Road Runner Ronnie

Zoals Arjan als reactie bij een vorig bericht van me al zei, moet ik de dure landen haasten. Australië is duur, dus haast ik me.

De laatste avond in Darwin kwam Anthony bij mijn hostel langs. Hij overtuigde me dat meeliften met iemand en de benzinekosten delen zeker niet goedkoper en waarschijnlijk duurder is dan de Greyhound. Dit vanwege gestegen benzineprijzen. Dus besloot ik toch maar de bus te pakken. We hadden die avond nog wel veel lol met enkele andere backpackers, veel Duitsers en een enkele Nederlander of Engelse.

De volgende dag vertrok ik tegen het middaguur met de bus richting Tennant Creek. In Katherine hadden we onze eerste stop van een uur. Het gebouw waar we stopten kwam me vaag bekend voor. De echte herinneringen kwamen in Tennant Creek. We arriveerden daar midden in de nacht en ik checkte in in een hostel. De volgende dag had ik tot 22:00u om wat rond te wandelen, totdat de volgende bus zou vertrekken.

Er waren 2 dingen die ik me nog kon herinneren van mijn busstop 10 jaar geleden. Toen moest ik slechts 3 uur wachten, maar ik weet nog goed dat ik een bepaalde heuvel had beklommen, en dat ik op zoek was gegaan naar (volgens Lonely Planet) misschien wel het beste restaurant in heel Australië: de Dolly Pot Inn. Mijn verbazing was destijds groot toen ik het gebouw aantrof in een erbarmelijke staat, met planken over deur en ramen gespijkerd en vol met spinnenwebben. En mijn Lonely Planet was toch maar 2 jaar oud. Ik kon me niet voorstellen dat zo'n goed restaurant in minder dan 2 jaar tijd kon verdwijnen, en het gebouw in dezelfde tijd er zo kon uitzien, als een spookhuis. Het antwoord op dit mysterie kwam 10 jaar later.

Eerst beklom ik de Anzac Hill. De naam kon ik me niet herinneren maar toen ik het naambordje en de heuvel zag, was ik 100% zeker dat dit de heuvel was die ik eerder beklommen had. Ondertussen keek ik in het rond of ik iets zag dat leek op de Dolly Pot Inn, maar zag niks herkenbaars. Ik besloot een restaurant naast een squash-centrum binnen te gaan voor een pils en te vragen of ze weten waar de Dolly Pot Inn was. De dame gaf een grote lach en vertelde me dat het gebouw waar ik nu in stond voorheen de Dolly Pot Inn was. Geen spookhuis meer maar een nieuw restaurant, met een andere naam. Toen ik dit verhaal die avond vertelde aan mijn hosteleigenaar, legde hij uit wat er gebeurd was in 1997, een jaar voordat ik hier voor het eerst was. De eigenares van de Dolly Pot Inn, een enorm populair restaurant, opende een 2e restaurant. Een Red Rooster, fastfood. Dat bleek goed te lopen en ze besloot de Dolly Pot Inn te verkopen. De mensen die het van haar overnamen bleken wat vijanden te hebben, en toen die te horen kregen dat zij de nieuwe eigenaren waren, besloten ze het zaakje in lichterlaaie te zetten. Dus de tent was volledig afgebrand en enkele jaren door niemand aangeraakt. Eindelijk kan ik weer lekker slapen nu ik dit weet.

In Tennant Creek besloot ik mijn reis naar Townsville iets te verlengen en door te reizen naar Tully. Dat is waar ik 3 maanden bananen heb geplukt, en waar ik dat mooie litteken op mijn been mezelf had toegebracht. Het leek me leuk om te zien hoe alles er daar nu uitziet, met name het hostel, Savoy Backpackers.

De volgende busrit was naar Mount Isa, met een kleine stop in Barkly Homestead. Er is hier niks, maar toch kan ik me mijn bezoek hier van toen nog herinneren omdat het mijn eerste kennismaking was met enorm afgelegen liggen (je moet hier tanken want hierna is voor enkele honderden kilometers niks meer). Tijdens een volgende stop belde ik Savoy Backpackers in Tully op nadat een Duitser in de bus me vertelde dat het waarschijnlijk vol is daar. Hij vertelde me ook dat een jongeman de zaak nu runt, dus niet meer de 2 oude dames van toen, Hazel en Kaye. Een dame antwoordde de telefoon en vertelde met een vriendelijke stem dat ze voor in ieder geval nog een week helemaal volgeboekt zijn. Ik vroeg of ik dan wel even langs mocht komen om te kijken, om nostalgische redenen. "No, people that don't stay here at not allowed on the premises". Fijn. Dan maar niet naar Tully. Goed dat ik even gebeld had anders was ik voor Jan Joker naar Tully gegaan. Nu kunnen Jan en ik het prima met elkaar vinden en had ik hem dit ritje wel gegund, maar ik heb er nu het geld en de tijd er niet voor over. Wellicht een volgende keer.

Gisterenavond kwam ik in Townsville aan en vond een hostel waar ik eigenlijk vrij snel ging pitten. De rit van Darwin was weliswaar comfortabel, een bed is toch altijd lekkerder. Vanochtend een busticket naar Hervey Bay gekocht (weer 17 uur in de bus!) en daarna Castle Hill beklommen, de 200 meter hoge heuvel hier in Townsville. Ik had hem 10 jaar geleden wel gezien maar niet beklommen. Toen besloot ik direct naar Magnetic Island te gaan. Dat doe ik nu niet, maar ik had vanaf de heuvel wel mooi uitzicht over Townsville en zicht op Maggie Island.

Wat me erg opvalt na enkele dagen Australië is het grote aantal Duitsers. Ze waren in grote getale in Darwin, aan boord in de bus en ook hier in het hostel en internetcafe. Overal hoor je Duits! Een moderne versie van een surrogaat levensruimte-filosofie. 10 jaar geleden domineerden de Engelsen en Nederlanders backpack-Australië. Ik heb nog geen kuiltjes met dikke buiken op het strand gezien, noch bratwürsten geroken. Overigens zijn de meesten prima lui en spreken zowaar verstaanbaar Engels.

Het plan voor de aankomende week is Hervey Bay (voor meer herinneringen, o.a. Vic Hislop Sharkshow), Byron Bay (zelfde redenen), Coffs Harbour (een boot zoeken naar NZ) en eventueel Sydney (ook voor een boot als ik in Coffs Harbour niks vind). Het is te duur hier om net zo te reizen en leven als in Azië. Nu is Nieuw Zeeland ook niet goedkoop, maar ik heb gisteren bericht gekregen dat mijn aanvraag voor een werkvisum goedgekeurd is. Dus dan kan ik daar werken tot paps en mams arriveren, begin november.