Dag 4: Begin van de rally (Hongarije – Frankrijk)

Terwijl ik zojuist mijn1 literblikje Deens bier weg zet, rijdend door Italiaanse tunnels langs de mediterriaanse kust met de vele lichtjes van de havens, begin ik aan dit zeer interessante verslag van de dag van vandaag.

We stonden om 6:30 op voor een snelle douche en om ons naar de start van de rally te begeven. Daar aangekomen bleken er al honderden mensen te zijn, variërend van deelnemers, journalisten en toeschouwers. Onze buren, de al eerder genoemde Noren in hun Kever, hadden veel bekijks, en daardoor wij ook wel een beetje. “Nederlanders!” hoorde je zo af en toe mensen zeggen al wijzend naar onze auto. De Noren zijn trouwens met hun bijzondere auto in de L.A. Times beland en kregen van de fotograaf die hun foto gemaakt had een kopie in hun handen gedrukt. Volgende keer zoeken wij dus ook een wat meer in het oog springende auto zodat we kans hebben om op de voorpagina te komen!

De wind zorgde voor een akelig koud aanvoelende temperatuur. Na een uur konden we plaatsnemen in de auto en nog even onze outfits aantrekken. Met name de outfits van Martijn en Linda waren niet echt ideaal voor deze straffe wind.

Op de weg naar de startstreep werden we van alle kanten gefotografeerd. Niet zozeer om de auto maar wel omdat mensen inmiddels gezien hadden dat er een Zorro achter het stuur zat, met een Heidi meisje als bijrijder en een ruige Schot achterin. De deelnemers voor ons bleven, op enkele na, in de auto. Maar dat weerhield ons niet om, toen wij aan de beurt waren, onze 15-secondes-of-fame te pakken en op het podium uit de auto te stappen om vol enthousiasme naar de menigte te wuiven. Martijn met verkleumde handjes (en knietjes), Linda met een Nederlandse vlag en ikzelf met mijn Zorro-sabel. De toeschouwers konden het waarderen en beloonden onze tenues met een staande ovatie. Snel terug de auto in om op te warmen en ons te ontdoen van deze idiote tenues. Hoewel, ik als bestuurder kon niet direct omkleden waardoor ik een slordige 2 uur later als Zorro aan een Sloveense tank de auto stond te vullen. Daarna toch maar omgekleed.

Tijdens deze rit vroeg Linda waar eigenlijk onze autopapieren lagen. Het bleef even stil in de auto, totdat we tot de conclusie kwamen dat we deze niet bij ons hadden. Ja, en wat nu? Over het algemeen wordt er niet vaak gevraagd om autopapieren, ook bij grensovergangen, maar geldt dat ook bij continentovergangen? Kunnen we dat risico nemen? Eigenlijk niet, dus direct Eefke (vriendin van Martijn) gevraagd de autopapieren te zoeken, scannen en mailen. Samen met een vriendin (Laura) lukte het Eefke om de autopapieren te vinden. Deze waren gevallen achter het bureau van Martijn en zo aan de aandacht ontsnapt. Met deze kopieën zouden we het vast wel redden. Onze ervaringen van Azië en Afrika leren dat men daar een surrogaat (met een eurobriefje ertussen) vaak ook wel geaccepteerd wordt. Maar vanuit Nederland werd ons nog een tweede helpende hand toegereikt in de vorm van Rik (broer van Linda). Hij wil wel als koerier optreden en de autopapieren zondag, middels een retourtje Barcelona, ons persoonlijk overhandigen. Dit om aan alle onzekerheid een eind te maken. Wat fijn toch om zulke vrienden en familie in Nederland te hebben. Heel veel dank aan Eefke en Laura voor het vinden van de papieren en aan Nico, Ank en Rik voor het regelen van het afleveren van de papieren in Barcelona!!!

Gerustgesteld zetten we onze route voort, echter niet meer naar de oorspronkelijke bestemming (Verona) maar rondom Nice. Zo hebben we morgen voldoende tijd om halverwege de middag in Barcelona te zijn en Rik op het vliegveld te verwelkomen.

In Slovenië zijn we nog even gestopt bij een mooie toeristische trekpleister (volgens onze roadbook): grotten. Nou heb ik in mijn leven al vaker grotten gezien (meestal niet meer dan wat hangende en staande druipstenen) maar ja, toch maar even kijken. Toen we daar aankwamen bleek de entreeprijs tegen de 30 euro de man. Ja doei! Voor een grot. Dat hebben we maar even niet gedaan. Snel weer verder. En inmiddels rijden we dus al zo’n slordige 14 uur. Het is bijna tijd om een slaapplaats te vinden voor een goede nachtrust voor een wederom spannende dag morgen. We moeten namelijk nog wel een boot regelen. Barcelona wordt de eerste optie omdat we daar de papieren van Rik krijgen. Als daar geen boot is hebben we 2 opties: terug naar Frankrijk (Séte), of naar het zuiden van Spanje rijden. Hoe dit afloopt en hoe we uiteindelijk in het continent waar alles ooit begon belanden, lezen jullie in een volgend verslag.

Oh en trouwens, onze SMS site kun je hier vinden: http://www.budapestbamako.org/messages (zoek naar Elips Life Team). Op dit moment hebben we nog niks geplaatst maar dat zal vast en zeker gebeuren zodra we in Afrika zijn (en niet altijd internet hebben)