Busperikelen

Mijn laatste bericht eindigde met de opmerking dat ik die avond de bus naar Tucuman zou pakken. Het liep echter wat anders.

Busperikel nummer 1:
Ik arriveerde op het busstation om half 11 in de avond. Mijn bus zou om half 12 vertrekken, dus ik was ruim op tijd. Hier in Zuid Amerika weten ze niet van tevoren op welk platform de bus aankomt, dus staat er op het ticket tussen platform X en platform Y. In dit geval 20 en 30. Vanaf 11 uur begon ik met zoeken naar een bus van de maatschappij Mercabus, met het bordje Tucuman erop. Om kwart over 11 begon ik 1 voor 1 alle bussen langs te lopen. 1 Mercabus, maar de chauffeur vertelde me dat hij niet naar Tucuman gaat. Er was nog een bus van PlusUltra die wel naar Tucuman ging, maar dat was dus niet mijn bus. Om half 12 was er nog niks en toen overtuigde ik me dat hij vertraging had. Om kwart voor 12 begon ik met rondvragen, maar niemand kon me helpen. Uiteindelijk vond ik na twaalven het loket van Mercabus en die vertelde me doodleuk dat de bus allang vertrokken was en dat ik hem dus niet gezien had. Onmogelijk in mijn ogen en dus werd ik pissig. Ik kon mijn ticket wel ruilen met een bus een dag later, voor 50% extra, dus weer 9 euro. Kwaad liep ik weg en pakte de taxi terug naar mijn hostel. Alles daar uitgelegd, zij ook verbaasd. We kijken op de website van Mercabus voor info, en ik zie boven in het scherm iets van "Mercabus/PlusUltra". Nieuwsgierig vraag ik wat dat betekent, me herinnerend dat ik wel een PlusUltra bus naar Tucuman zag. "Oh, ze werken samen, soms krijg je een Mercabus, soms PlusUltra". Nou, alles viel op zijn plaats. De volgende dag nogmaals het verhaal uitgelegd op het station en dat ik niets wist van 2 busmaatschappijen. Gingen ze weer moeilijk doen! Kan alleen ticket ruilen binnen een uur na vertrek! Ditmaal probeerde ik het via de weg van de redelijkheid, in plaats van stampij maken die avond ervoor. Het werkte. Die middag naar Tucuman.

´s Avonds daar aangekomen was het niet meer mogelijk een bus naar Cafayate te pakken, dus zocht ik een hostel. Daar sprak ik een jong Braziliaans broekie van 18 en vertelde mijn reisplannen voor de volgende dag. Hij vroeg of hij mee kon reizen, natuurlijk geen probleem.

Wij de volgende dag naar Cafayate. Dit was de eerste van enkele prachtige busritten die ik de dagen erna genomen heb. Mooie landschappen, bergen en valleien. Na Tafi del Valle begon het landschap te veranderen in wat mij deed denken aan de prairie waar de Indianen leefden, met vooral veel en hoge cactussen, en droogte. Cafayate is een klein plaatsje maar heel gezellig. Die avond wilden Joaon (de Braziliaan) en ik onze trip naar de Quilmes ruïnes regelen want het is moeilijk daar te komen met de bus. Achter ons stonden 2 Franstaligen Belgen en met hen regelden we een taxi voor de volgende dag. Die avond nog een prachtige zonsondergang gezien.

Volgende dag naar de Quilmes ruïnes, die schitterend waren. De gids was aardig maar nadat ze 20 minuten lang stond te lullen en we niet doorliepen, verliet ik de groep om het terrein zelf te verkennen. Het is zo´n 1.000 jaar oud, maar veel van de ruïnes hebben ze herbouwd. De originele kun je ook nog zien, aan de andere kant van de berg. En overal weer die grote cactussen.

Terug in het hostel moesten we wachten op onze volgende toer. Er zijn veel straathonden hier en 1 puppy kwam mij gezelschap houden. Ze begon zich uit te sloven met lieve koppies en een uitstraling van "wil jij mijn baasje zijn?". Ik ging overstag en kocht haar een worst. Smullen!

