Net als in de film! (of op tv)
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron
27 Juli 2010 | Verenigde Staten, Sacramento
We kennen het allemaal wel: politie in Amerikaanse films en tv-series. Ik heb het altijd al van dichtbij willen meemaken, die betweterige Hillbillies, en afgelopen zondag werd ik op mijn wenken bediend.
In chronologische volgorde:
Na mijn vorige verslag pakte ik de bus (Greyhound, goede ervaringen in Australie) naar Portland. Een hellerit! Ze hadden vooraf wat chemicalien in het toilet gegooid, en omdat de deur niet sloot verspreidde dit langzaam door de bus, waardoor in ieder geval ik (maar ik neem aan ook anderen) brandende ogen kregen. Op een gegeven moment moest ik echt naar het toilet, maar ik viel daar bijna flauw. Met mijn rits nog open, stormde ik het toilet uit, goed luisterend naar mijn lichaam die me vertelde: wegwezen daar! Belachelijk. Daarnaast 2 uur vertraging (op een rit van 4 uur) en pikte iemand mijn plekje aan het raam halverwege in tijdens een stop. Pfff, van nu af aan Greyhound proberen te vermijden.
Portland was wel een prachtige stad. Ik vond een motel aan de rand van de stad en pakte vanaf daar de tram naar het centrum. Toevallig was net die dag Brewfest begonnen, een soort van Oktoberfest. Prima dus!
Terug in Seattle ging ik zaterdag met Jodi en een vriendin van haar, Megan, hiking (zeg maar wandelen, maar dan een flink eind) in Olympic National Park. Werkelijk schitterend! Het was wel 3 uur rijden, maar het was het waard! Best pittig klimmen ook, het ging vaak erg stijl omhoog. Het was niet Jodi's dag. Eerst werd ze continu lastig gevallen door een bij, die haar de hele tijd volgde. Daarna struikelde ze en kneusde ze haar knie. Gelukkig viel ze niet naar beneden, want heel vaak liepen we een halve meter naast een afgrond, en er waren geen veiligheidshekjes oid.
Op de weg terug zagen we een ernstig ongeluk, met een auto in puin en een zeilboot op de weg. Vreemd gezicht.
Zondag was een dag die ik nooit meer zal vergeten. Het begon 's ochtends toen we een vriend ophaalden om 2 uur te rijden naar oost Washington om daar te gaan raften over de Wenatchee rivier. Die vriend mocht rijden omdat Jodi moe was van het wandelen de dag ervoor, en Eugene net terug was van een heftig vrijgezellenweekend in Las Vegas (denk aan The Hangover).
Die vriend was een prima gozer maar besloot 90 (miles) te rijden waar maar 60 is toegestaan. Normaal zou ik er wat van zeggen maar wilde de pret niet bederven aangezien niemand anders klaagde. En ja hoor, we kwamen (gelukkig) een State Officer tegen, politie dus. Een slordige 45km te hard rijden is in Nederland al ernstig, in Amerika kun je de cel ervoor in. De officier gaf een preek en Aydeen (die vriend) zei enkel ja en amen. Hij kwam weg met slechts een boete (van $250).
Daarna het raften in een schitterende omgeving, heerlijk weer en een leuke groep. We waren met z'n 6en: 2 vrienden van Eugene hadden zich bij onze groep gevoegd. 1 van hen, Simon, besloot te gaan zwemmen toen de gids zei dat het kon (dieper water). Helaas voor Simon raakte hij keikard een... kei (woordgrapje). Gevolg: hij schreeuwde het uit en er ontstond in no-time een enorm ei op zijn knie. Hij zal de aankomende week niet of zeer moeilijk lopen.
Simons dag werd na ons diner in Leavenworth (een stad die ze hebben gebouwd in Beierse stijl) er niet beter op: terwijl wij nog zochten naar een ijsje in Leavenworth, kregen we telefoon van Simon en zijn vriend dat ze een auto-ongeluk gehad hebben. Of we hen wilden helpen. Dus wij erheen rijden. Ze hadden in krap 15 minuten 20 mijl gereden (ruim 30km). Dat gaf al aan dat ze niet zachtjes reden. We kwamen aan op de plek des onheils, en toen bleek dat ze een auto van achteren geramd hadden, uitgewijkt en nu lag hun Porsche in de goot. We moesten nu, samen met 3 jongelui in de auto die geramd was, wachten op politie en een takelwagen. De politie kwam eerst en besloot meteen maar iedereen te laten blazen. Bleek de onschuldige bestuurder van die andere wagen 1 biertje teveel gedronken te hebben! Meteen handboeien om en mee naar het bureau. Eugene's vrienden kwamen er genadig vanaf. Toen telefoonnummers, nummerplaten en identificatiegegevens uitgewisseld waren, mochten ze weer gaan. Gaan wachten op de takelwagen dan, wat we met z'n allen deden in een retro-cafeetje aan de overkant. Samen met de 2 passagiers van de andere wagen. Allemaal relaxte lui, die een dagje hadden gechilld bij het water met wat biertjes. Net wat teveel dus. Nadat de takenwagen de Porsch had meegenomen, reden we terug naar Seattle, waar deze dag vol blauw ten einde kwam.
