Goedkoop blijkt weer duurkoop

Inmiddels heb ik ruim een week de brommer in mijn bezit, en kan zeggen dat het wellicht beter was geweest om een wat duurdere (en kwalitatief betere) brommer te kopen. De problemen stapelen zich op, maar zorgen wel voor mooie verhalen.

De ochtend dat ik Cat Ba Island verliet kwam ik Wouter (de Nederlandse jongen die me vertelde over de Duong Ho Chi Minh, vanaf nu DHCM) tegen op de boot naar het vaste land. Hij was zo vriendelijk om me kopieën te geven van zijn gedetailleerde wegenboek van Vietnam, en wat tips voor als ik op de DHCM zit. Hij bleef in Haiphong en ik zette mijn rit voor de dag voort richting Ninh Binh. Tot dusver waren mijn problemen met de brommer slechts dat enkele onderdelen los zaten of eraf gevallen waren. Dat klinkt nogal rampzalig maar het viel wel mee. De schroefjes moesten wat vaster gedraaid worden.

Halverwege Ninh Binh viel mijn motor uit en wilde niet meer starten. Gelukkig hoefde ik maar 1km te lopen tot een tankstation alwaar 6 mannen zich ontfermden over mijn brommer. Na 30 minuten werkte hij weer.

In Ninh Binh aangekomen ingecheckt in een prima hostel waar ik een kaart van de omgeving in mijn handen gedrukt kreeg. Omdat de bezienswaardigheden de moeite waard leken, besloot ik hier 1 dag te verblijven. Helaas begon het juist die dag flink te regenen, maar dat weerhield me niet erop uit te gaan.

Tam Coc was geweldig, in een bootje over een rivier door de rijstvelden en door 3 grotten. Mijn roeister was eerst heel amicaal, maar het bleek al snel wat de redenen daarachter waren: ze had zelfgemaakte zakdoekjes bij zich die ze aan mij wilde slijten. Had ik geen zin in. Na 27 keer "no, thank you" gezegd te hebben besloot ik haar te negeren. Dat werkte uiteindelijk. Omdat ik hierdoor wat geïrriteerd was, weigerde ik haar een fooi (waar ze zelf om vroeg) te geven. Achteraf hoorde ik dat dat eigenlijk wel gebruikelijk is.

Na Tam Coc naar Hang Mua gereden. Prachtig! Zie het filmpje hieronder.

Daarna naar Hoa Lu, de voormalige hoofdstad. Totaal niet indrukwekkend. Snel doorgebrommerd naar Cuc Phong Nationaal Park, dwars door het platteland waar iedereen me vriendelijk begroette of glimlachte. Het park was niet echt interessant, maar mijn brommer viel bij de parkeerplaats wel om (vervelende kiezelsteentjes) waardoor mijn handrem gebroken was. Dus weer naar een Xe May (brommergarage).

De volgende dag vertrok ik vroeg richting de DHCM. Daar aangekomen ervaarde ik direct de rust en kalmte op de weg wat Wouter me verteld had. Heerlijk! En overal waar je stopt verzamelt zich een menigte mensen die geïnteresseerd in je is. Eerst bij een wegrestaurant, daarna tweemaal bij een gezin thuis waar ik even (3 respectievelijk 1 uur) moest schuilen voor de hoosbuien. Het natte seizoen is duidelijk begonnen. Communiceren lukt, maar moeizaam. Bij het eerste gezin waren er 2 jonge meisjes die hun zeer beknopte maar goed bedoelde Engels wilde uitproberen, met behulp van hun schoolboeken. De moeder van het tweede gezin had een woordenboek en gebruikte dat om woorden aan te wijzen: "Married?", "Amerika?", "Job?". Toch jammer dat mijn Vietnamees niet echt goed genoeg is (2 woorden) om echt te kunnen communiceren.

