Leven in een schilderij

Paraguay is 1 van de minst bereisde landen van Zuid Amerika, en dat is zeer onterecht want wat heeft dit land mooie plekjes! Ik heb gelopen tussen 2 dorpjes waar de mensen leven in een prachtschilderij, waar Harry Jekkers over zong.

Eerst nog de dagen ervoor. Ik ben 3 dagen in Santa Cruz verbleven, om even bij te komen van het vele reizen in Brazilië, en de Death-train. Het hostel was zeer relaxt met een zwembad, gratis internet, films en veel vriendelijke mensen. Santa Cruz zelf is niet zo interessant, maar ik heb toch even het 24-september plein bekeken, al was het maar omdat de naam intrigerend was (het 24-oktober plein in Utrecht ken ik als mijn broekzak). Er bleek een kathedraal te zijn en je kon voor 3 peso´s een kijkje nemen in de klokkentoren. Ik heb hier een filmpje gemaakt, wat hier te zien is:
http://www.youtube.com/watch?v=vnlQB3wQRQ8

Verder heb ik nog een uurtje gebowld in een bowlingcentrum. Kon het niet laten. En wat wil je anders in Bowlivia (leuke woordspeling he?!).

En toen kwam de tocht door de Chaco naar Asuncion in Paraguay. Volgens Lonely Planet is dit een rit alleen bedoeld voor de die-hards. Nou, na al die ritten in o.a. Indonesië acht ik mezelf zo´n die-hard. Helaas regent het nog steeds niet ook al zitten we dik 2 maanden in het natte seizoen. Dat betekende waarschijnlijk ook minder problemen met de bus, terwijl ik dat juist graag wilde.. vastzitten in de modder en wachten op hulp voor uren en uren. Geen modder maar we kwamen wel vast te zitten door een stuurfout van de chauffeur, geweldig! De bus zat vast in bergen zand en ondanks het gebruik van scheppen, stenen en stokken, het iedereen de bus uit commanderen en het duwen van de bus met 20 man, ging het voertuig nergens heen behalve dieper de grond in. Na 2 uur kwam er hulp in de vorm van een andere bus. Deze trok onze bus in 5 tellen uit de grond. Iedereen blij! Na 5 minuten zaten we weer vast. Maar ditmaal wisten we er zelf vlot weer uit te komen. Toen we eenmaal op een min of meer goede weg reden (er was asfalt maar flinke gaten in de weg a-la Cambodja), stopten we om te ruilen met een bus van dezelfde maatschappij die uit tegenliggende richting kwam. Onze bus was van onderen flink kapot geragd door de ingraving en maakte rare geluiden. Ze wilden de andere bus dat besparen en liever met dezelfde afgeragde bus door de zandwegen. Hulde! Wij dus in een bus met schone ramen waar door heen te kijken viel verder. En als bonus zetten ze ook nog hoge kwaliteitsfilms van Chuck Norris op!

Na 65km van de feitelijke grens kwamen we aan in een plaatsje waar de douane zich bevond. Iedereen de bus uit! Bagage pakken! Opstellen in 1 grote rij! Mond dicht! Nou oke, dat laatste niet. Maar er werd flink gecommandeerd. Toen de 2 rijen (passagiers en hun bagage) klaarstonden kwam er een eigenwijze hond die de tassen moest ruiken. Maar hij had eigenlijk meer zin in een plekje vinden om zijn behoefte te doen. Het gecommandeer verplaatste zich nu naar de hond en uiteindelijk deed deze zijn werk. Niets aan de hand. Dus ik dacht: mooi. We kunnen verder. Nee dus. 1 voor 1 moest iedereen alle bagage laten zien. Soms kom je er als buitenlander vanaf, maar dit keer niet. Ik heb toch flink wat gereisd, maar zelden heeft een douane mijn tassen zo grondig onderzocht. Alles moest eruit. Er werd zelfs gekeken in mijn toilettas, in de batterijhouder van mijn alarmklok en in de disc-houder van mijn PSP. Alles in orde, ik mocht mijn zooi weer inpakken.

Toen we eenmaal officieel in Paraguay waren, werd de bus regelmatig gestopt door mannen met pakken die me aan de oude gendarmes van Frankrijk deden denken. Telkens dat het gebeurde dacht ik bij mezelf: "Daar komt Louis de Funes weer". Ze waren ook overal te bewonderen in Asuncion, maar het gaf op 1 of andere manier wel een veilig gevoel.

Verder is de rit door de Chaco eigenlijk voorspoedig verlopen en heb ik prachtige landschappen gezien met aparte flora zoals bomen die zwanger lijken (het onderste gedeelte van de stam heel erg dik) en veel cactussen. De Chaco zelf in is een groot avontuur en niet ongevaarlijk. Het is ook duur en al met al besloot ik dit nu niet te doen. Het is wel iets waarvoor ik misschien ooit nog eens terug wil komen.

1 dagje in Asuncion gespendeerd want veel is er niet te doen. Dit is de hoofdstad van de dengue-muggen en ik had me ´s ochtends gebaad in DEET. Nergens last van gehad. Een leuke meid hielp me in een winkel waar ik wat kaarten kocht. Zeer geïnteresseerd in mij. Het geeft maar aan dat hier weinig reizigers zijn. Ze vertelde dat ze ooit ook naar Nederland en Europa zal gaan. Ik hoop het voor haar hoewel het vast erg moeilijk is. Het is tenslotte een arm land.

Er zijn overigens hier wel heel veel Duitsers. Ik vermoed dat lang geleden veel Duitsers hierheen emigreerden en hier min of meer nederzettingen hebben. Vandaag sprak ik een Duitser die dacht dat er misschien wel meer dan een miljoen zijn.

Daarna naar Encarnacion om Jezuïtennederzetting te bekijken in de 2 dorpjes waar ik dit verslag mee begon. Terwijl ik alles bekeek en daar wandelde, dacht ik vaak: "Jesus, wat is dit schitterend". Voor de gelovigen onder jullie, geen misbruik van zijn naam maar de naam van 1 van de dorpjes: Jesus en Trinidad. De weggetjes geplaveid met platte roodstenen. Koeien hebben nog hoorns hier. En in de middag is het enige geluid dat je hoort wat kippengekakel of een blaffende hond, als je voorbijloopt. Zonnebloemvelden, oude vrouwtjes slapend in hangmatten en de bus die de 12km van Trinidad naar Jesus aflegde uit begin vorige eeuw, met een rieten stoel voor de bestuurder die vol op de rem ging toen hij een wieldop langs de weg zag liggen (altijd handig). Wauw, aanrader voor iedereen om hier eens een kijkje te nemen! En natuurlijk waren de ruïnes van de nederzettingen ook indrukwekkend. Niet voor niets sinds 1993 op de UNESCO World Heritage lijst. Er komt hier echter haast geen hond, wat misschien aan de charme toevoegt. Heerlijk om helemaal alleen dit te aanschouwen. De terugweg heb ik de 12km gelopen. Ja, nog steeds snikheet maar de paraplu die ik gekocht had voor de regen in de Pantanal (die er niet was) blijkt nu een prima middel tegen de zon. Dus heerlijk ruim 2 uur gelopen met mijn paraplu over de roodstenenweg. Alle locals begroeten je.

Morgen vertrek ik naar Ciudad del Este, tegen de grens met Brazilië en Argentinië. Hier wil ik de op 1 na grootste dam ter wereld bekijken, en daarna de Iguazu watervallen in Brazilië en Argentinië zien. Vervolgens eindelijk echt Argentinië reizen, globaal in de richting van Santiago, Chili.