Oude tijden herleven

Inmiddels ben ik 2.5 maanden in Zuid Amerika, en hoewel het hier allemaal prachtig is en het super is om te kunnen communiceren met de locals, vond ik de manier van reizen leuker, avontuurlijker en spannender in Azië dan hier. Maar de afgelopen 2 dagen was het weer als vanouds: ik de enige buitenlander in kleine afgelegen gehuchten waar alles spotgoedkoop is. En nu begrijp ik waarom Zuid Amerika tot nog toe minder spannend was om te reizen: dit continent is teveel gemaakt voor Westerlingen om te reizen. Kortom, te veel comfort.

Maar voordat ik op deze leuke 2 dagen terugkom, eerst de voorafgaande dagen. Want het reizen zelf vind ik weliswaar wat minder dan in Azië, dit continent heeft uiteraard wel heel veel te bieden, met name op cultuur-historisch en natuurlijk vlak.

Eerst met de 2 Australische dames en de Engelsman naar Machu Picchu gegaan. Normaal gesproken ga je naar MP via de Inca-trail of met de trein. De Inca-trail is gesloten in februari voor onderhoud, en de trein was volgeboekt. Toch konden we halverwege nog wel de trein op springen en moesten we vroeg in de ochtend met de taxi naar dat dorpje toe. De trein was leuk maar deed me niet denken aan de treinrit naar Machu Picchu die ik als 10-jarige maakte in het Omniversum in Den Haag.

Aangekomen in Aguas Calientes besloten we zelf te klimmen naar Machu Picchu. 2 uur stijl omhoog, en hoewel MP lager ligt dan bijvoorbeeld Cusco, is het nog altijd 2.500m. Steeds als je even pauzeert om weer even op adem te komen, kijk je omhoog en zie je enkele muren van de ruïnes. Heel spannend om steeds dichterbij te komen! En als je er dan eenmaal aangekomen bent, is de beloning nog mooier. WAUW! Machu Picchu hoort in hetzelfde rijtje als Angkor: duizenden mensen kunnen zeggen dat het prachtig is, je verwachtingspatroon zal niet verpest zijn.

Na nog een dagje gerelaxed te hebben in Cusco, vertrok ik naar de kust. Machu Picchu was geweldig, maar als kind was ik altijd meer geïntrigeerd door de Nazca-lijnen. Zeker na het (weliswaar voor de helft uit zijn duim gezogen) boek van Erik von Danicken. De $60 die ik moest neerleggen voor een 35 minuten durende vlucht in een Cessna over de lijnen was het meer dan waard. Ik mocht zelfs voorin naast de piloot zitten. Gelukkig had ik niet ontbeten, want een Cessna is nu niet echt bepaald comfortabel, en we vlogen een aantal maal 90 graden gekanteld. De Argentijnse jongeman op de 2e rij achter me was vooraf nog een stoere jongen, maar kwam er als klein zielig bleek en leeggekotst mannetje weer uit. Tja, de lijnen. Niemand weet hoe ze er komen, wie ze maakte en wat de funtie ervan is. Later die dag ben ik met Ito, een Japanner die ik in Nazca tegenkwam en nog kende van het hostel in Iguazu, naar een uitkijktoren gegaan om ook nog 3 lijnen van dichtbij te zien. Dan besef je dat ze toch wel erg groot zijn.

Vervolgens pakte ik de bus naar Lima en zag voor het eerst sinds ruim 2 maanden weer de Pacific. Laatste keer was in Napier/Hastings in Nieuw Zeeland. In Lima zelf heb ik niet veel gedaan, zo´n boeiende stad was het niet.

En 3 dagen geleden begon ik met een 2 daagse reis van Lima naar Vilcabamba, waar ik nu ben. Het begon met een ongelofelijk luxe 12-uur-durende nachtbus. Deze was ook wat prijzig, maar het voordeel was dat ik goed kon slapen en uitgerust aankwam in Cliclayo om direct er nog een 6-urige busrit aan vast te plakken, naar Jaen. In Bolivia heb ik gemountainbiked op de Deathroad, de dodenweg. Maar deze weg vond ik eigenlijk nog veel gevaarlijker. De weg was smal.. eigenlijk kon de bus er nét op rijden maar er ontstonden problemen als er tegenliggers kwamen. De afgrond was goed zichtbaar voor mij aangezien ik aan de kant van de afgrond zat in de bus. Meer dan 3 meter stijl naar beneden kon ik niet zien omdat... er verschrikkelijk veel mist was. De zichtbaarheid moet het rijden voor de chauffeur lastig gemaakt hebben, maar echt langzaam rijden deed hij niet. En daardoor vond ik het nog enger: een totaal onbekend persoon heeft op dat moment min of meer controle over je leven.

