Dag 11: naar de Mauritaanse grens

Vanmorgen zijn we op tijd opgestaan omdat we nog een stukje in moesten halen. Vanwege de vertraging die onze vrienden in de Skoda veroorzaakte, hebben we niet tot Echtoucan kunnen rijden. Na een koude douche, warm water was op of hadden ze gewoon niet, zijn we naar de bakker gegaan om wat broodjes te scoren.

We reden op een goede weg langs de prachtige kustlijn van West Sahara. We zijn regelmatig gestopt om even te genieten van dit ontzettend mooie uitzicht. Vaak werden we gevold door andere teams achter ons, die ons zagen staan. Zo zagen we onderweg een enorme kudde kamelen staan, het waren er zeker wel 100!! Onderweg passeerde we ook de Kreeftskeerkring. Dit stond met een heel klein bordje aangegeven en zijn er in eerste instantie voorbij gereden.

Bij een tankstation, waar de brandstof op was, kwamen we de organisator tegen. Hij kwam naar onze auto toe om een praatje te maken en gaf ons een compliment over onze outfits bij de start. Met name mijn (Linda) kostuum viel erg in de smaak.

Rond het middaguur kregen we toch wel honger en werd het tijd om even te lunchen. Onze eerder gekochte broodjes, rijkelijk besmeerd met pindakaas en smeerkaas, hebben we genuttigd op het strand. Je moet je even een helderblauwe zee voorstellen met een stralend wit strand, helemaal verlaten, op de militaire post na. Jaloers? :p

Tijd om verder te gaan en het kamp van vanavond te zoeken. Het moet langs de weg zijn net voor de grens met niemandsland en Mauritanië. Met een lekker tempo reden we over de kustweg tot we bij een groot gebouw kwamen waar we ook andere teams zagen. Vriendelijk vroeg een politieagent om onze paspoorten, dit wordt meerdere keren per dag gevraagd, gezien West Sahara officieel een oorlogsgebied is. We keken hier dus niet van op. Hij vroeg of we alcohol in de auto hadden, heel schijnheilig schudde we nee en mochten door naar het volgende loket. We begonnen nu toch wel een beetje te twijfelen of we niet al bij de grens waren. Zeker gezien de alcoholvraag. In Mauritanië is alcohol namelijk verboden. Na navraag bleek dat we inderdaad al bij de grens waren. Andere teams stonden achter ons en we vroegen of zij ook wisten dat we bij de grens waren en of zij het kamp hebben gezien. Zij vertelde dat ze bewust ervoor kozen om nu de grens over te gaan, omdat het morgen een gekkenhuis wordt, met alle teams die ook de grens over willen. Ze hadden hier wel een punt en wij besloten in hun konvooi aan te sluiten en ook maar de grens over te gaan. Na een check, een re-check en een re-re-check reden we een UN supervised military buffer zone in. Ofwel niemandsland. Dit is een stuk land van ongeveer 3 km, dat niet van Marokko maar ook niet van Mauritanië is, vol met landmijnen, opgeblazen, uitgebrande auto’s, illegale mensen, auto onderdelen en een hoop vuilnis. De weg was verschrikkelijk, er is tenslotte niemand die zich hiervoor verantwoordelijk voelt. We kwamen er ongeveer 200 meter voor de Mauritaanse grens achter dat we nog 3 blikjes bier in de auto hadden. Deze moesten of weg, of op voor we de grens naar Mauritanië over gingen, want het zou best een hoop gezeur op kunnen leveren. Nederlanders die we zijn, vonden we het natuurlijk zonde om ze weg te gooien, dus ieder een blikje atten in de laatste 200 meter.

Na de grens formaliteiten van Mauritanië, vervolgde we in konvooi onze weg naar Nouadhibou. Een gids die we bij de grens opgepikt hadden, leidde ons naar een camping waar we een kamer konden krijgen of onze tent op konden zetten. Het verschil qua geld tussen de 2 was minimaal dus we besloten een kamer te nemen. Toen we eenmaal onze spullen in de kamer gezet hebben, bracht de gids ons en 2 hongaren naar een restaurant waar ze ook bier serveerde. We kregen patat bij onze maaltijd en vroegen om mayonaise, deze hadden ze zowaar en we kregen een bakje op tafel. Een dronken Hongaar doopte zijn brood er flink in, waardoor er weinig overbleef voor de patat, maar ach. Een heerlijke maaltijd en wat bier later, liepen we voldaan terug naar ons hotel en zijn we vroeg ons bed in gegaan.