Wat een dag..

Snel typen hier; internet is met $1,- per 15 minuten hier op Koh Samet belachelijk duur. Hachelijke dag achter de rug, dus de Golf van Thailand met hagelwitte stranden is zeer welkom nu.

Ik ben nog 3 dagen in Siem Reap gebleven, voornamelijk mezelf begeven in het zwembad van het hostel. Hoewel ik een 3-dagen pas had voor Angkor, kon ik mezelf niet overhalen er nog een dag heen te gaan. Niet omdat het niet indrukwekkend was, maar simpelweg omdat ik zin had om te relaxen.

Mijn camera had het echt begeven. Nergens te fixen vanwege het relatief onbekende merk. Omdat ik een boottocht over de Tonle Sap gepland had, en wie weet wat er onderweg nog gebeurt, besloot ik toch een nieuwe camera in Siem Reap te kopen. Puik apparaat, ben er zeer blij mee hoewel het 3% van mijn totale budget kostte. Mochten er mensen zijn die mijn verhalen en foto's erg waarderen, en me willen sponsoren voor de camerakosten, dan kan dat op rekening 13.46.31.218 (valt te proberen ;))

Zaterdag vertrok de groep mensen waar ik de afgelopen dagen mee opgetrokken was. Zij pakten dezelfde boot als ik een dag later. De reden was dat ze de bijzondere trein, die ik aan me voorbij moet laten gaan, wilde pakken in Battambang naar Phnom Penh. Een dag later vertrok ik met de boot. $20, wat erg duur is, voor een verschrikkelijk trieste boot. Op het kaartje stond de afbeelding van een cruiseboot, maar wij moesten het doen met een zelf-in-elkaar-geknutste-badkuip. Oh, en uiteraard compleet volgepropt dus geen ruimte voor benen. De mijne lagen 6 uur lang in de nek van een mij onbekend persoon. Toch op het boot leuke mensen ontmoet, waaronder een Nederlandse meid die met haar 21 jaar al erg veel van de wereld gezien heeft. En reisverhalen vind ik altijd prachtig om te horen.
Tijdens de bootrit kwamen we ook nog langs 'floating villages', drijvend dorpjes dus. Apart om te zien hoe deze mensen hier leven. We kwamen aan in Battambang alwaar zich een bataljon hostelproppers verzameld had. We besloten met een grote groep naar hetzelfde hostel te gaan, en na ingecheckt te hebben met z'n 4-en wat gedronken en later nog wat gegeten. Echt veel is hier niet te doen, hoewel ze wel veel promoten met toertjes in de omgeving. Ik besloot hier 1 dag te verblijven, om niet te snel Thailand binnen te gaan.

De volgende dag vroeg op om een gedeelte taxi naar Pailin te pakken. 2 Deense meiden zaten al 2 uur te wachten, en met mij erbij was de taxi nog verre van vol aangezien de taxichauffeur 4 mensen achterin wilde en 2 mensen voorin (exclusief hijzelf dus). Wij klagen, maar het hielp niets. Uiteindelijk vond hij nog 3 Cambodianen die meewilden. De chauffeur begon te puzzelen wat de meest praktische invulling van de taxi was en kwam tot de conclusie dat ik het beste alleen voorin kan zitten, de 2 meiden met 2 Cambodianen achterin, en de 3e Cambodiaan op zijn (de chauffeur dus) schoot. Je hoorde mij niet klagen, maar het was wel een beetje zielig voor de Deense meiden die daar achterin opgepropt zaten.
En dan de weg zelf. 80km naar Pailin met op elke vierkante meter 6 flinke kuilen in het wegdek. VERSCHRIKKELIJK. En dan zeggen ze dat de weg van de grens naar Siem Reap nog erger is dan deze! Voor 1 keer vond ik de keiharde Cambodiaanse muziek in de auto niet zo erg; het overstemde het irritante geluid van de schokdempers.

Ik stapte uit in Pailin om hier nog 1 dag te overnachten, om dezelfde reden als dat ik 1 dag verbleef in Battambang. Er is hier echter niks te doen, dus ik heb die dag verder 3 films gekeken in mijn hostelkamertje.

En dan vandaag..
Om 6 uur ging de wekker af. Snel een douche en hop naar het taxi-station. $2 voor een gedeelde taxi, maar uiteraard is er geen hond die op dit tijdstip naar de grens wil, 20km verderop. Ik besloot ruim een uur te wachten op medereizigers en zei toen dat ik bereid was $10 te betalen, als we dan wel DIRECT zouden vertrekken. Deal! Wij in de auto, om vervolgens 1 minuut later en 100 meter verder weer te stoppen voor 20 minuten. Er blijkt toch nog iemand mee te willen, maar die was zich nog aan het scheren in het hotel. Even wachten dus. Ik zou stennis hebben kunnen schoppen, of amok maken. Maar dacht: dit is Zuid-oost Azië en liet het me overkomen. Zo'n haast had ik nu ook weer niet.

