En nu...
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron
24 Oktober 2008 | Nieuw Zeeland, Auckland
...een tijdje niks doen in Auckland. Nou ja, ik omschrijf het liever als het normale leven beleven. Na bijna 2 weken in het hoge noorden van Nieuw Zeeland, ben ik terug waar ik met het vliegtuig landde, en waar ik blijf tot mijn ouders hier arriveren.
Ik besloot een week in Kerikeri te blijven omdat de accommodatie goed en goedkoop was. Alleen was het wel 5km van het centrum van Kerikeri waardoor ik steeds moest wachten tot de bus van het hostel naar het centrum ging (2x per dag). Lang en ver lopen ben ik inmiddels wel gewend, en 5km is ook weer niet zo ver, dat ik ook enkele malen het stuk heb gelopen.
De eerste dag heb ik het bos van Kerikeri zelf bekeken met mooie bomen, watervallen en een rivier. Het ruikt er heerlijk! Ook heb ik de Stone Store bezocht, het eerste stenen gebouw van NZ.
Een andere dag heb ik een dagtrip naar Russell, Paihia en Waitangi gemaakt. Paihia is niet zo heel boeiend, maar Russell (de 1e hoofdstad van NZ) heeft een heuvel met mooi uitzicht over the Bay of Islands, en Waitangi is een belangrijk plaatsje, historisch gezien; hier werd een verdrag getekend door de Europeanen en de Maori's. Ik heb in Waitangi de Haka-dans gezien en een rondleiding gekregen met veel geschiedenis. Erg interessant en zo leer je ook hoe de maatschappelijke verhouding tussen westerlingen en Maori's zoals hij nu is, is ontstaan.
Verder heb ik vooral tijd gespendeerd in het hostel met mijn kamergenoten, die ik wat Hollandsche kaartspelletjes heb geleerd, en Chinees schaken. Inmiddels kan ik ook Koreaans schaken daar een Koreaanse kamergenoot mij de regels geleerd heeft.
Na een week pakte ik de bus naar Kaitaia, waar ik ontdekte dat er geen openbaar vervoer is naar het noorden. Ik wilde graag de 90-mile-beach en Cape Reigna zien, maar hoorde dus dat ik er alleen kan komen door te liften. "Dacht het niet", was mijn gedachten. Dus ik de volgende dag bepakt en bezakt gaan lopen. Op de kaart leek het niet ver naar Pukenui. Na 20km gelopen te hebben moest ik kiezen of ik verder zou lopen over de weg, of een zijpad naar het strand zou nemen en de rest over de 90-mile-beach zou lopen. Het laatste klonk het aantrekkelijkst, ook al voegde dat 15km aan de tocht toe. Aangekomen bij het strand heb ik genoten van het uitzicht. Het strand zelf is niet echt mooi, maar de hoge en vele golven zijn prachtig. Na 35km begon mijn lichaam op verschillende plekken te klagen. De afstand was niks maar de 2 zware backpacks (1 op rug en 1 op buik) vroegen hun tol; heupen en schouders waren beurs en mijn voeten hadden meerdere blaren geproduceerd waardoor lopen niet meer comfortabel was. Toch moest ik doorlopen aangezien hier niks was (slaapplaats noch auto om mee te liften) en ik wilde niet de nacht doorbrengen in de duinen. Stug op mijn blaren doorlopen dus, auw. Na 50km kwam ik toch een auto tegen die me 3km verder weer afzette omdat hij een andere richting op ging. De laatste 5km heb ik gelopen naar Pukenui, waar ik net voor donker aankwam. Eerst wat gegeten (want ik had ook te weinig eten meegenomen, stom). In no-time de grootste pizza van het restaurant opgegeten, de serveerster met een verbaasd gezicht achterlatend. Ingecheckt in een hostel en 13 uur geslapen. De volgende dag overal pijn. Ik besloot Cape Reigna links te laten liggen en nog een dag te relaxen in Pukenui. Tenslotte lag het hostel aan een prachtig meer met uitzicht op een kleine berg. Lekker gelezen in de tuin.
De volgende dag ben ik met 2 Duitsers, die ook verbleven in het hostel en die een auto hadden, meegegaan terug naar Kaitaia. Weer een dag daar gebleven en de volgende dag de bus terug naar Auckland. 5km buiten het centrum heb ik een goedkoop, rustig en leuk hostel gevonden, waar ik de aankomende week (en misschien langer) blijf. Aangezien ik geen spannende plannen heb tot de aankomst van mijn ouders over zo'n 2.5 week, zal dit voorlopig mijn laatste bericht zijn. Meer als we vertrekken uit Auckland.
