Een wereld van verschil

Eindelijk weer in de bewoonde wereld, dus internet tot mijn beschikking. De laatste 6 dagen waren, op z'n zachtst gezegd, avontuurlijk. En ik heb na 1 dag Vietnam al ontdekt dat de cultuur (met name de mensen) tussen dit land en Laos totaal verschillend is.

Ik hervatte mijn fietstocht dus vanuit Vientiane, met als eindbestemming voor die dag een plaatsje halverwege Paksan. De hosteleigenaar had me de naam verteld, maar ik was het vergeten. Het enige wat ik nog wist is dat het met een T begon, en dat het halverwege (75km) lag. Dus toen ik na een half uur het bordje "Thalat 70km" zag, was ik overtuigd dat alles goed kwam. De verwachte rivier was naast de weg en diezelfde weg was vlak, zoals me verteld was. Mijn verbazing, gevolgd door een schaterlach, was dan ook groot toen ik die avond van een vriendelijk hosteleigenaarstel in Thalat te horen kreeg dat ik halverwege Vang Vieng beland ben, niet halverwege Paksan. Met andere woorden, ik ben noordwaarts gefietst in plaats van naar het oosten. Wat een apotheose.. nee een anti-climax. Het fietsfiasco is compleet. Als er iets is waar ik niet van hou is het wel zinloze inspanning. Die avond heerlijk uitgerust in het hostel, dat lag aan de rivier. Ik zag nog een schorpioen en toen de hosteleigenaar mij geïnteresseerd naar iets zag kijken, kwam hij ook even een kijkje nemen. Toen hij het beest zag wist hij niet hoe gauw hij de staart van het beest moest afbreken. Ik vroeg hem of hij gevaarlijk is. Hij begreep me niet, dus ik maakte het gebaar van steken. Zijn reactie: "Oooo, no good, no good". Waarschijnlijk dus niet ongevaarlijk.

De volgende ochtend een uurtje fietsen naar Phonhong en daar met de bus naar Phonsavanh, met de belofte aan mezelf het fietsen nu echt achter me te laten. Op de bus naar Phonsavanh kwam er bij de stop in Vang Vieng een Hollandse jongen naast me zitten, wat de 8-uur durende reis wat aangenamer maakte. De bus was compleet volgepropt met mensen en bagage. De Lao sliepen voornamelijk, maar de rijstijl van de chauffeur en de erg bochterige weg maakten slapen voor mij praktisch onmogelijk.

In Phonsavanh aangekomen ingecheckt in een hostel dat gedecoreerd was met oorlogsattributen. Wat veel mensen niet weten, en ik tot dit moment ook niet, is dat Amerika niet alleen in oorlog was met Vietnam, maar ook met Laos. Het oosten is hevig gebombadeerd en nu, 40 jaar later, liggen er nog steeds bommen die kunnen ontploffen. UXO-verwijderteams zijn er overal. UXO staat voor UneXploded Ordnance. Mensen gebruiken het gevonden materiaal voor alles: asbakken, bekers, lampen. De toer naar de "plains of jars" een dag later was zeer interessant. Ik kreeg een hoop geschiedenis van Laos te horen, en geschiedenis is nu net iets waar ik gek op ben. De grote potten in het veld, waarvan niemand weet waar ze vandaan komen en hoe oud ze zijn, waren minder interessant dan de bommencraters.

Terug van de toer verraste het lot me: de hosteleigenaar was geïnteresseerd in mijn fiets. Ik had hem de dag ervoor verteld dat ik hem wilde verkopen in Hanoi, maar hij had er oren naar. Uiteindelijk heb ik zo'n beetje de prijs ervoor gekregen dat ik wilde. En hierdoor een rompslomp minder voor het meesjouwen van het vehicle. Achteraf heeft het zo moeten zijn omdat de zeer interessante en avontuurlijke rit naar Hanoi (lees hieronder) niet te doen geweest was als ik een fiets bij me had.

's Avonds vertrok ik met de nachtbus naar Sam Neau. 8 uur (zonder slaap omdat de chauffeur het nodig vond om de hele nacht keiharde Lao-muziek op te zetten) later kwamen we aan, om 04:00u. Ik was kapot en zocht een bed. Dus ik hosteleigenaren wakker maken op dat tijdstip. Ik denk niet dat ze het konden waarderen. Iedereen gaf als antwoord: no rooms free. Maar het hotel wilde me wel een kamer geven, tegen een billijke prijs ook. Na 5 uur daar geslapen te hebben maakte mijn biologische klok me wakker. Ik naar de markt, het enige bezienswaardige in dit plaatsje, en wat eten. Ik kocht ook nog 2 aparte baksels wat leek op oliebollen maar dan met eigeel of aardappel binnenin. Smaakte prima totdat ik de binnenmarkt inliep en een vrouw met een hakmes de kop van een waterbuffel zag afhakken. Bakken met bloed ernaast. Mijn lekkernij was ineens niet zo lekker meer.

