Flashbaxs!

Het is vandaag exact, op de kop af, en precies 10 jaar geleden dat ik in Australië arriveerde, en derhalve was het gisteren dus 10 jaar minus 1 dag later dat ik hetzelfde foefje uithaalde, doch niet in Sydney met het vliegtuig maar in Darwin per boot. De aankomende weken zullen me waarschijnlijk wat flashbacks naar toen brengen, en daar kijk ik naar uit.

Waar ik wat minder naar uitkijk, en wat me na 1 dag Australië een desillusie opleverde, is het enorme verschil in kosten met Azië, en ook met Australië 10 jaar geleden. Hostels $25 per dag (was 10 jaar geleden $10, en in Azië gemiddeld $5), biertje $4,50 en busticket naar Townsville $300! Een dollar is overigens iets meer dan 50 eurocent.

Maar hoewel ik nu erg bewust met geld moet omgaan, zal ik ook heerlijk genieten van het westerse leven, het eten, het oude backpackers gevoel en de anonimiteit die je hier hebt, wat in schril contrast staat met Azië waar je je overal en altijd een soort filmster waant doordat alle mensen je aanstaren en begroeten.

Mijn laatste bericht was 2 weken geleden en toch nam de boottocht slechts ruim 5 dagen in beslag. De gok dat er zich iets heeft afgespeeld in Kupang voor ons vertrek, is geen verkeerde. Hier het verhaal:

Donderdag 4 september, mijn 3e dag in Kupang en tevens mijn op-een-na-laatste dag van mijn Indonesische visum, werden de paspoorten van de kapitein (John) van de boot (de Maralinga), zijn vrouw (Jenny) en de 2 crew-leden (Anthony en ondergetekende) 'uitgestempeld'. Dat betekende dat we in principe Indonesië kunnen, en binnen 48 uur moeten verlaten. Maar een dag later kwamen de problemen met customs, de douane. John bleek een bepaald formulier niet in zijn bezit te hebben, die hij in Ambon had moeten ontvangen. Ze hebben meegedaan met Sail Indonesia, een zeilrace van Darwin naar Ambon. Maar daarvoor moet iedere boot wel toestemming krijgen. Zonder dat papiertje kun je niet bewijzen dat je toestemming hebt. Na wat gekibbel over en weer (John is een hele relaxte gast, maar wordt geirriteerd als iemand lastig gaat doen) besloot de douane beslag te leggen op de boot. Ze gingen nog net niet zover om er kettingen aan vast te binden, en hoewel we er wel op mochten verblijven, was het ten strengste verboden Indonesië te verlaten. Eerst moest er een garantie komen (in de vorm van geld) dat we inderdaad Indonesië verlaten en niet stiekem naar Bali of zo gaan. De garantie was 10% van de waarde van het schip, oftewel 10.000,- EURO. John weigerde dat te betalen omdat hij (waarschijnlijk terecht) vermoedde dat hij het nooit terug zal krijgen, ook al beloofde de douane het terug te geven zodra John zich gemeld heeft bij het Indonesische consulaat in Darwin. En dus zaten we voor enkele dagen in een patstelling. Verlossing kwam in de vorm van hulp van Robin, een lokale bar-eigenaar die zich enorm inspande om de schade die de douane hier aan toerisme aanricht (de zeilclub in Darwin overweegt Kupang voortaan links te laten liggen) te herstellen. Hij schakelde hoge functionarissen in uit Jakarta en Bali en John haalde de Australische Ambassade er ook bij. Toevallig kwam er die week een Australisch schip van de douane uit Darwin langs in Kupang, maar zij konden ons niet helpen. Inmiddels had iemand ook de media ingelicht en stond het verhaal de volgende dag in de krant en kwam het op nationale tv. Niet specifiek ons geval, maar het hele gedoe in Kupang. Wat blijkt? Enkele weken eerder was precies hetzelfde gebeurd met 130 (!) boten van dezelfde zeilrace. Allemaal beslag op gelegd. Een woedende reactie vanuit Jakarta dat ze dit niet moeten doen, en nu doen ze het toch weer! Er waren inmiddels verschillende theorieën waarom ze dit doen. De eerste is geld. Eind van de maand is het groot feest, eind van de Ramadan. Hoe meer geld, hoe groter het feest. Een andere theorie is wraak: Australië heeft in het verleden enkele vissersboten uit Indonesië, die per ongeluk enkele kilometers in Australische wateren gevaren waren, verbrand en de vissers per vliegtuig teruggestuurd met $100,- vergoeding voor de boot.