Ik overnachtte in een hotel in Yen Cat en de volgende dag vervolgde ik mijn weg. Mijn brommer begon geluiden te maken, die ik eerst nog wel kon negeren maar na een paar uur besloot ik naar een Xe May te gaan. Die verving de ketting en tandwielen, wat mij eigenlijk niet nodig leek. Maar het geluid was weg... voor een uur. Daarna was het terug en erger geworden. Het klonk alsof de brommer elk moment uit elkaar kon vallen. Ik besloot stapsvoets te rijden en kwam langs een oorlogsmonument waar 3 politieagenten stonden. Ik vroeg aan hen of ze konden zien wat er mis was. Het bleek dat mijn velg los begon te raken, dus rijden was eigenlijk niet meer mogelijk. De Xe May had het vehicle niet goed terug in elkaar gezet en nu had ik de velg kapot gereden, super. Het begon tevens donker te worden en er was geen plaatsje dichtbij. Dus de zeer vriendelijke en behulpzame politieagenten zeiden me dat ik wel bij hun station kon overnachten, 2km van het monument. Geweldig, ik rij dus eigenlijk illegaal een brommer in Vietnam, maar in plaats dat ze moeilijk doen mag ik blijven pitten en geven ze me nog eten ook. Toen bleek dat ik Chinees kan schaken was de ook voor hen interessante dag (ze zien hier zelden een buitenlander) compleet. Goed weerstand geboden, maar toch verloren.
Het bed waar ik in sliep was niet gebouwd voor mijn lengte. Ik heb nog nooit zoveel politieagenten zo hard horen lachen. Ook hier jammer dat communiceren, los van gebarentaal, niet mogelijk was. En foto's maken deed ik maar niet. Dat stellen ze wellicht niet op prijs. Maar de ervaring was geweldig, ook al kon ik niet slapen in het steenharde (en dus te kleine) bed waar zich tientallen muggen hadden verzameld IN het muskietennet. Daarnaast vond de agent die wacht hield het nodig redelijk hard muziek op te zetten. De overige agenten, die sliepen in hangmatten, klaagden niet dus het zal wel normaal zijn.

De volgende ochtend lopen (10km) naar de dichtsbijzijnde Xe May, die alles (nu goed) repareerde. Ik vervolgde mijn weg. Volgens Wouter zou ik nu een lang stuk ingaan waar niet te overnachten is, dus ik moest flink doortuffen. Helaas stond het volgende probleem een uur later alweer voor de deur: een jonge politieagent met 2 sterren op zijn schouder wilde me niet doorlaten in het park waar de weg doorging. Ik moest iets van een vergunning hebben, maar begreep hem niet waar je die kon halen. Meerdere malen liet ik geld zien, maar hij bleef maar op de vergunning wijzen. Toch raar, ik zou verwachten dat als er eenmaal geld op tafel ligt de vergunning er niet meer toe doet. Ik bleef volharden. Na een half uur kwam er een oudere agent met 4 sterren op zijn schouder en die was blijkbaar van de oude stempel, wist van de hoed en de rand (omkoping), nam het geld aan en ik kon doorrijden. Een goede les voor de jonge agent, zo werkt het in Vietnam.

In het park kwam ik weer een agent tegen. Ik vroeg hem waar ik kan tanken. Geen tankstation voor 100km, ik heb een volle tank nodig. Dus ik moest het park weer uit. Gelukkig vond ik een andere weg dan de ingang, en deze post was niet bemand. Eindelijk, om 13:00u uur, was ik klaar voor de 225km naar Khe Sahn. Ik vermoedde dat ik het niet voor donker zou redden.

Het landschap waar ik doorheen reed was prachtig. Berg op, berg af. Op een gegeven moment kon ik over heel Vietnam kijken, dus naar de zee.

Uren later begonnen zich weer donkere wolken boven me te verzamelen. Het werd donker, mijn tank was bijna leeg en het begon ook nog te regenen. Gelukkig kwam ik snel een Xe May tegen waar ik kon tanken. Daarna flink doorrijden, maar het was in no-time echt donker. Ik moest nog 40km naar Khe Sahn en in het donker door de bergen (met afgronden) kun je niet zo hard rijden. Daarnaast waren er wegwerkzaamheden waardoor ik enkele malen door de modder moest rijden. Bijna uitgegleden (dat zou een ramp geweest zijn) maar mijn schoenen waren wel veranderd in modderklompen. Net voor Khe Sahn had ik weer peut nodig (ik had de tank eerder niet volgegooid omdat het erg duur was). De eerste Xe May keek me verbaasd aan en pakte de telefoon. Ik vermoedde dat hij een politieagent wilde bellen omdat hij een buitenlander, onder de modder en in het donker op een brommer, vast niet pluis vond. Hier had ik geen zin in, dus ik op de brommer en tankte iets verderop bij een oudere vrouw die nergens problemen mee had.

Om 21:00u, 2 uur na zonsondergang, kwam ik aan in Khe Sahn. In dit plaatsje vond 1 van de bloedigste gevechten tijdens de Vietnam oorlog plaats, maar echt veel is hier niet te doen. Vandaag staat een kleine rit gepland. Ik heb besloten op de DHCM te blijven en niet uitstapjes te maken naar de kust, waar bijna alle reizigers heengaan (Hue, Hoi An, Nha Trang). Liever kom ik wat eerder aan in Ho Chi Minh City om de Mekong delta te bekijken en wat dagen om mijn brommer te verkopen. Meenemen naar Cambodja schijnt onmogelijk.