Aan het eind van de dag bedankte ik iedereen die zijn steentje had bijgedragen om mij op deze dag de opwindende kant van het Amerikaanse leven, wat ik alleen ken van in de film, te laten meebeleven. Ze moesten er wel om lachen. Gelukkig was er, naast Simon met z'n raftingknie, niemand gewond geraakt.
Maandag vertrok ik met de trein naar Sacramento, waar ik nu ben. 21 uur duurde de treinrit door prachtige gebieden. Amerika doet z'n best om Nieuw-Zeeland van #1 mooiste landen die ik gezien heb te verdrijven. Vanochtend om 06:00u kwam ik aan en moest 5 uur tijd doden totdat ik kon inchecken in mijn hostel. Een meid op het station zat tegenover me en we kregen de praat. Ze moest 6 uur wachten op de volgende trein, dus hebben we samen Sacramento wat verkend. Onder andere het kantoortje van de Governator (Arnie) gezien. Morgen ga ik Sacramento nog meer bekijken, op mijn gemak. Ik blijf hier 3 nachten, maar neem wel een dagtrip naar San Francisco donderdag. Ook heb ik al 4 nachten gereserveerd in Los Angeles, waar ik vrijdagavond aankom. Een hostel middenin Hollywood. Dus dat wordt celebrities turfen.
Zoals jullie kunnen lezen vermaak ik me dus uitstekend in de United States! Ondanks dat ik mooie foto's heb, kan ik ze niet toevoegen: deze computer herkent geen externe apparaten. Wellicht voeg ik ze later nog toe, of bij het volgende verslag.
In chronologische volgorde:
Na mijn vorige verslag pakte ik de bus (Greyhound, goede ervaringen in Australie) naar Portland. Een hellerit! Ze hadden vooraf wat chemicalien in het toilet gegooid, en omdat de deur niet sloot verspreidde dit langzaam door de bus, waardoor in ieder geval ik (maar ik neem aan ook anderen) brandende ogen kregen. Op een gegeven moment moest ik echt naar het toilet, maar ik viel daar bijna flauw. Met mijn rits nog open, stormde ik het toilet uit, goed luisterend naar mijn lichaam die me vertelde: wegwezen daar! Belachelijk. Daarnaast 2 uur vertraging (op een rit van 4 uur) en pikte iemand mijn plekje aan het raam halverwege in tijdens een stop. Pfff, van nu af aan Greyhound proberen te vermijden.
Portland was wel een prachtige stad. Ik vond een motel aan de rand van de stad en pakte vanaf daar de tram naar het centrum. Toevallig was net die dag Brewfest begonnen, een soort van Oktoberfest. Prima dus!
Terug in Seattle ging ik zaterdag met Jodi en een vriendin van haar, Megan, hiking (zeg maar wandelen, maar dan een flink eind) in Olympic National Park. Werkelijk schitterend! Het was wel 3 uur rijden, maar het was het waard! Best pittig klimmen ook, het ging vaak erg stijl omhoog. Het was niet Jodi's dag. Eerst werd ze continu lastig gevallen door een bij, die haar de hele tijd volgde. Daarna struikelde ze en kneusde ze haar knie. Gelukkig viel ze niet naar beneden, want heel vaak liepen we een halve meter naast een afgrond, en er waren geen veiligheidshekjes oid.
Op de weg terug zagen we een ernstig ongeluk, met een auto in puin en een zeilboot op de weg. Vreemd gezicht.
Zondag was een dag die ik nooit meer zal vergeten. Het begon 's ochtends toen we een vriend ophaalden om 2 uur te rijden naar oost Washington om daar te gaan raften over de Wenatchee rivier. Die vriend mocht rijden omdat Jodi moe was van het wandelen de dag ervoor, en Eugene net terug was van een heftig vrijgezellenweekend in Las Vegas (denk aan The Hangover).
Die vriend was een prima gozer maar besloot 90 (miles) te rijden waar maar 60 is toegestaan. Normaal zou ik er wat van zeggen maar wilde de pret niet bederven aangezien niemand anders klaagde. En ja hoor, we kwamen (gelukkig) een State Officer tegen, politie dus. Een slordige 45km te hard rijden is in Nederland al ernstig, in Amerika kun je de cel ervoor in. De officier gaf een preek en Aydeen (die vriend) zei enkel ja en amen. Hij kwam weg met slechts een boete (van $250).
Daarna het raften in een schitterende omgeving, heerlijk weer en een leuke groep. We waren met z'n 6en: 2 vrienden van Eugene hadden zich bij onze groep gevoegd. 1 van hen, Simon, besloot te gaan zwemmen toen de gids zei dat het kon (dieper water). Helaas voor Simon raakte hij keikard een... kei (woordgrapje). Gevolg: hij schreeuwde het uit en er ontstond in no-time een enorm ei op zijn knie. Hij zal de aankomende week niet of zeer moeilijk lopen.
