Toch nog Birma!

In mijn Lonely Planet had ik al gelezen dat er in het uiterste zuiden van Myanmar (Birma) een grenspost is waar je zowel van Thailand in mag, als weer terug kan naar Thailand. En je hebt er zelfs geen visum voor nodig, ze geven je een dagpermissie waar je, volgens Lonely Planet, 3 dagen en 2 nachten in Myanmar mee mag blijven.

Maar eerst nog enkele dagen spenderen, eigenlijk meer wachten totdat ik een volgende injectie anti-hondsdolheid zou krijgen, in Bangkok.
Een dag later ging ik weer naar de ambassade van Maleisië en ze beloofden me dat ik echt geen vliegticket bij de grens nodig heb. Ik geloof hen op hun woord. Maar o wee als ik hommeles krijg bij de grens! Overigens ook even langs andere ambassades gegaan om wat informatie te winnen. De Australische bleef maar zeuren dat ik inderdaad in aanmerking kom voor een e-visa, terwijl mijn vraag enkel was of je Australië in kan met de boot. Dat krijg je als je Thaise meiden die slechts gebrekkig Engels kunnen laat werken op je ambassade. Ik was niet onder de indruk. Overigens heb ik een e-mail van ene Edwin in West-Timor dat hij boten kan regelen naar Darwin. Maar misschien ga ik toch andere plannen maken..

Mijn laatste dag in Bangkok spendeerde ik door rond te slenteren. Eerst met de boot, daarna met de sky-train, een luxe trein op een verhoogd spoor, en ook nog de metro. Ik wilde een paar winkelcomplexen zien, maar zag er uiteindelijk maar 1 omdat de anderen te ver weg waren, of gesloten (alleen in het weekend open). Degene waar ik wel heengegaan was, maakte me treurig. Wat een enorme weelde. Winkels vol met luxe troep. En de laatste 2 verdiepingen vol met restaurants en barretjes. Ik heb zelden zoveel eten en luxe artikelen gezien. Ik bedacht me hoeveel mensen moeten leven van minder dan $1,- per dag, en dan zie je dit..
Beneden, buiten het complex was een tentoonstelling: de wereld van bovenaf. Een kunstenaar heeft allemaal foto's gemaakt van plaatsen in de wereld, van bovenaf. Ook 1 in Nederland, uiteraard van de tulpenvelden rond Lisse.

Zaterdag mijn prik gehaald en met de trein richting Chumpron. De trein had vertraging en was ook ERG traag. Maar uiteindelijk kwamen we maar met 1 uur vertraging aan. Direct ingecheckt en gepit om de volgende ochtend vroeg op richting Ranong te gaan, het grensplaatsje met Myanmar. Omdat ik daar redelijk op tijd aankwam, rond middaguur, besloot ik direct een boot te pakken en de oversteek naar Myanmar te maken. 40 minuten in een boot later kwam ik aan, vroeg om een dagpermissie, kreeg een 14-dagen visum maar wel met de opmerking dat ik niet verder dan 5km van de grenspost mag komen. Dus 14 dagen om 5km te bekijken, ik dacht dat ik wel met minder kon doen, namelijk 1 dag. Het was tenslotte enkel om Myanmar te proeven. Ja, ook wel letterlijk bedoeld. Die dag direct naar een eettent gegaan en om echt authentiek Birmaans eten gevraagd. En bier uit Myanmar dat verrassend de naam "Myanmar Beer" draagt.

Nadat de formaliteiten bij de douane afgehandeld waren, kwamen er 2 jongens naar me toe en zeiden dat ze me rond zouden leiden. Ze waren gidsen. Op 1 of andere manier klonk het alsof de douane dit zo regelt omdat het dus 1 van de gidsen was die zei dat ik niet verder dan 5km mocht komen van de douane, en zij moesten er op toezien. De gidsen hielpen me met inchecken in een hostel, reden me rond op een brommer en lieten me tempels zien (bij 1 mocht ik $10,- betalen als toegangsprijs, maar ze zeiden dat het geld gebruikt wordt voor de naslepende reparaties van de tsunami; of het waar is betwijfelde ik, maar ik nam het maar aan zodat het een goed gevoel gaf).
Een pot gepoold met de gidsen en 's avonds naar een discotheek. Eigenlijk was het meer een bar met een podium waar dames zongen. Echt vreselijk vals, ik was bijna het podium opgeklommen, de microfoon afgepakt en hen laten horen hoe je moet zingen. En nee, niet omdat ik zo goed kan zingen (waarschijnlijk het tegenovergestelde) maar omdat het niet slechter kon dan wat ik voorgeschoteld kreeg. Toch klom ik het podium later nog op. Je kon tenslotte een slinger kopen en om een dame doen. Ach, waarom ook niet, dacht ik. Als ik geweten had dat ze me er $10,- voor lieten betalen..

En de vriendelijke gidsen cq. apen kwamen aan het eind van de dag toch nog uit de mouw: ze wilden $30,- voor het rondleiden de hele middag. En dat terwijl ik ze op drankjes en eten getrakteerd had. Ik protesteerde hoewel ik ze best een fooi wilde geven. Ik kan er alleen niet tegen als men om een fooi vraagt, en vooral niet als ze zoveel durven te vragen. Ik heb ze de helft gegeven. De volgende dag zouden ze me nog een ochtend rondleiden, maar ik besloot stiekem al dat ik genoeg gezien had van dit plaatsje. Vanochtend dus vroeg op om een t-shirt te kopen van Myanmar, want t-shirts kopen van landen waar ik geweest ben is inmiddels een traditie geworden.

Het was een kleine kennismaking en echt veel heb ik niet gezien van Myanmar. Maar de mensen zijn wel vriendelijk, het eten is goed en toch voel je de aanwezigheid van een autoriteit overal. De douane, de politie en ik zag zelfs wat legermannen. 1 van de gidsen durfde me te vertellen dat hij de leiders van Myanmar "niet leuk" vindt. Hij vindt Thailand "veel leuker". Ik vond het een "leuke" manier van omschrijven dat hij niet achter het regime staat.