Toen besloot ik naar Vieng Xai te gaan, mijn laatste stop in Laos en tevens een plaatsje met belangrijke geschiedenis van dit land. Hier schuilden in grotten 9 jaar lang de (toekomstige, communistische) leiders tegen de bombardementen van de Amerikanen. Om in dit plaatsje te komen moest ik wachten tot een lokale gast die richting op ging, wat 2 uur duurde. In de jeep kwam ik 2 Australische reizigers tegen, zeer vriendelijk. Met hen zocht ik naar een hostel in Vieng Xai, maar voordat we dat vonden werden we door lokale gasten uitgenodigd met hen te lunchen en Lao Lao whiskey te drinken. Uitgeput en erg vermoeid was het toch ik die de Australiërs moest overtuigen dat dit de krenten in de pap zijn. En inderdaad, we hebben 2 uur lang lol gehad, heerlijk gegeten en redelijk wat whiskey gedronken. De Australiërs konden niet weigeren; prachtig om te zien hoe ze tegen hun wil in aangeschoten raakten. Mijn Chinese fluit lag ook goed in de markt bij de Lao. Kortom: erg amusant allemaal.

Ingecheckt in een prachtig hotel aan een meertje, tegen een rotswand. Ik heb het beste van Laos voor het laatste bewaard. Vieng Xai is het ultieme van wat ik gezien heb. Een grote aanrader voor iedereen die nog eens deze kant op gaat. Schitterend. De volgende dag zijn de Australiërs en ik een toer gaan doen naar de grotten, onder begeleiding van een verbazingwekkend goed Engelssprekende gids. Hij vertelde ons alles over wat er hier gebeurd was. Mijn kennis van de geschiedenis van Laos was nu zo'n beetje compleet.

's Avonds viel tijdens een hevige regenbui de stroom uit. De rest van de avond en nacht was het dus volledig donker. Dat maakte het avondeten wel erg gezellig, met kaarslicht en zaklantaarns. De keuze op de menukaart werd hierdoor wel gedecimeerd. We konden alleen friet bestellen.

De volgende ochtend begon mijn spannende avontuur om in Hanoi te geraken. Ik wist dat de grens met Vietnam hier afgelegen was, maar dat het zo erg zou zijn..

Een Fransman stond langs de weg te wachten op een jeep die naar het grensplaatsje ging. Hij was van plan exact hetzelfde als ik te doen. Altijd handig om met zo'n trip een team te vormen. De rit naar de grens was nog wel redelijk aangenaam. De grens bestond slechts uit 2 gebouwen (douaneposten van Laos en Vietnam) en een brug ertussen. Formaliteiten werden snel afgerond. Ik moest even mijn tas openen van de Vietnamezen, maar toen ze mijn Chinees schaakspel zagen was het al snel goed.

Er was totaal geen openbaar vervoer in het grensplaatsje in Vietnam. Hoe zouden we deze dag nog in Hanoi kunnen komen? Geen probleem. 2 jongens wilden ons wel met de brommer naar Quan Son brengen, 50km verder. Van daaruit zou dan wel een bus naar Hanoi gaan. Over de prijs, $10, viel niet te discussiëren. We hadden geen keuze. Ruim een uur later, met een verschrikkelijk houten kont als tijdelijke herinnering, kwamen we aan. Een lachende man gaf ons thee en vertelde dat hij naar Hanoi ging en we met hem meekonden. Ik besloot toch maar even de prijs te vragen. $45, oftewel 8 keer de normale prijs. Ook hier viel niet te onderhandelen over de prijs. Ik voelde me gediscrimineerd omdat ik zoveel meer moet betalen puur omdat ik een westers uiterlijk heb. Beledigd liepen de Fransman en ik weg. Toen kwam er een bus langs die we aanhielden. Net toen we de buschauffeur wilden vragen hoeveel het kost naar Hanoi kwam de man van $45 naar hem toe en babbelde met hem. Vervolgens vroeg de buschauffeur $40. De honden hadden dus even wat afgesproken. Ik had hier geen trek in. Ze waren bezig mijn eerste kennismaking met Vietnam te verpesten. Ik vertelde hen dat ik wel ging liften, ook al zeiden ze dat er helemaal geen verkeer is. Complete onzin, er waren genoeg andere bussen en uiteindelijk wisten we, na onderhandeling, voor $20 aan boord te komen. Nog steeds belachelijk veel, maar ik wilde na al dat gedoe graag richting Hanoi. Eerst brachten ze ons nog naar Thanh Hoa, maar gelukkig mochten we "gratis" overstappen in een andere bus. Via National Highway #1 (13.000 verkeersdoden per jaar) naar Hanoi. Onze buschauffeur was geweldig. Waarschijnlijk beter dan Michael Schumacher. 3 keer bijna een ongeluk en 2 keer een ongeluk langs de weg gezien. De weg bestaat uit 2.5 banen. 1 voor beide richtingen, en daarnaast een halve baan in het midden die iedereen mag gebruiken, op eigen risico.

Aangekomen in Hanoi wilde iedereen en z'n tante me op hun brommer vervoeren naar een hostel. Ik besloot eerst wat te eten en daarna zo'n brommertje te pakken. Ingecheckt in een hostel en direct naar bed. Ik was kapot na deze dag. Vandaag verkas ik naar een ander hostel, ga kleding kopen en wassen en zoeken naar een brommertje. Officieel mogen buitenlanders deze niet kopen, maar blauw houdt de ogen gesloten hiervoor, zegt men..