Ik besloot een week in Kerikeri te blijven omdat de accommodatie goed en goedkoop was. Alleen was het wel 5km van het centrum van Kerikeri waardoor ik steeds moest wachten tot de bus van het hostel naar het centrum ging (2x per dag). Lang en ver lopen ben ik inmiddels wel gewend, en 5km is ook weer niet zo ver, dat ik ook enkele malen het stuk heb gelopen.
De eerste dag heb ik het bos van Kerikeri zelf bekeken met mooie bomen, watervallen en een rivier. Het ruikt er heerlijk! Ook heb ik de Stone Store bezocht, het eerste stenen gebouw van NZ.
Een andere dag heb ik een dagtrip naar Russell, Paihia en Waitangi gemaakt. Paihia is niet zo heel boeiend, maar Russell (de 1e hoofdstad van NZ) heeft een heuvel met mooi uitzicht over the Bay of Islands, en Waitangi is een belangrijk plaatsje, historisch gezien; hier werd een verdrag getekend door de Europeanen en de Maori's. Ik heb in Waitangi de Haka-dans gezien en een rondleiding gekregen met veel geschiedenis. Erg interessant en zo leer je ook hoe de maatschappelijke verhouding tussen westerlingen en Maori's zoals hij nu is, is ontstaan.
Verder heb ik vooral tijd gespendeerd in het hostel met mijn kamergenoten, die ik wat Hollandsche kaartspelletjes heb geleerd, en Chinees schaken. Inmiddels kan ik ook Koreaans schaken daar een Koreaanse kamergenoot mij de regels geleerd heeft.
Na een week pakte ik de bus naar Kaitaia, waar ik ontdekte dat er geen openbaar vervoer is naar het noorden. Ik wilde graag de 90-mile-beach en Cape Reigna zien, maar hoorde dus dat ik er alleen kan komen door te liften. "Dacht het niet", was mijn gedachten. Dus ik de volgende dag bepakt en bezakt gaan lopen. Op de kaart leek het niet ver naar Pukenui. Na 20km gelopen te hebben moest ik kiezen of ik verder zou lopen over de weg, of een zijpad naar het strand zou nemen en de rest over de 90-mile-beach zou lopen. Het laatste klonk het aantrekkelijkst, ook al voegde dat 15km aan de tocht toe. Aangekomen bij het strand heb ik genoten van het uitzicht. Het strand zelf is niet echt mooi, maar de hoge en vele golven zijn prachtig. Na 35km begon mijn lichaam op verschillende plekken te klagen. De afstand was niks maar de 2 zware backpacks (1 op rug en 1 op buik) vroegen hun tol; heupen en schouders waren beurs en mijn voeten hadden meerdere blaren geproduceerd waardoor lopen niet meer comfortabel was. Toch moest ik doorlopen aangezien hier niks was (slaapplaats noch auto om mee te liften) en ik wilde niet de nacht doorbrengen in de duinen. Stug op mijn blaren doorlopen dus, auw. Na 50km kwam ik toch een auto tegen die me 3km verder weer afzette omdat hij een andere richting op ging. De laatste 5km heb ik gelopen naar Pukenui, waar ik net voor donker aankwam. Eerst wat gegeten (want ik had ook te weinig eten meegenomen, stom). In no-time de grootste pizza van het restaurant opgegeten, de serveerster met een verbaasd gezicht achterlatend. Ingecheckt in een hostel en 13 uur geslapen. De volgende dag overal pijn. Ik besloot Cape Reigna links te laten liggen en nog een dag te relaxen in Pukenui. Tenslotte lag het hostel aan een prachtig meer met uitzicht op een kleine berg. Lekker gelezen in de tuin.
De volgende dag ben ik met 2 Duitsers, die ook verbleven in het hostel en die een auto hadden, meegegaan terug naar Kaitaia. Weer een dag daar gebleven en de volgende dag de bus terug naar Auckland. 5km buiten het centrum heb ik een goedkoop, rustig en leuk hostel gevonden, waar ik de aankomende week (en misschien langer) blijf. Aangezien ik geen spannende plannen heb tot de aankomst van mijn ouders over zo'n 2.5 week, zal dit voorlopig mijn laatste bericht zijn. Meer als we vertrekken uit Auckland.
