De dodenrit

Nee, niet de dodenrit van Drs. P. (hoewel ik in maart nog in Omsk was) maar de "Death-train" van Bolivia. Daarmee ben ik vanochtend aangekomen in Santa Cruz, na een rit van bijna 24 uur vanaf de grens met Brazilië. Eigenlijk was het onmogelijk om deze trein te pakken omdat er een wachtlijst was van 3 dagen. Maar waar een brein is, is een weg!

Eerst natuurlijk nog alle avonturen van de dagen ervoor. Tijd geleden dat ik wat geschreven had aangezien ik mijn roes moest uitslapen van het feest in Rio, en ook enkele dagen in de jungle verbleef. En helaas ook geen foto´s bij de verhalen meer voorlopig aangezien mijn camera niet meer vriendjes wil zijn met computers.

Sao Paulo. Een echte metropolis, maar echt veel heb ik er niet van gezien. Wel is het me gelukt naar het Kerstconcert te gaan in de kathedraal. Voor de zekerheid mijn camera thuisgelaten omdat ik tegen middernacht 1 minuut over straat moest in het donker. Je weet nooit. Er is niks gebeurd en de camera had ik ook niet echt nodig in de kerk. Het concert was niet interessant, hoewel het wel grappig was om Brazilianen Duitse Kerstliederen te horen zingen.. ja, in het Duits dus: "Oh Tannenbaum, oh Tannenbaum". Verder Kerst gevierd in het hostel met de overige gasten.

In Rio aangekomen wat gelopen over de stranden van Flamengo en Botafogo. De dag erna een toer door de stad gemaakt naar alle bezienswaardigheden, zoals het Maracana stadion, de Sambadrome en natuurlijk het Jezusbeeld. Zeer indrukwekkend. Nog een dag later de stranden van Copacabana en Ipanema bekeken. Het meisje van Ipanema heb ik niet gevonden.

Inmiddels had ik vrienden gemaakt in mijn hostel in Santa Teresa en met die groep van 30 man hebben we op oudejaarsavond gefeest op de Copacabana. Wat groots! Vuurwerk prachtig. Om 04:00u waren mijn 12 halve liters bier op en plofte ik op het strand neer, om een uur later wakker te worden volledig ingezand door de anderen. Bedankt. Lol gehad dus.

Na Rio naar Campo Grande gegaan en een 3 daagse toer in de Pantanal gedaan. Schitterende natuur en heel veel dieren gezien. Helaas het enige dier wat ik echt graag wilde zien gemist, de anaconda. Het piranja-vissen (en daarna eten, bah) en de andere 5 activiteiten (nachtsafari, paardrijden etc.) waren allemaal zeer leuk. En het eten was heerlijk.

Na die 3 dagen naar het grensplaatsje Corumba gegaan met Christoff, Italiaan uit mijn toergroep die ook naar Santa Cruz ging. Van de Pantanal naar Iguazu is niet ver, maar ik wil een omweg nemen zodat ik de Death-train en de Transchaco-weg kan ervaren. Mijn teleurstelling was dus groot toen ik voor het loket stond en de dame me vertelde dat ze geen kaartjes meer heeft voor donderdag, vrijdag en zaterdag. Ik had geen zin 3 dagen te wachten in een grensplaatsje zonder enige vorm van vertier. Dus kocht ik een busticket voor die middag. Een uur voor de trein vertrok kreeg ik een ingeving, snelde naar het treinloket terug en vroeg of er nog wel plaats was naar San Jose, een plaatsje halverwege de rit naar Santa Cruz. Ja hoor, geen probleem. Direct gekocht en naar het busstation gelopen. Over het plein in het Spaans blêren of iemand nog een busticket wil naar Santa Cruz (deze waren inmiddels ook uitverkocht voor die dag). Een jongeman wist niet hoe gauw hij de ticket van me moest overnemen. Christoff besloot toch de bus te nemen want was bang in San Jose te belanden, om 02:00u. Ik vertrouwde echter op mijn intuïtie.

Tot San Jose geen probleem. Ik was wel van plaats verwisseld zodat ik beter uit het raam kon kijken. In San Jose was inmiddels een vrouw op mijn originele plaats gaan zitten en kwam er een man naar me toe die mijn plaats claimde. Toen hij zag dat zijn vrouw op mijn plek zat (niet echt mijn plek meer na San Jose natuurlijk), besloot hij elders te gaan zitten. Na 2 uur nog meer mensen aan boord, meer dan er plaatsen waren. Ik voelde nattigheid aankomen. Hoewel ik veel eerder op de dag aan een conducteur vroeg of ik toch tot Santa Cruz kon blijven, en hij ja-knikte, had ik hier geen bevestiging van en reisde ik in feite nu zwart. 4 conducteurs en de man die mijn plek claimde inspecteerden mijn ticket, terwijl ik de vermoorde onschuld speelde. Niemand keek naar de eindbestemming, alleen naar de plek. Toen besloot de hoofdconducteur me maar op zijn plaats te zetten voor het restant van de rit. In Santa Cruz stapte ik uit de trein en maakte een vreugdesprong. Gelukt! En voor half geld ook aangezien ik slechts tot San Jose betaald had. De treinrit zelf was trouwens aangenaam en door een mooi gebied. Het was het dus wel waard.

In Santa Cruz 2 dagen relaxen voordat ik de hellerit (het vervolg op de dodenrit?) maak naar Asuncion, Paraguay. Schijnt minimaal 30 uur en maximaal ??? uur te duren. We zullen zien. Over 2 maanden ben ik terug in Bolivia om dit land te reizen. Ik reis Zuid Amerika wat anders dan Azië, en ga verscheidene malen hetzelfde land in en uit.

Overigens hebben sommige mensen me gemaild en gezegd dat ik wel veel schrijf over wat ik doe en beleef, maar niet hoe ik me eigenlijk voel. Bij deze: fysiek voel ik me prima, hoewel ik in Zuid Amerika wel HEEL veel kilometers maak in een korte tijd. Dus regelmatig moet ik even een dagje relaxen. Emotioneel verlang ik langzaamaan wel weer naar Nederland. Reizen ben ik nooit zat, maar ik begin iedereen wel te missen (vooral mijn neefje Jop natuurlijk!). En dat het hier 42 graden is en bij jullie -5 maakt mij wat jaloers, hoewel dat misschien voor jullie onlogisch is. Het eind staat vast: april kom ik terug, waarschijnlijk ergens begin van de maand. Dus met koninginnedag ben ik van de partij.

Foto´s zoals gezegd helaas niet, hopelijk volgende keer weer, als mijn camera weer lief is.

Update: een dag later bedacht ik me dat mijn psp en camera dezelfde soort geheugenkaart gebruiken en psp werkt wel. Dus weer foto´s!