Hopper

De laatste dagen heb ik van het ene eiland naar het andere gehopt. Van Java naar Bali, dan naar Gili Meno en Lombok, vervolgens naar Sumbawa en Flores. Vandaag heb ik met Aaron, een oudere Amerikaanse man die een visum-run naar Oost-Timor doet en dezelfde boot wil pakken, informatie proberen te winnen wanneer de boot naar Kupang vertrekt. Iedereen zegt wat anders. Uiteindelijk zijn we zelf naar de haven toegegaan, 12km west van Ende, en hebben daar te horen gekregen dat hij maandagochtend vertrekt en dinsdagochtend aankomt. Dan heb ik nog 3 dagen om naar de grens te komen, of eventueel een boot naar Darwin te vinden.

In Yogyakarta ben ik niet lang gebleven. Irritante lokals die je niet met rust laten. Na de Borobudur bekeken te hebben (welke overigens best mooi was, maar na Angkor in Cambodja is geen enkele tempel echt indrukwekkend meer) heb ik de bus naar Probolinggo gepakt. Daar overnacht en de volgende dag naar Cemoro Lawang om de volgende ochtend de zonsopgang bij Bromo te bekijken. Het is zoals ze allemaal zeggen inderdaad heel erg mooi, de kleuren van zonsopgang reflecterend op de Bromo vulkaan.

Die dag ook direct de bus naar Bali gepakt. Ik kwam 's avonds laat aan en pakte direct een taxi naar Kuta. Hoewel het laat was, leefde Kuta op dat tijdstip nog enorm. Het deed me denken aan Ibiza en Mallorca. Verschrikkelijk dus. Ik besloot de volgende dag Kuta te ontvluchten en direct naar Padangbai te gaan om daar een dag later de boot naar Gili Meno te pakken.

Die boot was verschrikkelijk. Ik heb me zelden zo onveilig gevoeld als op die boot op de golven tussen Bali en Lombok. De golven waren enorm en de wind zorgde ervoor dat de boot bijna kapseizde. Iedereen keek elkaar verbaasd aan dat we werkelijk met zo'n zeepbak op de oceaan dreven. De bagage schoof continu 1 kant op. De bemanning keek ook niet echt gelukkig en zei dat dit hoogst ongebruikelijk was. Ik zat de hele rit, 4 uur, op een reddingsvest, voor het geval dat. We hebben het overleefd, en om ons wat gerust te stellen kwamen er halverwege een stel dolfijnen ons vergezelschappen. Prachtig om die beesten rond de boot te zien zwemmen.

Na een dag op Gili Meno te hebben uitgerust (een heerlijk relax-eiland met prachtig koraal dat ik heb bewonderd tijdens het snorkelen) begon ik aan de 25-urige rit naar Labuanbajo. Deze rit werd wel vaak onderbroken met boottochtjes. Eerst de boot naar Lombok, dan de bus naar de boot naar Sumbawa. Na die boot begon de nachtbus helemaal van west naar oost Sumbawa. Uiteraard weer volgepakt, maar het meest vervelende was dat de gozer naast me na een uur de bus ondergekotst had, met name de vloer onder mijn stoel, waar mijn tas lag. Die was daarmee ondergedompeld in hetgeen de jongeman die avond gegeten had. Ik kon de rit geen oog dicht doen, denkend aan hoe mijn tas er op dat moment uit moet zien. De volgende ochtend zag ik dat het meeviel. Het was natuurlijk al wat opgedroogd. De laatste boot duurde 6 uur. Hoewel ik een 3e-klas ticket had, ging ik in de VIP-ruimte zitten, waar airco was en niet gerookt mocht worden. Toen ze de ticket kwamen controleren hoefde ik maar 1 euro te betalen om er te blijven zitten. Een schreeuwend kind was het enige enigzins vervelende, maar wetend dat het een enorm kabaal in de 3e-klasse was, en het naar rook stonk en geen airco had, was ik tevreden.

In Labuanbajo moest ik een keuze maken: voor heel veel geld (amper andere toeristen dus je moet een hele boot afhuren) naar Komodo gaan om de varaan te zien en daarmee een dag richting het verlopen van mijn visum op te offeren, of direct door te reizen naar Bajawa. Ik koos het laatste en daar aangekomen ging ik direct door naar Ende. Deze busrit was ook niet zonder gevaar. Ik zag dat de chauffeur, na 9 uur achter elkaar gereden te hebben, af en toe in slaap sukkelde achter het stuur, om 2 seconden later weer wakker te schrikken. Nu reden we door de bergen met enorme afgronden en geen railing. Ik twijfelde of ik stennis moest schoppen en moest eisen dat we stoppen verder te rijden, maar het gegeven dat het nog maar 15km te gaan was en dat ik de buschauffeur geen gezichtsverlies wilde laten lijden, besloten mij dat niet te doen. We overleefden het, maar achteraf denk ik dat ik de volgende keer echt ingrijp. Het landschap op Flores is overigens echt prachtig. Eigenlijk niet met woorden te beschrijven. Het verandert continu; jungle, bergen, hooglanden, laagvlaktes. Altijd wat interessants te zien. We reden ook een stuk door en boven de wolken. Erdoor rijden hielp de half slapende chauffeur natuurlijk niet echt en vergrootte mijn onrust.

Nu dus 2 dagen hier in Ende niksen, want veel is er niet te doen. Ik kijk uit naar de trip naar Kupang en daar zien hoe ik in Darwin kan komen.