Een bijna-dood gevoel
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron
17 Mei 2008 | Laos, Vientiane
Ik heb mezelf menigmaal in een levensgevaarlijke situatie gemanoeuvreerd waarin slechts mijn wilskracht, doorzettingsvermogen, intuïtie en intelligentie me gered heeft. Maar het gevoel van onmacht wat me tijdens het kayakken overkwam voelde, op z'n zachtst gezegd, niet lekker.
In Vang Vieng was ik de laatste dag wezen "tuben", oftewel, met een rubberen band de rivier over. Zeer relaxed. Allerlei plekjes waar je even uit kon stappen om wat te drinken, kletsen of spelletjes spelen. Je kon zelfs slingeren over de rivier. 3 gozers probeerden dit tegelijk en een houten bouwwerk ging compleet de rivier in. Lao lachen, kan gebeuren. Tijdens het tuben kwam ik meerdere keren mij totaal onbekende mensen tegen die zeiden: "Jij bent die fietser die we tegenkwamen in de bus! Respect, die-hard!". Ook op straat 's avonds in Vang Vieng, mensen van het kayakken en zelfs tot hier in Viantiane aan toe herkenden mensen me, terwijl ik hen niet ken. Ik voel me dus een soort van celebrity. Het grappige is dat ik zelf mijn actie onbezonnen vond, maar van iedereen respect krijg. Ik had in Luang Prabang een voetmassage gehad en hoewel dat heerlijk was heeft de fiets-/wandeltocht toch voor enkele blaren op mijn voeten gezorgd.
De volgende dag kayakken naar Vientiane. Niet echt. Het was eerst anderhalf uur rijden, toen 2 uur kayakken (inclusief lunchen) en daarna verder met de jeep naar de hoofdstad. Het kayakken was geweldig. We waren met z'n zevenen. Een Duitser en Thai (getrouwd) kieperden om, wat erg grappig was. Stiekem hoopte ik dat het mij ook zou overkomen want het was behoorlijk heet en even in het water zou prima zijn. Maar aangezien ik met 1 van de gidsen in de kayak zat, zat het er niet in dat we zouden omklappen. Wel gezellig met deze Lao gast gekletst, sprak goed Engels. Op een gegeven moment vroeg ik hem of hier gevaarlijke dieren zijn. Hij zei van niet, op de cobra-slang na. Je ziet ze niet vaak, maar soms zwemmen ze in de rivier. Word je gebeten, dan moet je binnen een half uur in het ziekenhuis zijn. Gezien onze locatie zou dat onhaalbaar zijn.
Toen gingen we lunchen. Terwijl een gids het eten klaarmaakte, vroeg de andere gids wie er van een rots af wilde springen in het water. 3 man, inclusief ikzelf, reageerden positief. En toen gebeurde het. Terwijl we naar de rots liepen, moesten we een stuk door het water. Ik voelde iets langs mijn enkels zwemmen en werd hard gebeten in mijn achilleshiel. Uiteraard geschrokken sprong ik uit het water en zag de afdruk van 2 tanden. Na enkele seconden begon het ook hevig te bloeden. Uiteraard was het eerste waar ik aan dacht het cobra-verhaal van de gids en vroeg hem direct wat het was. Zijn gezicht stelde me niet om mijn gemak, hij keek vertwijfeld. Ik vroeg hem: "Snake??". Maar hij schudde, niet overtuigend, nee. "Probably a fish". Maar dat was niet goed genoeg voor mij. Ik besloot niet meer van de rots te springen (om ook de wond die inmiddels hevig bloedde niet te infecteren met ranzig rivierwater) en te wachten of mijn been van kleur zou veranderen door vergif, en of ik me nog steeds goed bleef voelen. Niks gebeurde voor een half uur en toen werd ik wat rustiger. De andere gids klonk overtuigender toen hij zei dat het een "bapao" was, een bijtende vis. Lao worden regelmatig gebeten door deze vervelende visjes, maar ze zijn verder ongevaarlijk. De Lao eten deze vis, maar helaas is het niet in restaurants verkrijgbaar. Dus mijn wraak kan ik niet krijgen.
De laatste 2 dagen hier in Vientiane heb ik met Ivo, een Zwitser, en Emma, een Ierse, doorgebracht. De eerste avond gingen we naar een kansloze club. Voornamelijk Lao, met hier en daar een enkele zielige, eenzame Westerse man zoekend naar Lao meisjes. Gelukkig zat Emma naast me zodat ik de lokale meiden niet hoefde uit te leggen dat ik niet geïnteresseerd ben. Ivo echter leek juist teleurgesteld dat ze niet naar ons kwamen.
