6 jaar ouder

In 2 dagen tijd ben ik 6 jaar ouder geworden. Eerst gisteren een busrit letterlijk uit de hel gereden. Ik heb al vaak geschreven over gevaarlijke dodenritten, maar dit sloeg alles. Op de weg van Pasto naar Mocoa in Colombia zie je meerdere malen een scenario waarin je de dood vindt. Nu was de omgeving werkelijk prachtig, maar om nu te zeggen dat het een mooie plek om dood te gaan is, nee. De weg is stijl, 50cm breder dan de bus (dus we hadden aan beide kanten 25cm speling), bestaat uit grind, klei en zand en menigmaal kijk je vanuit het raam een afgrond in van enkele honderden meters. En overal staan kruizen langs de weg van mensen die je voor zijn gegaan. We hadden weliswaar een Maria-beeld aan boord, maar op 1 of andere manier gaf mij dat niet een gerust gevoel. Toch overleefd, maar dit was echt eens maar nooit weer. Ik ben 5 jaar ouder geworden tijdens deze rit. Samen met mijn verjaardag vandaag is dat dus 6 jaar. Ik ben 36 geworden. Overigens vier ik mijn verjaardag niet echt hier in de jungle van Colombia. Maar iedereen bedankt voor de hartelijke felicitaties!

Goed, even weer op chronologische volgorde. Ik reisde vanuit Vilcabamba met de 2 Nederlandse meiden en de Argentijn naar Loja om daar een nacht te verblijven. Niet veel te doen of zien. Daarna een lange dag reizen naar Banos. Dat is echt een toeristisch plaatsje. Je ziet er ook veel Ecuadoriaanse toeristen. Ik besloot er 1 dag te verblijven en te mountainbiken naar Puyo, 65km verder maar voornamelijk de berg af. Na 45km hield ik het voor gezien en pakte een bus terug. Toch was de rit geslaagd met een kabelbaanrit over een kloof en een waterval die ondanks dat ik Iguazu gezien heb, toch nog indruk maakte. Die avond in het hostel in Banos heb ik o.a. 2 Nederlanders ontmoet met wie we op deze laatste dag van carnaval veel lol hadden door enkele Ecuadorianen flink nat te gooien met emmers en flessen water, vanaf het dakterras. Sommige konden het totaal niet waarderen en vervloekten ons. Maar wat een lol hadden wij! Nederland-Ecuador 1-0.

In Bolivia heb ik enkele kaarttrucs geleerd van een Engelsman. Althans, hij wilde de trucjes niet verklappen maar ik was er zelf achter gekomen hoe ze werkten. Maar blijkbaar ken ik mijn eigen magische krachten niet want ik heb een erg bijzondere verdwijntruc gedaan in de busrit naar Quito. Toen we Quito inreden, stopte ik mijn psp (die ik als muziekspeler gebruik) in mijn tas, pakte mijn Lonely Planet om het adres van het hostel op te zoeken en stop het boek terug, om vervolgens mijn psp niet meer te zien. Ik had hem 30 seconden niet gezien en was er van overtuigd dat ik hem in mijn tas gestopt had. Aangezien er niemand naast me zat en ook niet voor of achter me, en hij lag ook niet op de grond, stond ik werkelijk perplex. Van de aardbodem verdwenen! Tas 20x doorzocht, maar niks. Na 2 uur peinzen kan ik alleen concluderen dat ik hem per ongeluk op de vloer heb laten vallen en dat hij naar achteren is geschoven. Dikke pech dus.

In Quito heb ik het mooie, oude, koloniale gedeelte van de stad bekeken. Ik heb een park gewandeld waar je 360 graden om je heen naar de stad kon kijken en ben daarna in de grote kathedraal geklommen. Prachtig uitzicht. Die middag stond ik op de evenaar om daar leuk heen en weer te lopen tussen de 2 halfronden. Iets verderop was nog een museum, die overigens echt op de evenaar ligt in tegenstelling tot de ´officiele´ lijn. In het museum allerlei leuke trucjes gedaan met water en eieren. Ik heb overigens foto´s en filmpjes van dit (en ook van de dodenrit ook al geven de foto´s en filmpjes niet weer hoe gevaarlijk het was), maar aangezien ik mijn psp niet meer heb, kan ik deze niet uploaden. Dus voorlopig even geen foto´s meer, helaas.

Na nog een avond lol gehad te hebben in het hostel in Quito met o.a. een pubquiz, besloot ik de volgende dag weer een lange rit te maken naar Pasto in Colombia. Ik arriveerde net toen het donker werd, wat prima was omdat ik voorgenomen heb in Colombia alleen met daglicht te reizen. Het land is redelijk veilig, maar het is gewoon aan te raden (al was het maar vanwege die wegen!). Een klein probleempje bij de grens. Omdat ik de La Balsa grensovergang Ecuador in genomen had, die geen computersysteem heeft, stond ik officieel niet geregistreerd als zijnde een bezoeker van het land. Ze moesten het uitzoeken en ik kon anderhalf uur wachten. Die tijd heb ik gespendeerd met het kijken hoe langzaam de Ecuadoriaanse migratiedienst te werk gaat, en hoe ze altijd problemen maken met buitenlanders die hun land in willen.

Nou, over de dodenrit heb ik genoeg verteld. Gisterenavond heb ik mijn uiterste best gedaan wat meiden die hier in dit hostel in San Agustin waren en die dezelfde route wilden doen, uit hun hoofd te praten deze weg te nemen, maar vanochtend gingen de eigenwijzelingen (ik neem het ze niet kwalijk, neem ook zelden adviezen aan) toch de beslissing deze weg te gaan. Succes!

Zelf ben ik vanochtend, als een soort van verjaardagscadeautje, een kijkje gaan nemen bij de bijzondere stenen beelden hier in San Agustin. Het is 1 van de hoogtepunten van Colombia, en terecht. Heel erg mooi. Helaas geen foto´s, maar als je plaatjes googled op San Agustin, krijg je een idee.

Zoals Anouk, de Nederlandse (Utrechtse zelfs) meid met wie ik in Banos de Ecuadorianen nat gooide, al met veel jaloezie zei: nog eventjes en dan kan ik weer lekker frikandellen en kroketten eten! Met Hollandse mayonaise!