-
23 Oktober 2008 - 22:39
Jolanda:
Hee Ron,
Dat is leuk, ik ben de eerste die een berichtje achterlaat. Ik vind het nog steeds super om te lezen wat je allemaal meemaakt. Ook nu weer: best een bizarre wandeltocht! Klinkt eerlijk gezegd wel veel relaxter dan al die opdrachten voor school. Ruilen? haha. Veel plezier nog in Auckland. Gaaf trouwens dat je ouders je komen bezoeken. Na zo'n tijd moet het super zijn om ze weer eens te zien.
Groetjes, Jolanda -
24 Oktober 2008 - 07:58
Pama:
Ja Jolanda, je hebt gelijk. Wij vinden het ook super om Ron na bijna 8 maanden weer te zien:-)!! We kijken erg uit naar onze trektocht zo met ons 3-tjes en bekijken regelmatig op het web de camper die we gehuurd hebben!
Groetjes -
24 Oktober 2008 - 10:47
Renaatje:
Hee Ron,
Je kon het dus weer es niet laten....de weg van de meeste weerstand te kiezen! ;-) Wel wederom een goed verhaal moet ik zeggen hoor! Doe je het daar soms om?! Gek he, dat je over 2,5 week papa en mama weer ziet, voor het eerst in ruim 7 maanden! Veel plezier en relax-ze!
Liefs van mij -
24 Oktober 2008 - 11:16
Lia:
Hoi Ron, spannende verhalen weer hoor, alleen die wandel tocht daar kan aleen jij voor kiezen toch.
Wel lef hoor !!!!
Ik doe het je niet na.
Ja het gaat nu opschieten voor Ton en Truus het is bijna zover spannend hoor ze weer te zien na zo'n lange tijd, en dan zelf hun zoveel te kunnen laten zien daar.
Ron nog veel plezier doe voorzichtig en ik kijk weer uit naar je volgende verhaal. Lia
-
24 Oktober 2008 - 17:15
Tante Riet:
Die Ron toch,wat een ondernemer ben jij,zou niet graag in je schoenen staan.Fijn dat je ouders komen,wat en ontmoeting zal dát zijn.
Veel liefs. -
24 Oktober 2008 - 23:25
Guno:
Dag Ron,
Had ik je al verteld dat de heks ons huis wil kopen?
Vast niet!
Nou ja, dat is dus zo. Althans, dat krot waar ze zelf in woont dus :)
Maargoed, we moeten natuurlijk niet vergeten dat het geen zwarte heks is. Dat pleit dan weer voor haar.
Anyway, nog steeds leuk om je belevenissen te lezen.
Proost! -
29 Oktober 2008 - 09:19
Elise:
Ik blijf onder de indruk van al jouw verhalen.....wat maak jij mee zeg!
Geniet nu lekker van de rust en heel veel plezier zometeen als je ouders overkomen...
Liefs elise -
29 Oktober 2008 - 20:49
Raymond:
Af en toe ben ik jaloers dat ik jouw instelling niet heb na deze verhalen! Ik zette net nog Good riddance op : "I hope you're still having the time of your life!" Maar ik zie hopelijk Oasis weer in januari :) schrale troost. anyway, veel plezier -
30 Oktober 2008 - 06:14
Dorien:
Hoi Ron,
het is echt schitterend wat je allemaal mee maakt. Eerst alleen de verhalen gelezen met een paar foto's ( de map van je ouders) en nu ook de foto's hier gezien. Dat is toch wel anders dan Holland.
Groetjes Dorien -
01 November 2008 - 18:12
Ria De Jong:
Hoi Ron,
Ik heb je reisverslag gelezen, wat kan jij goed schrijven. Zo beeldend! Ik zag het gewoon voor me!
Fijn dat je ouders straks komen. Kom gezond en veilig weer thuis. De rest van je reisverslag blijf ik lezen hoor!
Groetjes tante Ria de Jong -
09 November 2008 - 17:45
Bert De Groot:
ziet er heel mooi uit geniet er verder van met je ouders die zijn onderweg nu -
11 November 2008 - 16:51
Robert:
Hoi ron,
ik wil het niet eens lezen al die mooie verhalen.(toch maar gedaan)ik vind het echt super tof wat je allemaal doet.Geniet er van.
en doe de groeten aan nieuw zeeland
groetjes robert en maike -
12 November 2008 - 11:10
Annie V.d.Berg:
Hoi Ron Truus enTon Ik hoop dat jullie een goede reis hebben gehad met een Geweldige hereeniging met jullie zoon Ron We blijven jullie gewoon volgen geniet er met zijn allen van Groet Annie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
