Aapjes kijken

Na een rit van zo'n 30 uur gisteren dan eindelijk beland in de jungle van noord Sumatra: Bukit Lawang. Op Sumatra zijn, samen met Borneo, nog de enige wilde orang-oetans en die ben ik dan ook van plan te zien vandaag en morgen.

De volgende dag in Singapore heb ik gebruikt om Sentosa te bekijken. Het is net een soort attractiepark, en zo duur dat je voor elke attractie weer de entreeprijs moet betalen! Maar ik heb me vermaakt in de luge (met een klein karretje de heuvel af met scherpe bochten), de kabelbaan over het water, de 3D-Cinemax show (waarin je het gevoel had in de film te zitten, een beetje zoals het Omniversum in Den Haag) en een 4D-piratenfilmpje met Eric Idle en Leslie Nilson in de hoofdrollen. Dus je begrijpt dat dat met die 2 lachen, gieren, brullen was. Ook 3D, de vierde dimensie was de wind door je haren, het water in je gezicht en de bewegende banken waar je op zat.

De volgende dag vroeg op om de eerste veerboot naar Batam te pakken. Ik kwam er om 09:00u aan, maar het was ter plaatse slechts 08:00u. Het is een van die rare plekken in de wereld waar je naar het oosten reist en de tijd teruggaat, waar je verwacht dat hij vooruit gaat. Toch was ik nog altijd een half uur te laat voor de enige boot naar Sumatra vanaf dit eiland, en was dus verplicht een dag op dit relatief dure (niet in vergelijking met Singapore, maar wel met overig Indonesië ) en industriële eiland te verblijven. Niks gedaan de hele dag.

De volgende ochtend vertrok de boot om half 8 in de ochtend en kwam 7 uur later aan in Dumai, halverwege de oostkust van Sumatra. Daar moest ik 3 uur wachten op een bus naar Medan. De man die toeristen ophaalt vanaf de haven naar het busstation (hij zei dat het echt een baan is) vroeg mijn beroep. Ik zei leraar. Hij meteen enthousiast. Hij bleek een broer te hebben die Engelse les geeft en als er buitenlanders aankomen in Dumai die moeten wachten op de bus, dan neemt hij hen mee naar de klas om met de studenten te praten. Uiteraard sloeg ik dit niet af. Een uur later stond ik voor de klas met 12 pubers van 16/17-jarige leeftijd. De ene erg verlegen en zacht-pratend, de andere zeer zelfverzekerd en overtuigd in goed Engels. Een uur met hen gebabbeld. Ze mochten me alles vragen, ik antwoordde dan en de leraar analyseerde mijn Engelse antwoord en waarom ik bijvoorbeeld zei "not anymore" in plaats van "no" op de vraag of ik huisdieren heb.

De bus vertrok en ik had een directe bus met airco verwacht (ik meen dat de man me dat verteld had) maar nee. Wat ik kreeg voorgeschoteld was een combinatie van de busrit naar Sam Neau in Laos (waar de chauffeur de hele nacht keiharde muziek opzette), de busrit van Dali in China (waar de chauffeur zo roekeloos reed waardoor ik menigmaal de lucht in vloog) en de busrit naar de grens in Cambodja (op een verschrikkelijke weg). En dat dan 10 maal zo erg met een aanvulling van huilende kinderen en totaal geen ruimte om je te bewegen (vanwege alle bagage in het gangpad en hoe dan ook een gemiddelde van 2 personen per stoel). Bovendien stopte we elke 3 minuten om nieuwe mensen op te pikken. Elke keer dat ik dacht dat de bus nu toch echt volledig vol was, bleek het toch mogelijk er nog iemand bij te proppen. De rit duurde 14 uur, waarvan ik er 2 geslapen heb in periodes van 10 minuten. Helaas was ik er daarna nog niet. In Medan moest ik nog een 4 uur durende rit maken door de jungle naar Bukit Lawang. Deze rit had slechts een roekeloos rijdende chauffeur, harde muziek en een slecht wegdek. Goddank niet overbevolkt en geen huilende kinderen. In de bus kwam ik 3 andere Nederlanders tegen, de eerste buitenlanders die ik zag sinds Singapore. Met hen heb ik vanochtend het voeren van de orang-oetans gezien (er waren er niet veel; ze zijn semi-wild en komen wanneer ze zelf willen). Morgen ga ik met 2 van deze Nederlanders een dagtrip door de jungle doen, waar we hopelijk veel meer wilde en semi-wilde apen zullen zien. De wilde zijn spannender en minder gewend aan mensen. Ze weten wel allemaal dondersgoed dat er vaak eten zit in de tassen op onze rug. Dus die zal ik moeten beschermen.

Dat er internet in dit plaatsje is, verbaasde niet alleen mij, maar ook mijn gids voor morgen. En hij is een local. Het is dus niet verrassend dat het traag en duur is. Vandaar dat de foto's (en 1 filmpje van de laatste busrit voor een impressie) later volgen, wanneer ik een snellere verbinding heb.