Simons dag werd na ons diner in Leavenworth (een stad die ze hebben gebouwd in Beierse stijl) er niet beter op: terwijl wij nog zochten naar een ijsje in Leavenworth, kregen we telefoon van Simon en zijn vriend dat ze een auto-ongeluk gehad hebben. Of we hen wilden helpen. Dus wij erheen rijden. Ze hadden in krap 15 minuten 20 mijl gereden (ruim 30km). Dat gaf al aan dat ze niet zachtjes reden. We kwamen aan op de plek des onheils, en toen bleek dat ze een auto van achteren geramd hadden, uitgewijkt en nu lag hun Porsche in de goot. We moesten nu, samen met 3 jongelui in de auto die geramd was, wachten op politie en een takelwagen. De politie kwam eerst en besloot meteen maar iedereen te laten blazen. Bleek de onschuldige bestuurder van die andere wagen 1 biertje teveel gedronken te hebben! Meteen handboeien om en mee naar het bureau. Eugene's vrienden kwamen er genadig vanaf. Toen telefoonnummers, nummerplaten en identificatiegegevens uitgewisseld waren, mochten ze weer gaan. Gaan wachten op de takelwagen dan, wat we met z'n allen deden in een retro-cafeetje aan de overkant. Samen met de 2 passagiers van de andere wagen. Allemaal relaxte lui, die een dagje hadden gechilld bij het water met wat biertjes. Net wat teveel dus. Nadat de takenwagen de Porsch had meegenomen, reden we terug naar Seattle, waar deze dag vol blauw ten einde kwam.
Aan het eind van de dag bedankte ik iedereen die zijn steentje had bijgedragen om mij op deze dag de opwindende kant van het Amerikaanse leven, wat ik alleen ken van in de film, te laten meebeleven. Ze moesten er wel om lachen. Gelukkig was er, naast Simon met z'n raftingknie, niemand gewond geraakt.
Maandag vertrok ik met de trein naar Sacramento, waar ik nu ben. 21 uur duurde de treinrit door prachtige gebieden. Amerika doet z'n best om Nieuw-Zeeland van #1 mooiste landen die ik gezien heb te verdrijven. Vanochtend om 06:00u kwam ik aan en moest 5 uur tijd doden totdat ik kon inchecken in mijn hostel. Een meid op het station zat tegenover me en we kregen de praat. Ze moest 6 uur wachten op de volgende trein, dus hebben we samen Sacramento wat verkend. Onder andere het kantoortje van de Governator (Arnie) gezien. Morgen ga ik Sacramento nog meer bekijken, op mijn gemak. Ik blijf hier 3 nachten, maar neem wel een dagtrip naar San Francisco donderdag. Ook heb ik al 4 nachten gereserveerd in Los Angeles, waar ik vrijdagavond aankom. Een hostel middenin Hollywood. Dus dat wordt celebrities turfen.
Zoals jullie kunnen lezen vermaak ik me dus uitstekend in de United States! Ondanks dat ik mooie foto's heb, kan ik ze niet toevoegen: deze computer herkent geen externe apparaten. Wellicht voeg ik ze later nog toe, of bij het volgende verslag.
-
28 Juli 2010 - 05:05
Ino:
groet vanuit Shenyang, noordoost China met 101 mooie ervaringen. -
28 Juli 2010 - 06:26
Renaatje:
Echt Amerikaanse perikelen, leuk om te lezen! Wij hier echte baby-perikelen: 's nachts van halftwee tot halfzeven druk met Pim die darmkrampjes heeft.....ach ja, hoort erbij! ;-) Verder is ie lief hoor!
xxx
Renaatje -
28 Juli 2010 - 08:03
Tante Riet:
Wat een ondernemingsgeest heb jij,zou nooit met je meegaan,maar ik gun je de pret.Ik wens je nog mooie dagen en geen ongelukken s.v.p. hou jw goed. -
28 Juli 2010 - 08:31
Mapa:
Goede morgen.
Is dat wakker worden,met die verhalen van jou Ron.
Zo maak je nog eens wat mee .
Maar Ron blijf met beide benen op de grond staan.
Dan hou je het langste uit.
Geniet verder .
Liefs Mapa.
-
28 Juli 2010 - 09:47
LIa :
Hoi Ron of moet ik zeggen vers oompie ha ha.
Wat een gezellige verhalen weer maar wel spannend ook.
Als ik leest over die hoogte en en de wegen dan ben ik niet jaloers op je hoor, ik word al misselijk als ik op een krant staat.
Maar je belevenissen zijn weer geweldig,en ik kijk uit naar je foto's.
Ron hou je benen op de grond hoor en geniet lekker verder.
En zoals altijd doe voorzichtig, gr. lia -
28 Juli 2010 - 11:48
Arjan:
Leuke verhalen Ron! Doe je wel voorzichtig? :) -
30 Juli 2010 - 13:11
Marleen:
Leuk om alle verhalen zo te lezen! Jammer dat het niet lukt met de foto's.
Veel plezier verder! Marleen -
03 Augustus 2010 - 12:33
Michael (AF):
Mooie verhalen Ron! Leuk om je te volgen. Have fun!
Michael -
04 Augustus 2010 - 13:39
Annemarije:
Wat een rampendag! Ik ben blij dat alles goed met je is!!! Enjoy!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
