Cowboys to Kings

De volgende ochtend in Flagstaff heb ik de beste toer tot dusver in de VS gedaan: naar Monument Valley. Wellicht dat sommigen van jullie de foto hieronder herkennen van enkele Westernfilms (met name die met John Wayne). Onze gids was een levende wikipedia wat betreft de geschiedenis van de oorspronkelijke bewoners in dit gebied: de Navajo- en Hopi Indianen. En hij sprak met groot respect, wat gepast was. We bezochten verschillende bijzondere plaatsen waar hun voorvaderen, de Anasazi, vestigingen gebouwd hadden. Het hoogtepunt kwam aan het eind, toen we Monument Valley binnenreden. Mijns inziens echt het mooiste park van alle die ik gezien heb.

De dag erna begon de langste rit die ik in de VS gemaakt heb: van Flagstaff, via Phoenix, naar Tuscon om daar de trein naar New Orleans te pakken. Inclusief 2 uur tijdswinst (ik reisde door 2 tijdzones heen) duurde het ruim 30 uur en had ik tijdens deze treinrit uitzicht op allerlei interessante plaatsen. Zoals het stukje tegen de Mexicaanse grens. Letterlijk! We reden 10 meter van Mexico en je kon daar al het verschil zien tussen de rijkdom van de VS en de armoede van Mexico. Dit is volgens mij de enige plek op aarde waar een eerstewereld land een derdewereld land als buren heeft. Het contrast bij El Paso (VS) en Ciudad Juaraz (Mexico) was het grootst. Mooie villa's aan onze kant van het grote stalen grenshek en sloppenwijken aan de andere kant. Overal grenspolitie.

In San Antonio hadden we een stop van anderhalf uur, en een Engelsman en Amerikaanse en ik besloten die tijd te benutten om een Texaanse kroeg te bezoeken. Het voelde aan als een Zuid Amerikaanse (dus Mexicaanse) kroeg, met Spaanstalige muziek, karaoke, schaarsgeklede vrouwen en veel drank.

In New Orleans ontmoette ik zondagavond Travis, Hanna en Emma. Met Travis heb ik ruim 2 jaar geleden de Transsiberie Express gereisd en via Facebook contact gehouden. Hanna is een goede vriendin van Nicoline (die weer een goede vriendin van mij is). Emma was haar gast in New Orleans. Leuk om 2 locals daar te ontmoeten. We ontmoetten elkaar allen in een waterpijp lounge waar we die avond gechilled hebben. De 2 dagen erna nam Travis me in de middag en avond mee naar plaatsen die niet toeristisch zijn en waar de New Orleanders zelf komen. Daar had ik om gevraagd omdat ik op die manier New Orleans op een andere manier leer kennen dan alleen het Franse Kwartier (wat schitterende architectuur heeft, maar boordevol toeristen is).

Daarna de trein naar Memphis. Hier koos ik ervoor om maar 1 dag te verblijven, maar die dag zat wel volgepakt met mooie bezienswaardigheden. Eerst uiteraard Graceland. Elvis was voor mij altijd meer een naam dan een bekende. Nooit films van hem gezien (wist zelfs lange tijd niet eens dat hij ook acteerde) en verder ken ik vooral zijn meest bekende nummers. Na Graceland, waar je in een 2 uur durende toer door zijn huis gevolgd door allerlei musea (o.a. door zijn vliegtuigen en auto's) ken ik Elvis' leven nu niet alleen volledig, maar ben direct ook fan geworden! Wat een man, wat een talent.

Eerder die dag was ik naar Sunstudio gegaan, de studio waar Elvis ontdekt werd. Ik heb letterlijk op de plek gestaan waar Elvis voor 't eerst zijn beroemde dans deed. Maar niet alleen Elvis werd daar beroemd. Ook Johnny Cash en Jerry Lee Lewis. Na hen nog meer, maar dit waren de echte grote.

In Memphis zit ook de Gibson gitaarproducent. Ik heb daar een toer gedaan door hun fabriek. Kun je precies zien hoe een blok hout in een gitaar omgetoverd wordt. Verder heb ik vooral door de straten van Memphis gelopen, wat altijd een avontuur is. Overal is live-muziek (met name Rock en Blues, soms ook Jazz). En heerlijke eetcafeetjes. Memphis staat ook bekend om zijn vele leegstaande buitenzinnige gebouwen. De meest frappante is een enorme piramide, met een groot beeld van Ramses ervoor. Staat al jaren leeg en te niksen.

De treinrit naar Chicago zou oninteressant moeten zijn (het was tenslotte een nachtrit) maar werd toch wel interessant omdat naast me een 21-jarige jongen kwam zitten die me vertelde dat hij bezig is met een jaar training voor het leger. Volgend jaar juni gaat hij naar Irak. We hebben uren gepraat die nacht, ik wou dat ik het gesprek opgenomen had, zeer interessant. Komt hierop neer: hij is niet trots op zijn land (met name politiek) en het legerleven is erg zwaar (5 uur slaap per nacht, 's ochtends eerst 10km hardlopen voor ontbijt, parachutespringen waarbij twijfel geen optie is: je wordt eruit geduwd etc).

Dit weekend zit ik in Chicago. Ik weet nog niet precies wat ik ga doen. Ik neig ernaar om gewoon lekker rond te lopen en de stad te ontdekken, in plaats van de toeristische bezienswaardigheden op te zoeken. Hierna volgen nog Washington DC, Philadelphia en New York. Hoewel ik ernaar uitkijk om deze mooie steden te bezoeken, kijk ik er ook weer erg naar uit om terug naar Nederland te komen. Zeker nadat ik zojuist alle YouTube filmpjes van mijn 2 neefjes Jop en Pim gezien heb. Jop (3 jaar) met zijn nieuwe prachtige groene tractor, en Pim die ik nog niet gezien heb. Hij werd een week nadat ik naar de VS ging geboren! Leuke filmpjes, pap!