Vandaag een tempel bezocht en de Lao versie van de Arc de Triomph beklommen. Daarna een uurtje wezen bowlen, kon het niet laten. Uiteraard alles van beroerde kwaliteit, ik kon niet mijn eigen niveau halen. Maar de Lao keken wel naar mijn techniek en het effect dat ik in de bal legde, waar zij zelf gewoon keihard rechtdoor gooiden. Barbaren.
Mijn fiets is niet te verkopen dus ik heb besloten... naar Paksan (180km) te fietsen. Ze zeggen dat het een compleet vlakke weg is en er zijn kleine plaatsjes onderweg waar ik kan overnachten. Van Paksan zal ik dan moeten liften of een bus pakken naar Phonsavan en dan richting de Vietnamese grens. Mijn visa heb ik gisteren al geregeld, dus ik ben klaar om te gaan. Morgenochtend om 6 uur laat ik Vientiane achter me.
In Vang Vieng was ik de laatste dag wezen "tuben", oftewel, met een rubberen band de rivier over. Zeer relaxed. Allerlei plekjes waar je even uit kon stappen om wat te drinken, kletsen of spelletjes spelen. Je kon zelfs slingeren over de rivier. 3 gozers probeerden dit tegelijk en een houten bouwwerk ging compleet de rivier in. Lao lachen, kan gebeuren. Tijdens het tuben kwam ik meerdere keren mij totaal onbekende mensen tegen die zeiden: "Jij bent die fietser die we tegenkwamen in de bus! Respect, die-hard!". Ook op straat 's avonds in Vang Vieng, mensen van het kayakken en zelfs tot hier in Viantiane aan toe herkenden mensen me, terwijl ik hen niet ken. Ik voel me dus een soort van celebrity. Het grappige is dat ik zelf mijn actie onbezonnen vond, maar van iedereen respect krijg. Ik had in Luang Prabang een voetmassage gehad en hoewel dat heerlijk was heeft de fiets-/wandeltocht toch voor enkele blaren op mijn voeten gezorgd.
De volgende dag kayakken naar Vientiane. Niet echt. Het was eerst anderhalf uur rijden, toen 2 uur kayakken (inclusief lunchen) en daarna verder met de jeep naar de hoofdstad. Het kayakken was geweldig. We waren met z'n zevenen. Een Duitser en Thai (getrouwd) kieperden om, wat erg grappig was. Stiekem hoopte ik dat het mij ook zou overkomen want het was behoorlijk heet en even in het water zou prima zijn. Maar aangezien ik met 1 van de gidsen in de kayak zat, zat het er niet in dat we zouden omklappen. Wel gezellig met deze Lao gast gekletst, sprak goed Engels. Op een gegeven moment vroeg ik hem of hier gevaarlijke dieren zijn. Hij zei van niet, op de cobra-slang na. Je ziet ze niet vaak, maar soms zwemmen ze in de rivier. Word je gebeten, dan moet je binnen een half uur in het ziekenhuis zijn. Gezien onze locatie zou dat onhaalbaar zijn.
Toen gingen we lunchen. Terwijl een gids het eten klaarmaakte, vroeg de andere gids wie er van een rots af wilde springen in het water. 3 man, inclusief ikzelf, reageerden positief. En toen gebeurde het. Terwijl we naar de rots liepen, moesten we een stuk door het water. Ik voelde iets langs mijn enkels zwemmen en werd hard gebeten in mijn achilleshiel. Uiteraard geschrokken sprong ik uit het water en zag de afdruk van 2 tanden. Na enkele seconden begon het ook hevig te bloeden. Uiteraard was het eerste waar ik aan dacht het cobra-verhaal van de gids en vroeg hem direct wat het was. Zijn gezicht stelde me niet om mijn gemak, hij keek vertwijfeld. Ik vroeg hem: "Snake??". Maar hij schudde, niet overtuigend, nee. "Probably a fish". Maar dat was niet goed genoeg voor mij. Ik besloot niet meer van de rots te springen (om ook de wond die inmiddels hevig bloedde niet te infecteren met ranzig rivierwater) en te wachten of mijn been van kleur zou veranderen door vergif, en of ik me nog steeds goed bleef voelen. Niks gebeurde voor een half uur en toen werd ik wat rustiger. De andere gids klonk overtuigender toen hij zei dat het een "bapao" was, een bijtende vis. Lao worden regelmatig gebeten door deze vervelende visjes, maar ze zijn verder ongevaarlijk. De Lao eten deze vis, maar helaas is het niet in restaurants verkrijgbaar. Dus mijn wraak kan ik niet krijgen.
