Een volle week

Er is weer een week verstreken sinds mijn vorige verslag, en dankzij Jodi (geweldige gastvrouw) zat die week vol met leuke activiteiten. Derhalve een redelijk lang verslag dit keer.

Ik verblijf dus bij Jodi en Eugene thuis, in hun guestroom. Een heerlijk bed en eigen badkamer, echt super. Jodi had speciaal voor mij (en ook deels voor haar dierentuin vrijwilligerstraining) 2 dagen vrij genomen van werk. En dat is in Amerika heel wat, aangezien ze daar niet veel vrije dagen krijgen. Donderdag gingen we naar de dierentuin. Na een kleine introductie van (inderdaad Ruud!) 1 van de mooiste dierentuinen waar ik ooit geweest ben, ging Jodi haar 3 uur durende training in. Ik gebruikte die tijd om de dierentuin te bekijken. Het weer was heerlijk. Eigenlijk is het weer elke dag hetzelfde hier: het begint met een bewolkte lucht, 20 graden, en rond 1 uur ontstaat er een helder blauwe lucht, zonnig en zo'n 26 graden, niet benauwd. Zo ook die dag. Na haar training nam Jodi me mee naar een bar in de buurt. Wat gegeten en gedronken, en prompt kwamen er 4 vrienden van Jodi binnen. Dus daar zat ik lekker te chillen met 5 Amerikanen in een bar, met bier en hapsnaps. Eugene schoof later ook nog aan en na dit sfeervolle barretje gingen we wat later eten in "Brouwers": een Belgisch cafeetje, waar ik mijn geliefde Westmalle Tripple kon drinken.
Toen we thuis kwamen, Jodi en ik ietwat aangeschoten (Eugene niet, die moest rijden en is dan gelukkig strict in niet drinken) besloten we te gaan bowlen! Het was tenslotte Jodi's verjaardag, hoewel het feest pas zaterdag was. Dus ik heb hen even laten zien hoe je moet bowlen. Scores: Eugene 45, Jodi 53, Ron 170.

In het vliegtuig naar Canada heb ik op mijn nieuwe iPod de film Supersize Me gezien. Daarin werd ik geintroduceerd met de maten van eten van Amerikanen. Geen woord gelogen. Als je iets medium bestelt, krijg je volgens onze standaarden een super king size. Ik bestel dus voortaan maar small. Had ik dat gisteren ook maar gedaan toen we naar de film Inception gingen en ik een nacho combo bestelde. Ruim een liter cola met nacho's. En dat wordt dan dus doodleuk medium genoemd. Ik wil niet weten wat een kingsize combo was geweest. Vond het wel vreemd dat ze in Amerika geen pauze's tijdens de film hebben, dus vooraf naar het toilet en hopen dat de hoeveelheid "medium" cola niet voor die tijd naar buiten wil.

Vrijdag nam Jodi me mee op een boottocht naar Blake Eiland. Na een 45 minuten durende trip over het water, kwamen we aan op een eiland in traditioneel Indiaanse stijl. Hier kregen we, na een heerlijke maaltijd, een show voorgeschoteld die me deed denken aan de Maori-shows in Nieuw-Zeeland. Zo kom je wat te weten over de tradities en de cultuur van de Indianen die in deze regio woonden. Voor de maaltijd hadden Jodi en ik wat rondgewandeld in het bos op het eiland. Schitterend al die planten en bomen. We waren daardoor wel te laat voor de vers gerookte zalm, maar gelukkig was een vriendelijke Indiaan na de show paraat om ons alsnog een stuk vis aan te bieden.
Terug in Seattle bezochten we Pike Place Market. In meerdere opzichten een bijzondere plek. Zo begon Kurt Cobain daar als straatmuzikant. Maar ook de allereerste Starbucks is daar. En je hebt de gumwall, een belachelijk ranzige muur waar Jan en alleman kauwgum op de muur plakt. Seattle is hoe dan ook wel bekend om meerdere dingen. Naast bovenstaande begon ook Microsoft hier. Daarom is Seattle een enorm digitale stad, met heel veel software bedrijven. Meer dan de helft van Jodi's vrienden doet iets in de computerbusiness. Bill Gates woont in de buurt, en je hebt letterlijk overal gratis internet (althans, als je wifi hebt, en dat heb ik op mijn iPod). Boeing begon ook hier, maar die zijn inmiddels verhuisd naar Chicago meen ik.
Vrijdagavond aten Jodi, Eugene en ik bij de Indiaan en deden Eugene en ik een weddenschap wie het heetste eten kon opeten. We brandden beiden onze mond terwijl Jodi niet bijkwam van het (uit)lachen.

