De gebeten hond

In de afgelopen 3 maanden heb ik natuurlijk amper spannende avonturen meegemaakt (ahum), dus de afgelopen dagen maakten veel goed.

Na een dagje relaxen op Koh Samet vertrok ik samen met 3 Amerikaanse meiden met de veerboot en daarna de bus naar Bangkok. Daar ingecheckt bij een hostel aan de welbekende Khao San weg. Ik twijfelde of dit exact hetzelfde hostel was als degene waar ik 10 jaar geleden was, maar toen ik vroeg hoe oud het hostel was, bleek het antwoord (6 jaar) niet mijn vermoeden te bevestigen.

Ik deelde een kamer met 1 van de meiden om kosten te besparen en las laat in de middag een briefje in de kamer dat ze met z'n drieën naar Patpong zijn om eens te zien hoe het er daar aan toegaat. Ik wist tot dat moment nog niet dat het zo'n beetje Sodom en Gomorra is daar met allerlei sex-shows (tactvol ping-pong shows genoemd omdat de dames trucjes doen o.a. met pingpongballen). Mijn kamergenote wilde absoluut eens zo'n pingpongshow zien en hoewel het mij niet echt boeide en de 2 anderen ook wat minder enthousiast waren, besloten we toch te gaan. Maar eerst dronken we nog een biertje vooraf. 1 van hen zei dat ze het misschien nodig had als voorbereiding op wat ze te zien krijgt. Tijdens dat drankje in de bar kwam er een vrouw naar ons toe met 3 kooien met elk 2 vogeltjes erin. Wij dachten dat ze ons de vogeltjes probeerde te verkopen, maar nee. "You pay to let bird go free". Wat hebben we, toen de vrouw weg was, hard gelachen om het krankzinnige idee van deze vrouw om vogels te vangen en toeristen te laten betalen voor hun vrijheid.

En toen de pingpongshow. Tja, details zal ik besparen maar het was zeer onsmakelijk. Vooraf zei een man dat het 100 baht per persoon kost inclusief een drankje. Toen we weer weg wilden kwam de eigenares ons vertellen dat we 2.000 baht per persoon moesten betalen. 300 voor het drankje, 700 voor de show en 1.000 voor het drankje dat wij blijkbaar zonder dat we het wisten aan de dames op het podium aangeboden hadden. De Amerikaansen stonden verbaasd maar ik reageerde koel met de opmerking "bel de politie maar, we betalen dat niet, alleen het drankje". Dat werkte omdat we met 300 baht de man (nog steeds veel voor 1 drankje) de tent mochten verlaten, de eigenares met een zuur gezicht achterlatend. "Ervaring" rijker, oftewel, eens maar nooit weer.

En toen sloeg het noodlot toe en werd ik de gebeten hond. Nee, het was meer dat ik door een hond gebeten werd, letterlijk. Een hond die mij blijkbaar niet zag aankomen en mijn amicaal gebaar om hem vriendelijk te aaien aanzag als aanval, beet in mijn hand en rende weg. Nou is hondsdolheid net zo'n beetje het enige waar ik niet voor gevaccineerd ben. Dus ik wist dat de rapen gaar waren op dat moment. De volgende dag naar een medisch kliniek naast mijn hostel, waar me verteld werd dat het hele grapje om mogelijke hondsdolheid te genezen me 700 euro gaat kosten. Ze zeiden wel dat het goedkoper is om naar een ziekenhuis te gaan. Wat gedesillusioneerd liep ik naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis waar ik door enkele schone zusters en een vriendelijke dokter geholpen werd. 4 behandelingen nodig, waarvan de eerste me 60 euro kostte. Later hoorde ik dat ik 5 behandelingen nodig heb, maar dat de overige behandelingen me slechts 14 euro per stuk kosten, gelukkig. De eerste 3 hier in Bangkok, 1 in Kuala Lumpur en 1 in Singapore. Een aantrekkelijke en grappige zuster vertelde me dat ik injecties zou krijgen in de wonden (mijn vingers dus), mijn armen en in een bil. Ik lachte alsof het een grap was, maar haar reactie, met een lach was: "I'm not kidding!". En dat was ze inderdaad niet. Overigens waren de injecties in mijn vingers verschrikkelijk. Ik heb geen problemen met naalden en mijn pijngrens ligt gigantisch hoog, maar dit was toch op z'n zachtst gezegd niet prettig. De zuster gaf afleiding door aanwezig te zijn (ze zag er goed uit) en me vragen te stellen over mijn reis. Al met al een leuk verhaal weer. Hierdoor ben ik genoodzaakt iets langer in Bangkok te blijven dan gepland, maar ik moet zeggen dat als dit dan toch moest gebeuren, is dit DE plaats ervoor. Alle medische faciliteiten aanwezig en geen gerotzooi met naalden. "Single-use-only", zei de zuster. Dus ik overleef het wel.

