Missie volbracht!

Het is gelukt. Één van de weinige dingen die ik van tevoren gepland had te willen doen, is gedaan: brommeren van Hanoi (via Halong Bay) naar Ho Chi Minh City. Gisteren heb ik het laatste stuk van Buon Ma Thuot in 1 keer gedaan naar HCMC (350km, waarvan de laatste 100km in het donker over een drukke weg, erg spannend).

Ik verliet Khe Sahn voor een kleine rit naar A Luoi. Wouter had geadviseerd om daar te overnachten. Toen ik aankwam, werd ik bij het door mij gekozen guesthouse verwelkomd door 4 zeer enthousiaste meiden. 1 ervan was wel erg enthousiast, zat de hele tijd aan me en te flirten. 's Avonds toen ik al half aan het slapen was kwam ze de kamer in en vroeg of ze bij me kon slapen. Helaas voor haar zijn one-night-stands met totaal onbekende meiden bij mij uit den boze. Daar ben ik veel te intelligent voor. Dus ik heb haar vriendelijk verzocht de kamer te verlaten. Ze was erg verbaasd. Waarschijnlijk heeft ze een ander beeld van mannen.

Die avond was ik overigens ook nog naar de lokale zomerkamp geweest van de schoolkinderen. Zoiets hebben we in mijn geboorteplaats ook, de VOM (vakantieontspanning). Ik was min of meer de eregast. Iedereen kwam naar me toe en wilde praten. Ik bleef een uurtje of 2, waarbij ik van alle kanten gratis drankjes aangeboden kreeg.

De volgende dag weer op de brommer, waar de volgende problemen zich weer meldden. Na een knalpijp opgelopen te hebben (wat voor nog meer aandacht dan ik al had zorgde), kwam iets wat verbazingwekkend genoeg nog niet eerder gebeurd was: een lekke band. Dit overkwam me precies in de bergen, waar geen Xe May was. Gelukkig kwam ik een oude man tegen die een reparatiedoos bij zich had. Na 3 kwartier had hij de klus geklaard. Helaas reed ik een dag later over een verdwaalde kraaienpoot in een dorpje, waardoor de tweede lekke band een feit was. Ditmaal gebeurde het precies voor een Xe May, dus geen groot probleem. De laatste 2 dagen heb ik totaal geen problemen meer gehad met de brommer, wat erg fijn was.

In Kon Tum ging ik naar een café dat geprezen was in de Lonely Planet. De tuin was inderdaad prachtig gedecoreerd met allerlei beelden gemaakt van hout en metaal. De eigenaar was ook erg vriendelijk en vertelde me wat er allemaal te zien was in en rond Kon Tum. Ik had slechts de tijd om een kijkje te nemen bij het weeshuis van minderheden. Er zijn er meerdere en ze worden volledig onderhouden door de katholieke kerk, aangezien de regering geen geld steekt in minderheden. Een weeshuis voor Vietnamezen, ook hier in Kon Tum, krijgt daarentegen veel geld van de regering. Het voelt erg oneerlijk; de kinderen worden puur gediscrimineerd. Gelukkig lijken ze wel heel gelukkig en krijgen goed onderwijs. Ze zijn ook erg aanhankelijk. Ik kwam binnen en er hingen al direct 5 kleuters aan mijn benen. Bij het weeshuis kwam ik een Nieuw-Zeelander en Nederlandse tegen, een stel dat hier al 6 maanden vrijwillig werkt. Het geeft veel voldoening zeggen ze, en ze vinden de kinderen geweldig.

Ik reed door naar Pleiku, waar ik overnachtte. Hier liet ik ook mijn broek repareren omdat de knoop los was gegaan. De zeer vriendelijke mensen vroegen geen geld ervoor: "This is our gift to you". Geweldig! Ik had de afgelopen dagen al gemerkt dat de mensen in de niet-toeristische binnenlanden veel vriendelijker zijn dan in de grote steden. Hier vraag ik zelfs nooit vooraf de prijs, maar ga er altijd terecht van uit dat ik hetzelfde betaal als Vietnamezen.

Overigens zijn er inmiddels zeker 2 dozijn mannen geweest die geïnteresseerd waren in mijn helm. Geen idee waarom, steeds klopten ze hard op het ding en vroegen of ze het konden kopen van me. Uiteindelijk vroeg ik aan een goed Engels sprekende man waarom iedereen mijn helm zo speciaal vond. Het blijkt dat het design geliefd is maar dat de kwaliteit meestal zo beroerd is, dat ermee rijden onverantwoord is. Mijn helm daarentegen is van zeer goede kwaliteit. Dat verklaarde het kloppen op de helm. Maar verkopen doe ik hem niet. Sterker nog, ik hou hem als souvenir. En even voor de mensen die iets te zeggen hadden over mijn pet onder mijn helm: dat heeft natuurlijk wel een reden, naast dat het vertrouwd voelt. Bescherming tegen de zon, en als het regent om ervoor te zorgen dat ik geen regen in mijn ogen krijg. Maar het staat wel stoer he?!

De volgende dag naar Buon Ma Thuot, het grootste plaatsje in de centrale hooglanden. Het was weer even wennen omgeven te zijn door zoveel mensen en verkeer. Ingecheckt in een hostel waar ik voor het eerst per se een televisie wilde. Dus op mijn kamer heb ik de eerste dag van het EK kunnen zien, midden in de nacht. Vanavond zal ik waarschijnlijk hier in HCMC naar een Ierse of Australische kroeg gaan om Oranje te kijken.

Tijdens het laatste stuk brommeren naar HCMC begon het enorm te hozen. Terwijl ik aan het schuilen was bij een apotheek, alwaar een vriendelijke meid me allemaal vragen stelde door ze in het Engels op te schrijven, zag ik recht voor mijn ogen een veel te hard rijdende brommer keihard tegen een overstekende koe aanrijden. Het zag er dramatisch uit, maar zowel koe als brommeraar hielden wonderwel niets over aan het voorval.

Vanochtend door HCMC gebrommerd om naar de ambassade van Cambodja te gaan. Wat een geduld en concentratie zijn hiervoor nodig. Het verkeer is overweldigend. Nergens is een rustig plekje op de weg. Je kent het gevoel wel van in een ballenbad zijn, met overal ballen om je heen. Ik zat in een brommerbad. En daar kwam nog bij dat ik de weg niet ken, dus om de 3 straten even op mijn kaart moest kijken. Niet raar dus om te zeggen dat het me 2 uur duurde om bij de ambassade te komen terwijl het maar 2km van mijn hotel is. Hier in HCMC leer je pas echt brommerrijden.

Morgen vertrek ik naar de Mekong delta waar ik enkele dagen rond zal cruisen. Daarna naar Ha Tien om de grens over te gaan. Mijn brommer zal ik vast wel aan iemand kunnen slijten. Maar dadelijk eerst weer de rit naar de ambassade maken om mijn paspoort op te halen.