Zaterdag was dan Jodi's verjaardag, die van 13:00u tot 19:00u op het strand was met barbecue. Het was enorm gezellig. Zo gezellig dat ik vergeten was dat we 6 uur in de zon stonden. Een dag later kwam ik erachter dat ik, ondanks zo rood als een kreeft, niet verbrand was! Althans, geen pijn. Wel een lekkere kleur gekregen, hebben we dat ook maar gehad. De tweede helft van haar verjaardag was thuis, waar onder andere ook haar moeder aanwezig was. Die ken ik eigenlijk ook al 13 jaar, maar nog nooit ontmoet. Rare ervaring, maar dat doet internet voor je. Hele aardige vrouw, maar zodra ze iets op heeft wordt ze erg vreemd. Eigenlijk werd iedereen vreemd later op de avond, maar dat kwam voornamelijk omdat.... IEDEREEN aan de marijuana ging!!! Superbizar! Daar lagen ze dan allemaal, voor pampus, stoned. Ik heb zelf al 10 jaar niet meer een joint op maar toch vonden ze het prachtig dat ik uit het vrije Nederland kwam waar dit allemaal legaal kan. Ze gebruikten een soort van waterpijp om de marijuana te roken. Voor de ervaring heb ik 1 trekje meegedaan. Best zwaar spul, vooral als je ook wat biertjes op hebt. En dit schijnt dus heel normaal te zijn hier, op feestjes marijuana roken. Zelfs Jodi's ouders deden mee, hoewel sommige vrienden wel zeiden dat het een raar gezicht was, 60 plussers stoned met hun kinderen in de buurt. Een vreemde avond, een mooi verhaal.

Elk jaar is er de Bite of Seattle. Dat is een eetfestival waar er rondom het Space Needle park overal kleine tentjes staan die eten verkopen. Wij gingen op de laatste van de 3 festivaldagen, op zondag. Wat een drukte! Wel heerlijk eten allemaal. Hier besefte ik pas echt wat een enorme eters Amerikanen zijn. Een vriend van Jodi at continu, waardoor ik dacht dat het eens mis moest gaan. En ja hoor, aan het eind klagen over buikpijn. Tja...
Die avond dus naar de bioscoop.

Maandag moest Jodi weer werken, dus ging ik alleen de stad verkennen. Seattle is een schitterende stad, waar je je nooit verveelt. Na haar werk gingen we naar Victory Lounge. Dat is een bar waar Jodi elke maandag met vrienden na werk spelletjesavond heeft. We speelden 1 pot Kolonisten, duurde 3 uur! Erg gezellig.

En gisteren was een soortgelijke dag. Jodi werken, ik de stad in. 's Avonds zijn we naar een baseballwedstrijd geweest van de Seattle Mariners. Dat was iets wat ik altijd al eens wilde doen. Echt geweldig, hoewel de Mariners met 0-4 onderuit gingen. En ook daar weer heel veel ongezond etende Amerikanen. Jodi schaamde zich voor haar landgenoten, maar ik zie het als een onderdeel van de cultuur.

Vandaag pak ik de bus naar Portland, 4 uur rijden ten zuiden van Seattle. Daar blijf ik tot vrijdag, waarna ik terugkom naar Seattle. Dit weekend heeft Jodi nog wat leuke activiteiten gepland. Vanaf maandag gaat het echte rondtrekken beginnen. Ik heb inmiddels al een globaal idee van de route in mijn hoofd, maar die hou ik nog geheim :-)