De Jong over de Mekong

Het is pas enkele dagen na mijn vorige bericht maar de afgelopen 2 dagen waren, zoals Engelsen het zouden zeggen, wicked.

's Ochtends vroeg in Jinghong naar de haven, door de douane om vervolgens in een klein busje naar een ander plaatsje te rijden alwaar de boot was. Douanebeambte mee in de bus, want officieel mag je niet meer in China zijn, paspoort afgestempeld. Niemand kan de bus meer uit.
De boot bleek de verwachte speedboot te zijn, 50 plaatsen binnen. Gelukkig was er achter een ruimte buiten (zie filmpje hieronder) waar ik een flinke tijd van de 10 uur gespendeerd heb. De wind doet je vergeten dat de zon verschrikkelijk brandt. Ik besefde dat net op tijd zodat mijn armen en gezicht een gezonde rode kleur hebben, maar geen branderig gevoel.

Het is raar om van land A (China) naar land B (Thailand) te gaan door te varen tussen land C (Myanmar) en land D (Laos). De Chinezen aan boord vonden het ook prachtig. Continu wijzen naar het oosten en westen en respectievelijk "Laos!" en "Myanmar!" roepen. De meesten zijn er waarschijnlijk nooit geweest.

De Mekong rivier is prachtig, doch erg smerig. Iedereen doet er van alles mee (met name hun behoefte, maar anderen wassen zich er ook in). Donkerbruin; als je je hand erin steekt, zie je hem niet meer. Aan beide oevers een prachtig uitzicht; bomen, rotsen, werkende mensen, spelende kinderen. Het hele beeld deed me denken aan een computerspel uit begin jaren '90: Gunboat. Zelfs de sampans ontbraken niet. Onderweg 10 minuten in een hevige tropische stortbui beland. Een heerlijke afkoeling in deze broeierige hitte.

Uiteindelijk gearriveerd in Chang Saen, Thailand. Direct door naar Laos lukte niet meer omdat de grens al gesloten was tegen die tijd. Dus overnacht in een hostel in Thailand. Raar gevoel om exact 10 jaar later weer in dit land te zijn, hoewel het nu maar voor 1 dag was. Hostel prima, gegeten in een restaurant aan de overkant. Eten goed, wel veel insecten. Rond elke lamp vliegen letterlijk duizenden vliegen. De bal vol vliegende insecten was zeker zo groot als 6 bijenkorven (niet de winkelketen).

Vanochtend naar Chang Khong, het grensplaatsje met Laos. Om daar te komen was al een avontuur. Eerst bleek er een minibus te zijn. Maar later bleek dat toch niet het geval. Daarna zou iemand me op een brommer er brengen (58 kilometer). Maar na 2 kilometer stopte de brommer, zei de jongeman me af te stappen, en reed weg. Hij bleek me afgezet te hebben bij een soort bushalte: een particulier met een grote jeep wacht daar tot er 15 mensen naar Chang Khong willen, en vervoert ze dan voor 50 baht. Toen ik op deze plek aankwam waren er al 9 wachtenden. 2 uur later vertrokken we en deden er ook 2 uur over om in Chang Khong te komen. Jeep volgepropt, ik had een zwevende plek voornamelijk over de benen van alle anderen mensen. In Chang Khong snel door de douane, de boot in en 2 minuten later voet aan wal gezet in Laos. Daar ook in no-time door douane. In Houay Xai ingecheckt in een hostel. Ik deel een kamer met Nathalie, een Engelse meid die alleen reist en die ik ontmoette in de jeep. Wij de enige buitenlanders. In de hostel wilde ze haar gsm opladen en kreeg 220V door haar lichaam. Goed om te weten dat de stopcontacten niet altijd even betrouwbaar zijn hier.
Nathalie gaat morgen een 3-daagse toer doen naar het Bokeo-park. Prachtig, maar erg duur: 120E. Ik heb een bootticket gekocht over de Mekong van Houay Xai naar Luang Prabang. Die doet er 2 dagen over. Ik overnacht ergens halverwege. Het schijnt een prachtige rit te zijn, dus ik kijk ernaar uit.