Wij naar de grens, waar we krap een uur later aankwamen. Vol vertrouwen op een goede afloop liep ik naar de Cambodiaanse douane. "Passport please... and plane-ticket". Omdat ik het niet helemaal begreep vroeg ik om uitleg. Blijkt dat de Thaise douane hier een vliegticket wil zien als je geen visum hebt. Dan weten ze dat je het land weer verlaat. Slaat helemaal nergens op want anderhalve maand geleden kon ik zonder problemen (en zonder visum, niet nodig voor Thailand voor minder dan 30 dagen) Chang Saen in. Na veel discussiëren mocht ik van de Cambodiaanse douane de grens over, maar alleen om te praten met de Thaise collega's. Ze willen zeker weten dat ik daar de grens over kan, en niet verdwaald raak tussen de 2 grensposten. Tenslotte kan ik Cambodja niet meer in als ik er eenmaal uit ben. Bij de Thaise douane 30 minuten lang geprobeerd me om de blijkbaar serieuze regels heen te praten. Maar de zeer charmante, maar resolute en goed Engels sprekende dame was niet om te kopen. Ik bedoel, ze ging niet in op mijn voorstel om een "uitzondering tegen betaling" voor mij te maken. Dus ik vroeg om alternatieven. Een vliegticket kopen! Doh. Of naar een andere grenspost 50km verderop waar een busticket ook voldoende is. Blijkbaar staat er daar naast de douane een casino (?) waar je bustickets kunt kopen. Ik begreep er niet veel van, maar het had voor mijn gevoel meer kans van slagen dan hier. Dus voor $15 wilde een brommertaxi me wel naar deze grenspost, welke overigens niet in de Lonely Planet stond en me dus deed denken dat het niet voor buitenlanders toegankelijk is, brengen. 50km over een weg die je de naam "grap" mag geven. Deze "weg" liep dwars door de maisvelden. En dan te bedenken dat dit gebied de meeste landmijnen bevat van heel Cambodja. Ik achtte de "weg" echter wel veilig, anders zou mijn chauffeur hier vast niet rijden.

Halverwege kon het ook niet uitblijven: lekke band. Wij een stuk lopen in de broeierige hitte. Toen kwam er een traktor langs die ons meenam iets verderop naar een huisje van een oud vrouwtje die bandplakspullen had. Terwijl de chauffeur 30 minuten nodig had om de band te plakken, dronk ik mijn laatste slok water en vroeg me af waar en wanneer ik mijn volgende slok water zou drinken die dag.
Na 30 minuten dus weer verder.. totdat 5 minuten later de zojuist geplakte band het weer begaf. Blijkbaar dus niet goed geplakt, gaf de chauffeur ook toe. Hij stelde voor om te liften. Na 10 minuten kwam er een pick-up met 5 mensen, waarvan er 1 Engels sprak, langs. De chauffeur onderhandelde even en ik kon mee. Ze zouden me naar de grenspost brengen. Tijdens de rit vroeg de enige persoon die Engels kon me van alles. De meest opmerkelijke vraag was wel of ik niet bang was alleen te reizen in dit gebied aangezien hier oude Rode Khmer gasten wonen en nogal geweldadig zijn. Ik antwoordde dat ze waarschijnlijk banger voor mij moeten zijn, en gaf hem een knipoog. Hij lachen.

We kwamen aan bij de grens, wat een gigantische grenspost bleek te zijn. Niet aan de Cambodiaanse zijde, daar was tenslotte totaal geen openbaar vervoer of zelfs maar serieuze wegen. Maar aan de Thaise zijde was het een chaos. Later kwam ik erachter dat veel toeristen in Thailand deze grenspost gebruiken om een extra 30 dagen aan hun vakantie te plakken, zonder te hoeven betalen voor een visum. Je mag Thailand 30 dagen gratis in. Dus hier er even uit en hup weer erin. Of je ook echt Cambodja in en uit mag, weet ik niet. Volgens Lonely Planet is dit niet een grenspost voor buitenlanders, maar wie weet kan het de douane hier niets schelen.

Ik naar het casino en een busticket van Phnom Penh naar Siem Reap gekocht voor $7. Ja, een rit die ik een week geleden daadwerkelijk gemaakt heb en waar ik nu weer een ticket voor kocht. Geen idee waarom, maar een behulpzame Thai zei dat het wel goedkwam. Met deze voor mij waardeloze busticket kon ik zonder problemen door de douane. Het schijnt dat de douane hier elke busticket accepteert. Had ik nog een buskaartje Utrecht - Montfoort bij me, had dat waarschijnlijk ook volstaan. En er was ook nog een busje aan de Thaise zijde dat me wilde afdroppen (voor geld uiteraard) bij Ban Phe, waar ik 2 uur later de veerboot naar Koh Samet pakte.

Leuk eilandje, maar het schijnt toch minder mooi te zijn dan de zuidelijke eilanden, waar ik later heenga. Het valt me op hoeveel TW's hier zijn; Thai-Westerners, oftewel Westerse mannen die goedkoop en makkelijk een Thaise dame hebben gescoord. Onbewust heb ik niet zoveel respect voor dat soort mensen. Misschien fout van me.

Hier 2 of 3 dagen chillen en op het strand hangen, daarna de hectiek die Bangkok heet in. Daar liggen op het postkantoor mijn sandalen te wachten. Bedankt, mam!