Westers verlangen

Na 5 maanden Azië begin ik door 2 dingen te merken dat ik even weer verlang naar een Westers land. Ten eerste ben ik wat eerder geïrriteerd als er mensen naar me toekomen waarvan ik weet dat ze niet oprecht aardig zijn, maar slechts mijn geld willen. Een test op de eerlijkheid van een willekeurige tuc-tuc-chauffeur in Jakarta gisteren bewees het weer: ik besloot bewust eens vooraf geen prijs af te spreken en zien of hij me gaat afzetten. Normale prijs 8.000rp, hij vroeg 30.000. Kon het achteraf nog wel wat naar beneden drukken, maar ik word er wel een beetje moe van. Vandaag in Yogya veel 'touts' (mannen die allemaal "hello mister, need taxi, hotel" roepen en je niet met rust laten) compleet genegeerd. Werd me niet in dank afgenomen. Ik hoorde ze in het Indonesisch foeteren op me. Maar om nou elke 3 seconden "nee dank je" te zeggen.
Het tweede is dat mijn lichaam moe is van de manier van reizen hier. Het is altijd traag en vaak oncomfortabel. Tuurlijk doet een 50-urige busrit je geen goed en geeft verre van rust. Maar na een 13-urige nachtrust was ik toch na 4 uurtjes lopen in Jakarta alweer moe. Al met al ben ik dus toe aan wat Westers comfort, en dus komen Australië en Nieuw-Zeeland binnenkort als geroepen!

Toch waren de afgelopen dagen werkelijk prachtig in Indonesië. In Bukit Lawang ging ik de volgende ochtend eerst het voeren van de semi-wilde orang-oetans bekijken. Er kwam er maar 1 opdagen, een moeder met een kleintje. Heel leuk om te zien. Overigens zag ik een gezicht tussen de 20 toeschouwers die me bekend voorkwam. Na 15 minuten peinzen wist ik bijna zeker dat het een juf was van een school waar ik heb stagegelopen. Dus ik loop naar haar toe en inderdaad, een juf van de 2e Marnix. Kleine wereld weer.

De volgende dag met een groepje de jungle in, op zoek naar meer orang-oetans. Spectaculaire tocht die soms niet ongevaarlijk leek. Tot 5 maal toe gleed ik tijdens een steile afdaling uit en was het slechts een liaan of boomtak die een val van 5 meter voorkwam.
In totaal hebben we zo'n 5 orang-oetans gezien, werkelijk schitterend. Het zijn net mensen, de manier waarop ze bewegen en je aankijken. En vooral hoe ze met hun kleintjes omgaan.
Aan het eind even zwemmen bij een waterval (was nodig ook, we stonken als een otter, zwemmen met kleren aan uiteraard) en daarna met 5 aan elkaar vastgebonden banden de rivier af ge-tube-d. Herinneringen aan Vang Vieng, maar dit was veel spectaculairder.

Die avond zat ik in het hostel te relaxen met de eigenares, de kokin en wat andere gasten. Er zaten ook 2 mensen die niet verbleven bij het hostel maar er slechts wat aten. Ineens vroeg de man aan me: "Zeg, heb jij niet op een fiets van Luang Prabang naar Vang Vieng gefietst in Laos?". Mijn spreekwoordelijke klomp brak. Zelfs hier word ik nog achtervolgd door dat idiote avontuur, 3 maanden later en 2.500km
verder. Ze herkenden me van de fiets en hadden me ook gezien bij het tuben. Weer een kleine wereld.

De dag erna naar Berastagi, waar 2 vulkanen te bewonderen zijn. Ik besloot de kleinere, en iets makkelijker begaanbare, te beklimmen. Onderweg kwam ik 4 Engelsen tegen die ik een dag eerder in de bus naar Berastagi ontmoet had weer tegen. Met hen beklom ik de vulkaan. Schitterend! Ik had nog nooit een vulkaan beklommen en het maakte grote indruk op me. Overigens lag mijn hostel net naast een moskee die het nodig vond om 05:00u (in de ochtend ja) een uur lang door een luidspreker te tetteren. Een zogenaamde oproep om tot Allah te bidden. Ik besloot ervoor te bedanken en probeerde door het gekrijs heen nog een uurtje te slapen, tevergeefs.

De volgende dag naar het Toba-meer. Hier besloot ik om 1 dagje het eiland rond te brommeren. Dit is dus een eiland (Samosir) op een meer (Toba), dat weer op een eiland (Sumatra) ligt. Bovendien zijn er op het eiland nog 2 meertjes. Je zou kunnen spreken van eindige recursie, voor de kenners.
De weg was vooral in het zuiden van zeer matige kwaliteit, en dan druk ik het nog voorzichtig uit. Het uitzicht was echter prachtig en de zeer vriendelijke kinderen langs de weg zeer schattig. Zie filmpje hieronder.

De volgende dag begon de hellerit van Parapat naar Jakarta, 50 uur in een bus. Ik besloot iets meer te betalen voor een wat comfortabelere bus. Dat was het ook in die zin dat het air-con had en dat hij niet elke 3 seconden stopte om mensen in en uit te laten. Maar verder was het schering en inslag wat betreft irritaties. Ramen dicht (logisch, we hadden airco) en alle mannen aan boord roken. Ademhalen was dus een soort van sport geworden, waar iedereen zijn best deed om een hap lucht binnen te krijgen. De rijstijl van de chauffeur was abominabel. Daarnaast had ik net voor vertrek wat mie gegeten, en wat waarschijnlijk bedorven voedsel was aangezien ik enorme last van mijn maag kreeg. Voor 15 uur zat ik in een gevecht met mijn maag waar we tegenstrijdige belangens hadden: ik wilde niet de bus onderkotsen maar mijn maag wilde van het mie-vergif af. Ik won, maar vraag niet hoe. Rustig zitten, ademhalen (vergeet de rook niet!) en dan die rijstijl met 50 bochten per minuut. Aaaahh.

In Jakarta heb ik 1 dag rondgelopen in Kota, de buurt waar het oude Batavia was, door onze voorvaderen gesticht. Nog steeds veel gebouwen daar. Heel apart gevoel om daar als Nederlander (en als iemand die gek op geschiedenis is en ook trots op ons Holland) rond te lopen. Verschillende oude gebouwen in geweest. Vooral het museum was bijzonder. Gigantisch groot gebouw, maar slechts enkele ruimtes waren onderdeel van het museum. Echter, omdat er totaal geen bewaking was en ook geen bordjes, besloot ik alle kamers eens te onderzoeken. Zo belandde ik op de vliering, waar aan het stof op de grond te zien al in geen jaren meer iemand geweest was. Ook ontdekte ik een kamer met oude boeken. Even snuffelen natuurlijk, maar superinteressant was het niet. Helaas geen oude VOC-landkaart gevonden of zo.

En nu dan na een redelijk comfortabele, maar zeer trage, treinreis in Yogyakarta beland. Morgen de Borobudur bekijken en dan naar de Bromo. Ik heb besloten om niet zolang op elke plek te blijven zodat ik wat eerder op Timor aankom en daar wat te relaxen totdat ik een boot naar Darwin gevonden heb. Timor schijnt ook erg mooi te zijn en totaal (nog) niet toeristisch.