagen later in mijn hostel in La Paz weer te zien.

Ik kon geen betere groep treffen met de 3 daagse toer naar Uyuni, Bolivia: 2 goed Engelssprekende Chileense meiden en 3 prettig gestoorde Engelsen. Wat hebben we een lol gehad tijdens deze toer en ook de dagen erna. De toer zelf bestond uit het door het droge woestijngebied rijden van de Andes en lagunes, geisers en zoutvlaktes bekijken. De lagunes waren aardig, de geisers interesseerden me niet echt meer, hoewel het baden in een thermal pool me wel mooie flashbacks gaf naar Nieuw Zeeland. Maar de zoutvlakte van Uyuni! Wauw, de grootste zoutvlaktes van de wereld, en wat een prachtig natuurlijk fenomeen. In het midden van dit enorme zoutgebied ligt dan ook nog een eiland met bomen (cactussen) en dieren. Samen met Iguazu toch wel 1 van de hoogtepunten van Zuid Amerika op natuurgebied. Veel gekke foto´s gemaakt, met de Engelsen als regisseurs. Onze chauffeur van de 4WD was overigens Andreas, die helemaal gek was van de band Liberacion, uit Mexico. We hebben 3 dagen lang naar dezelfde cd geluisterd, waardoor we nu een anker hebben met deze muziek naar ons avontuur. In Nederland ga ik direct deze cd kopen! "La la la la la la la amor amor".

Voor de dierenliefhebbers: in dit gebied leven niet veel dieren. Wat ik gezien heb zijn voornamelijk lama´s, vossen, flamingo´s, schapen, ezels en vliegen. 80-duizend foto´s gemaakt van lama´s. Ik heb deze interessante dieren overigens ook gegeten toen we in Uyuni aankwamen met de groep en we 7 uur moesten wachten op de nachtbus naar La Paz. De groep was uitgebreid met 2 Australische meiden maar verminderd met de 2 Chileense meiden, die teruggingen naar Chili. De 2 Australiërs waren een goede aanvulling van onze groep, veel gelachen. Eerst de nachtbus naar La Paz, die erg duur was maar gegarandeerd sneller zou zijn dan een bus die 2x goedkoper was. We kwamen 2 uur later dan de andere bus aan doordat we pech kregen onderweg met de luchtventilatie. Deze werd overigens niet goed gefixed waardoor we de hele nacht woestijnzand inademden. Samen met de eerder genoemde ademnood was dat op z´n zachtst gezegd niet echt prettig.

Ik moest in La Paz beslissingen nemen omdat er enkele bijzondere activiteiten waren, maar ook relatief duur. Uiteindelijk besloot ik 50 euro neer te leggen om de meest gevaarlijke weg ter wereld te mountainbiken. Hier gaan elk jaar tig mensen dood door het ravijn in te rijden. De weg is 3 meter breed, de afgrond 200 meter diep. Ik schrijf dit, dus heb het overleefd. Supergaaf! 63km naar beneden, van 5.000m naar 1.200m. Prachtig uitzicht. Wel triest om af en toe wat kruizen langs de weg te zien waar mensen naar beneden gedonderd zijn. Onze fietsen waren van uitzonderlijke kwaliteit, ik heb me geen moment in gevaar gevoeld, hoewel ik de afgrond wel heel dichtbij gevoeld heb.

Na nog 2 dagen veel lol (en drank) gehad te hebben, was het tijd om onze groep op te splitsen in mensen die richting Peru gaan (o.a. ik) en mensen die richting Argentinië gaan. De volgende dag vertrok ik met de 2 Australische, spontane maar zeer reis-onervaren 20-jarige meiden naar het Titicaca meer. Aangekomen in Copacabana en in het goedkoopste hostel van mijn reis tot dusver ingecheckt. De dag erna een boottrip over Titicaca naar het Zonne-eiland gemaakt. Volgens de Inca´s was de zon geboren op dat eiland. We hebben er 8km over gelopen, heuvel op heuvel af (met name heuvel op eigenlijk, en vergeet wederom de ademnood niet!). Wel heel mooi hier allemaal. En de naam Titicaca geeft natuurlijk veel lol vanwege Corrrrrnholiooo (alleen voor de kenners!).

Daarna Peru in, wederom samen met de Australiërs. In de bus groeide onze groep naar 4 toen we kennis maakten met een Engelsman. Met deze groep ga ik morgen naar Machu Picchu. Ik neem aan dat iedereen weet wat dat is. Daarna richting Nazca voor de vreemde Nazca-lijnen.

Over lijnen gesproken. Veel backpackers proberen hier cocaïne omdat het overal te verkrijgen is, ondanks dat het illegaal is en je er de bak voor in kunt gaan. Degenen die me goed kennen weten dat ik me nooit zou inlaten met die troep, maar vandaag gebeurde er toch iets wat me wat van slag maakte. Nadat we alle 4 onze bustickets uit Cusco gekocht hadden, pakten we een taxi om terug te rijden naar het centrum. Begon de Engelsman doodleuk aan de chauffeur te vragen of hij iemand kent die coke verkoopt. Ik zeg nog dat ik liever niet in de buurt ben wanneer hij zulk soort zaken doet, maar voor ik het wist stonden we op de grote plein van Cusco te wachten totdat de deal gesloten was. Voelde me erg ongemakkelijk; er liepen redelijk veel agenten. Ik had weliswaar geen coke, maar ik wist wat er gaande was, en dan ben je medeplichtig. Al met al niet fijn en dat heb ik later de Engelsman ook duidelijk gemaakt. De Australiërs vonden het ook niet fijn, hoewel ze wel de coke geprobeerd hebben. Geen zorgen voor de familie: ik blijf clean.