De laatste 2 dagen hier in Vientiane heb ik met Ivo, een Zwitser, en Emma, een Ierse, doorgebracht. De eerste avond gingen we naar een kansloze club. Voornamelijk Lao, met hier en daar een enkele zielige, eenzame Westerse man zoekend naar Lao meisjes. Gelukkig zat Emma naast me zodat ik de lokale meiden niet hoefde uit te leggen dat ik niet geïnteresseerd ben. Ivo echter leek juist teleurgesteld dat ze niet naar ons kwamen.
Vandaag een tempel bezocht en de Lao versie van de Arc de Triomph beklommen. Daarna een uurtje wezen bowlen, kon het niet laten. Uiteraard alles van beroerde kwaliteit, ik kon niet mijn eigen niveau halen. Maar de Lao keken wel naar mijn techniek en het effect dat ik in de bal legde, waar zij zelf gewoon keihard rechtdoor gooiden. Barbaren.
Mijn fiets is niet te verkopen dus ik heb besloten... naar Paksan (180km) te fietsen. Ze zeggen dat het een compleet vlakke weg is en er zijn kleine plaatsjes onderweg waar ik kan overnachten. Van Paksan zal ik dan moeten liften of een bus pakken naar Phonsavan en dan richting de Vietnamese grens. Mijn visa heb ik gisteren al geregeld, dus ik ben klaar om te gaan. Morgenochtend om 6 uur laat ik Vientiane achter me.
-
17 Mei 2008 - 10:39
Jeroen:
Blij dat het goed afgelopen is Ron, ik zou me rot schrikken als ik gebeten werd door een of ander onbekend beest.
En dus weer een flinke fietstocht voor de boeg... de Lao zullen je herinneren als 'the crazy Dutchman on his bike' ;)
Succes weer, en de volgende keer gewoon terugbijten. -
17 Mei 2008 - 11:15
Lia :
He Ron je heb echt een grote engel meegenomen op je schouder toch GELUKKIG. Je zal best benauwd geweest zijn,
verder weer een leuk verhaal.
En weer de zelfde boodschap doe je voorzichtig en geniet van alles wat je meemaakt GR. Lia -
17 Mei 2008 - 17:10
Tante Riet.:
Nou Ron,een gebedje af en toe voor jouw is echt nodig,doe ik ook.Hoeveel bokkespronge ga je nog doen.Fijne dagen. Hou doe -
17 Mei 2008 - 19:41
Ria:
jezus ron doe a u b voorzichtig jij met al je enge dingen,en op naar het volgende
en ben benieuwd waar je daarna beland -
17 Mei 2008 - 20:20
Pama:
Ron we houden het toch wel gezellig he. Nou veel plezier met het fietsen. Ik hoop dat deze rit wat ‘rielekster’ verloopt.
Liefs -
18 Mei 2008 - 05:52
Wereldneel:
Hey Ron,
Klinkt zeer avontuurlijk allemaal! En ben ook wel een beetje jaloers ;-)
Moet zeggen dat VangVieng wel een beetje gaat vervelen na 5 dagen, maar hoop idd goed werk te doen dat het verblijf de moeite waard maakt.
Heel veel succes met alles! -
19 Mei 2008 - 19:50
Jolanda Hoogeboom:
Hee Ron,
Kan me voorstellen dat het schrikken geblazen is als je ineens door een beest gebeten wordt. Zeker na het verhaal over die gevaarlijke slang. Gelukkig is alles afgelopen. Ik wens je heel veel succes met je fietstocht. Dapper hoor, dat je het toch maar weer gaat doen. Kijk nu al uit naar je volgende reisverhaal.
Groetjes, Jolanda. -
20 Mei 2008 - 10:41
Martijn:
Hé Ron,
Je zal al wel weer onderweg zijn op je tweewieler. Zweet je je niet te pletter?
Anyway, gisteren laatste avond bowlen gehad. We zijn geëindigd op de tweede plaats (van onderen).
Je krijgt de groeten van Marius en "10-pin"-André (en nog meer). Ze kijken allemaal ook af en toe hier, geloof ik.
Maar blijf een beetje uit de buurt van slangen, spinnen, alligators, schopioenen en dergelijke!
p.s. ik maak me er zorgen over dat je niet geïnteresseerd bent in de plaatselijke meisjes.
Kijken, kijken, niet kopen? -
21 Mei 2008 - 07:18
Raymond:
Het had dus weinig gescheeld of je had een bijna-doodervaring gehad, een bijna-bijna-doodervaring dus, je zag wel licht maar dat was zeker nog een paar kilometer verwijderd haha. Wel voorzichtig blijven doen, Ron! Geen malle fratsen uithalen. Alhoewel, you and I are gonna live forever als ik de gebroeders Gallagher mag geloven. Veel plezier nog.
Ray
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