Ik kan hier nog een uur over doorpraten, het belangrijkste was dat we, toen de hoogste piet in Kupang op het matje geroepen werd bij zijn baas in Bali, groen licht kregen en konden vertrekken.

In de dagen dat we moesten wachten op een oplossing van het probleem zijn Anthony en ik op de brommer naar Soë gegaan, wat in het midden van West-Timor ligt, en een kwart op de weg naar Oost-Timor. Landschap was schitterend. Zag er droog uit en op sommige plekken moest ik aan Australië denken. Hier en daar ook die rode woestijn. 10km ten noorden van Soë bezochten we een prachtige waterval in een bosrijke omgeving die me deed denken aan het Tolkien-verhaal. We werden onderweg ook tweemaal aangehouden door politie-agenten. De eerst keer moesten we de registratie en onze lach tonen om door te kunnen rijden. De tweede keer was op de foto gaan met de agenten voldoende. Toen ze vroegen waar ik vandaan kwam en ik "Holland" zei, begonnen 4 agenten allerlei namen te noemen: "Van Bommel!", "Van Nistelrooy!", "Van Persie!".

Een andere dag bezochten we een man die saranda speelt, een apart snaren-instrument, en een oud Nederlands kerkhof met graven uit de 17e en 18e eeuw. Verder spendeerden we veel tijd in de 2 lokale barren: Pantai Laut (van Robin) en l'Avalon (van Edwin, degene die me hielp een boot te vinden). Veel lol gehad en veel gepoold. Veel bier verloren ook overigens, met name aan Robin. In zijn bar heb ik ook een reuze-garnaal gegeten, die we de naam Jurassic Prawn hadden gegeven. Zo groot als een koekenpan. Had nooit gedacht dat je je buik rond kunt eten aan 1 garnaal.

Op de eerste 3 dagen na, sliep ik al die tijd al op de boot omdat John, zodra hij te horen kreeg dat we konden gaan, direct weg wilde. Ze geen kans geven om van gedachten te veranderen. Op de boot ving ik mijn eerste, en achteraf bleek enige, vis. Jenny bleek later de beste visser aan boord. De 3e dag op zee ving ze 3 tonijnen, die heerlijk smaakten tijdens de lunch en het avondeten.

En toen vertrokken we! Het originele plan was naar Rote Eiland te gaan, wat nog steeds Indonesië is en wat dus niet mag omdat we onze paspoorten hebben laten stempelen. Na alle problemen besloten we dat dan ook niet te doen. Ook Ashmore Reef sloegen we over omdat John niet zeker was of hij genoeg brandstof bij zich had. De wind stond ongunstig dus daar konden we ook niet op vertrouwen.

De eerste dag was de zee ENORM ruig. Ik kreeg een misselijk gevoel en zag in de spiegel van de badkamer aan boord dat mijn gezicht lijkbleek was, hoewel ik na 5 maanden in de tropen toch een redelijk gebruinde kleur op heel mijn lichaam heb. Gelukkig bleek dat de enige dag te zijn dat de wind zo sterk was, 25 knopen. De rest van de rit was het ergens tussen 5 en 10 knopen, wat resulteerde in een heerlijk kalme zee.

We hebben enkele zeer mooie zonsop- en -ondergangen gezien, alsmede maansop- en -ondergangen. Soms veranderde de lucht in een soort roze dat me deed denken aan de levende schilderijen van Tante Til. En dan waren er de dolfijnen. Niet 1 of 2 maar tientallen. Elke dag kwamen ze weer naar de boot om ons 20 minuten lang een show te geven, waar ze in groepen tegelijk uit het water sprongen. Een enkele uitslover liet ons een driedubbele schroef zien, die ik beoordeelde met een 8.

John, de kapitein, ziet eruit als een echte zeeman. Zoals het lied al zei moeten alle mannen die te kaap'ren willen vaaren mannen met baerden zijn. Nou, die had hij en tevens was zijn rechterhand letterlijk de hele dag van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat gevuld met een blikje bier. En mooie verhalen vertellen over wat hij allemaal heeft meegemaakt tijdens vorige zee-reizen.

Het eten was goed aan boord en gratis, net zoals de hele trip. En dat terwijl ik gedacht had zo'n $300 te moeten betalen. John heeft nooit een woord over geld gerept. Die bespaarde $300 komt me hier in het dure Australië goed van pas.

Zaterdag vertrekken wat mensen met de auto naar de oostkust. Ik ga proberen een lift te krijgen om zodoende geld te besparen en een lange stop-over van 18 uur in Tennant Creek ("handig geregeld van Greyhound, he?!", aldus een dame van een reisbureau) te voorkomen.