Na deze ellende was ik toe aan iets leuks, dus ik boekte een toer naar Kanchanaburi. Voor de kenners, dat is waar de 'Bridge on the River Kwai' is. De toer bestond uit het bezoeken van een kerkhof met slachtoffers uit Engeland, Australië en Nederland, een bezoek aan het museum, lopen over de brug zelf, een rit met de 'dodentrein' die zo genoemd wordt vanwege de vele doden in het proces van aanleggen, het rijden van een olifant en als laatste een ritje over de rivier op een bamboe-vlot.

Het kerkhof was indrukwekkend en het museum gaf wat meer informatie over de brug en het spoor. Tot dusver reikte mijn kennis niet verder dan de film. Daarna over de brug gelopen. Het was gebombardeerd maar later opnieuw opgebouwd. De treinrit was super, tegen een bergwand langs de rivier. Zeer spectaculair. Niet zo spectaculair was het ritje op de olifant, maar ach. Ik had het nog nooit gedaan en het zat toch in de toer. Als laatste het ritje op het bamboe-vlot en hoewel het in eerste instantie saai leek, bleek het toch voor de meeste opwinding van de dag te zorgen. Met z'n zevenen (de Thaise peddelaar, 2 Italianen, 3 Koreanen en ik) op het vlot. Het voorste gedeelte van het vlot was stevig, maar achter was het allemaal wat minder. Als we met 4 of meer tegelijk achter stonden, begon het vlot te zinken. Niet echt natuurlijk, bamboe drijft, maar onze benen stonden steeds verder in het water. De Koreanen vonden dit een leuk spel totdat ze het spel iets te ver doorspeelden en het vlot zo ongebalanceerd geworden was dat het hutje van stro in het midden van het vlot (waar ook onze spullen lagen) kapseiste, en de 3 Koreanen die het hutje als houvast gebruikten de rivier in meesleepte. Ik hield me ook vast aan de hut, maar liet op tijd los en rende naar het veilige gedeelte van het vlot, voor. Uiteindelijk waren de 3 Koreanen, 1 Italiaan, alle waardevolle spullen van de Koreanen (gsm's, camera's, paspoort en vliegtickets) en mijn poncho dat samen met hun tassen in het hutje lagen, het water in gevallen. Ik dank de hemel dat ik balans kon houden en instinctief handelde omdat mijn gloednieuwe camera in mijn broekzak zat, en deze niet echt tegen water kan. De camera's en gsm's van de Koreanen ook niet, zo bleek later. Commotie alom en ik moest mijn lach inhouden omdat het natuurlijk erg vervelend voor hen was, maar voor de neutrale toeschouwer zeer amusant.

Vandaag voor Jan Joker naar de ambassade van Maleisië gelopen omdat ze de hele middag aan het vergaderen en dus dicht waren. Morgen terug om te vragen of ik geen problemen krijg als ik bij de grens aankom zonder vliegticket, zoals dat geintje van de Thais.

Tot dusver de avonturen in en rond Bangkok.