In Jaen kwam ik laat aan, vond een bed, sliep 7 uur en stond voor 6en weer op om aan dag 2 te beginnen. Eerst met een collectivo (gedeelte taxi) naar San Ignacio, 3 uur verder. De weg was eerst nog geasfalteerd, maar veranderde snel in het soort weg dat je veel in Cambodja ziet: veel grote gaten. Mijn rugzak lag op 2 grote manden vol met vis. Je begrijpt dat ik die avond geen zin had om vis te eten in een restaurant.

De 2e collectivo van San Ignacio naar La Balsa. In deze taxi werd mijn rugzak gelegd op 30 glazen ruiten. Begrijpelijk dat mijn flybag beschadigd was op zo´n manier dat het leek alsof Freddy Krueger langs was geweest. Er was geen plaats voor het reservewiel, dus moesten de 2 jongemannen voorin (2 personen op 1 stoel, moet kunnen) het wiel vasthouden. Gelukkig voor hen niet langer dan 10 minuten, want toen kregen we de eerste lekke band. De krik voldeed niet, dus wij wachten op een voorbijganger met een werkende krik. Al met al reden we 40 minuten later weer, om 5 minuten later vol op de rem te staan. De chauffeur en ook 1 van de mannen voorin hadden beiden een mobieltje op de weg zien liggen en sprintten ervoor. De passagier won maar later besloten ze de beloning voor het vinden ervan te delen met z´n 6en... ja, ik werd ook meegeteld. Geld heb ik echter niet gezien. 30 minuten later begaf de 2e band het, maar ditmaal gelukkig in een klein dorpje waar het probleem snel opgelost werd.

Ondanks al deze avontuurlijke perikelen, kwam ik tegen de middag aan bij La Balsa, een ongelofelijk afgelegen grenspost met slechts een restaurant, een douane en een geldwisseltentje aan de Peruviaanse zijde. Na de formaliteiten mocht ik de brug overlopen naar Ecuador. Daar vond ik in het kantoor van de douane.. niemand. Ik rondvragen aan wat mensen. De douane bleek een potje te volleyballen achter het kantoor. Ik daarheen. "Vuelva en 30 minutos, estamos jugando". Juist, in Ecuador heeft de douane blijkbaar belangrijkere zaken dan te stempelen. Nooit moeilijk doen maar geduldig wachten. 40 minuten later zat ik in een ranchera, een grote truck met houten bankjes, voor een 25km lange rit naar Zumba. Dat klinkt niet ver, maar het is allemaal berg op berg af, en wederom op een ´deathroad´. Soms moet je echt stalen zenuwen hebben. Ik moet bekennen dat ik enkele malen in de starthouding zat om uit de wagen te springen, voor het geval we het ravijn in storten.

In Zumba werd me verteld dat de bus naar Vilcabamba alleen ´s nachts gaat en ik dus 10 uur moet wachten. De bus vertrok 2 uur later (niets is zeker hier en alles kan van het ene op het andere moment veranderen). Ingecheckt in een hostel in Vilcabamba waar de kakkerlakken de grootte hebben van ratten. Gezellig gebabbeld en gedronken met de enige 3 andere gasten, 2 Nederlandse meiden en een Argentijn. Vanaf morgen stroomt het hier vol met toeristen (Ecuadorianen) vanwege Carnaval. Ik weet niet hoe gauw ik morgen weg ben. Het is traditie om elkaar te neten met bijvoorbeeld water, mayonnaise en andere troep. Geen zin om al die zooi uit mijn kleding te moeten wassen. Ik zag deze ellende al aankomen tijdens 1 van de taxi-ritten in Peru, toen de chauffeur steeds stopte als hij een voetganger zag, zijn spuitbus tevoorschijn haalde, en de ongelukkige gast onderspoot.

Een weekje Ecuador nu, waarschijnlijk via Guayaguil, de kust en Quito. De Antillen komen akelig (maar aangenaam) dichtbij.