Een bijna-dood gevoel

Ik heb mezelf menigmaal in een levensgevaarlijke situatie gemanoeuvreerd waarin slechts mijn wilskracht, doorzettingsvermogen, intuïtie en intelligentie me gered heeft. Maar het gevoel van onmacht wat me tijdens het kayakken overkwam voelde, op z'n zachtst gezegd, niet lekker.

In Vang Vieng was ik de laatste dag wezen "tuben", oftewel, met een rubberen band de rivier over. Zeer relaxed. Allerlei plekjes waar je even uit kon stappen om wat te drinken, kletsen of spelletjes spelen. Je kon zelfs slingeren over de rivier. 3 gozers probeerden dit tegelijk en een houten bouwwerk ging compleet de rivier in. Lao lachen, kan gebeuren. Tijdens het tuben kwam ik meerdere keren mij totaal onbekende mensen tegen die zeiden: "Jij bent die fietser die we tegenkwamen in de bus! Respect, die-hard!". Ook op straat 's avonds in Vang Vieng, mensen van het kayakken en zelfs tot hier in Viantiane aan toe herkenden mensen me, terwijl ik hen niet ken. Ik voel me dus een soort van celebrity. Het grappige is dat ik zelf mijn actie onbezonnen vond, maar van iedereen respect krijg. Ik had in Luang Prabang een voetmassage gehad en hoewel dat heerlijk was heeft de fiets-/wandeltocht toch voor enkele blaren op mijn voeten gezorgd.

De volgende dag kayakken naar Vientiane. Niet echt. Het was eerst anderhalf uur rijden, toen 2 uur kayakken (inclusief lunchen) en daarna verder met de jeep naar de hoofdstad. Het kayakken was geweldig. We waren met z'n zevenen. Een Duitser en Thai (getrouwd) kieperden om, wat erg grappig was. Stiekem hoopte ik dat het mij ook zou overkomen want het was behoorlijk heet en even in het water zou prima zijn. Maar aangezien ik met 1 van de gidsen in de kayak zat, zat het er niet in dat we zouden omklappen. Wel gezellig met deze Lao gast gekletst, sprak goed Engels. Op een gegeven moment vroeg ik hem of hier gevaarlijke dieren zijn. Hij zei van niet, op de cobra-slang na. Je ziet ze niet vaak, maar soms zwemmen ze in de rivier. Word je gebeten, dan moet je binnen een half uur in het ziekenhuis zijn. Gezien onze locatie zou dat onhaalbaar zijn.

Toen gingen we lunchen. Terwijl een gids het eten klaarmaakte, vroeg de andere gids wie er van een rots af wilde springen in het water. 3 man, inclusief ikzelf, reageerden positief. En toen gebeurde het. Terwijl we naar de rots liepen, moesten we een stuk door het water. Ik voelde iets langs mijn enkels zwemmen en werd hard gebeten in mijn achilleshiel. Uiteraard geschrokken sprong ik uit het water en zag de afdruk van 2 tanden. Na enkele seconden begon het ook hevig te bloeden. Uiteraard was het eerste waar ik aan dacht het cobra-verhaal van de gids en vroeg hem direct wat het was. Zijn gezicht stelde me niet om mijn gemak, hij keek vertwijfeld. Ik vroeg hem: "Snake??". Maar hij schudde, niet overtuigend, nee. "Probably a fish". Maar dat was niet goed genoeg voor mij. Ik besloot niet meer van de rots te springen (om ook de wond die inmiddels hevig bloedde niet te infecteren met ranzig rivierwater) en te wachten of mijn been van kleur zou veranderen door vergif, en of ik me nog steeds goed bleef voelen. Niks gebeurde voor een half uur en toen werd ik wat rustiger. De andere gids klonk overtuigender toen hij zei dat het een "bapao" was, een bijtende vis. Lao worden regelmatig gebeten door deze vervelende visjes, maar ze zijn verder ongevaarlijk. De Lao eten deze vis, maar helaas is het niet in restaurants verkrijgbaar. Dus mijn wraak kan ik niet krijgen.

De laatste 2 dagen hier in Vientiane heb ik met Ivo, een Zwitser, en Emma, een Ierse, doorgebracht. De eerste avond gingen we naar een kansloze club. Voornamelijk Lao, met hier en daar een enkele zielige, eenzame Westerse man zoekend naar Lao meisjes. Gelukkig zat Emma naast me zodat ik de lokale meiden niet hoefde uit te leggen dat ik niet geïnteresseerd ben. Ivo echter leek juist teleurgesteld dat ze niet naar ons kwamen.

Vandaag een tempel bezocht en de Lao versie van de Arc de Triomph beklommen. Daarna een uurtje wezen bowlen, kon het niet laten. Uiteraard alles van beroerde kwaliteit, ik kon niet mijn eigen niveau halen. Maar de Lao keken wel naar mijn techniek en het effect dat ik in de bal legde, waar zij zelf gewoon keihard rechtdoor gooiden. Barbaren.
Mijn fiets is niet te verkopen dus ik heb besloten... naar Paksan (180km) te fietsen. Ze zeggen dat het een compleet vlakke weg is en er zijn kleine plaatsjes onderweg waar ik kan overnachten. Van Paksan zal ik dan moeten liften of een bus pakken naar Phonsavan en dan richting de Vietnamese grens. Mijn visa heb ik gisteren al geregeld, dus ik ben klaar om te gaan. Morgenochtend om 6 uur laat ik Vientiane achter me.