Daarna dus de 2e toer, door de Quebrada van Cafayate. Allemaal prachtig gekleurde rotsformaties, die de lokalen namen hadden gegeven als "de kastelen", "het anfitheater" en "de kikker". Soms moest je je fantasie gebruiken om datgene ook daadwerkelijk in de rotsformatie te zien. In het duivels keelgat gleed ik uit op een erg steile wand. Met mij alles oke, maar 1 van mijn sandalen was half kapot. Dus vanaf nu loop ik rond met 1 sandaal die met duct-tape gerepareerd is. Je ziet de mensen soms kijken..

Onze gids in de Quebrade was overigens een zeer humoristische gast en aangezien ik dat ook kan zijn, hielden we vaak een onofficiële wedstrijd wie de meest grappige opmerkingen kon maken. Met mijn opmerking om van koeienstront empanadas (kleine hapjes eten) te maken vind ik dat ik gewonnen had. Daarnaast leerde hij me wat Spaans en ik hem Engels.

De volgende dag vertrok ik alleen naar Salta en direct door naar Jujuy. In een hostel was er nog maar 1 bed, maar er waren ook 2 meiden die daar wilden verblijven. We maakten en deal en deelden een kamer. 1 van de meiden was een Belgische en met haar ben ik de afgelopen dagen Jujuy en Humahuaca wezen bekijken. Humahuaca is in de middle of nowhere en heeft ook een Quebrada, maar deze vond ik minder mooi.

Busperikel nummer 2:
Ik had in Salta gevraagd hoe ik in San Pedro de Atacama kon komen en de enige manier was met 1 van 2 busmaatschappijen. Er waren nog maar weinig plekken beschikbaar voor over 2 dagen en ze gaan maar 2 maal per week. Toch besloot ik niet te boeken en te hopen dat er meer mogelijkheden in Jujuy zouden zijn, een toer bijvoorbeeld door de Andes en de zoutvlakten. Wat baalde ik toen ik er 2 uur later achterkwam dat er geen andere mogelijkheden waren en beide bussen inmiddels ook volgeboekt waren. Ik zou 5 dagen in Jujuy moeten blijven!! Nee, uiteraard gaf ik me niet zomaar gewonnen en vertrouwde op het geluk dat ik meestal niet ontbeer. Ik bleef zeuren tegen een dame van 1 van de busmaatschappijen en opeens zei ze "kom over een uurtje maar terug, misschien heb ik wat voor je". Een uur later stond ik weer voor haar. Nee, nog even wachten. Inmiddels ontstond er een blokkade van mensen voor haar loket, waar onder andere ook een lokaal tv-station een interview hield. Chaos alom. Na nog een half uur vertelde de dame me dat iemand gereserveerd had mijn niet op tijd zijn/haar ticket had geclaimd. Deze was nu vrij en kon ik hebben. Woehoe!!

Deze busrit was dus gisteren en 1 van de mooiste busritten die ik ooit gedaan heb. 6 uur lang alleen maar omhoog, omhoog, omhoog. Over de Andes. En gortdroog allemaal! Hier en daar wat lama´s en ezels. Prachtige bergen en zandlandschappen. We passeerden ook nog de zoutvlaktes, wat meer leek op sneeuw. Gisteren laat in de middag aangekomen in San Pedro de Atacama, Chili dus. Ik blijf hier niet lang, vandaag de omgeving bekijken. Ze hebben hier allerlei toertjes om geisers en maanlandschappen te bekijken. Ik wil morgen een 3 daagse toer naar Bolivia doen dwars door de Andes en die maanlandschappen. Af en toe een duikje nemen in een geiser en ´s avonds chillen in een hostel zonder douches. Het avontuur ligt dus alweer klaar voor me. Gisteren is het 3-daagse carnavalsfeest hier begonnen. Dat is niet het officiële carnaval, maar het is net zo grappig en leuk om naar te kijken. Jong en oud doen mee, en het gaat de hele nacht door. Vanochtend was ik om 7 uur op en geen hond (nou ja, alleen een paar honden dan) te verkennen op straat. Pas 2 uur later gingen de deurtjes van de huizen weer open.

Oh, na 11 maanden ben ik dan voor het eerst ziek geworden. Ik vermoed dat de dader een broodje salami op het station in Salta was. 2 dagen diaree en inmiddels heb ik ook maagklachten en ben verkouden met een lichte keelontsteking. Het gaat vandaag al weer wat beter gelukkig maar toch jammer om te moeten concluderen dat mijn weerstand niet altijd en overal me kan beschermen.