Wederzien van oude vrienden
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron
15 Juli 2010 | Verenigde Staten, Seattle
Hoi allemaal!
Hier dan mijn eerste verslag, dat toch wel in het teken staat van het ontmoeten van oude vrienden. Niet oud in leeftijd maar als in: lange tijd niet gezien. Maar laat ik bij het begin beginnen.
De vlucht van Amsterdam, via Frankfurt, naar Vancouver verliep voorspoedig. Ik moest alleen in het vliegtuig toch wel elk uur even mijn benen strekken. Gelukkig had dit vliegtuig een benedenverdieping met 4 toiletten en plaats om de benen te strekken. Eenmaal aangekomen in Vancouver had ik redelijk snel een leuk hostel gevonden, in het midden van de stad. Voordeel: dichtbij alles. Nadeel: enorm veel lawaai, ook in de nacht. Maar goed, ik was toch wel moe van de lange vlucht dat ik makkelijk door dat lawaai heen sliep.
Natuurlijk baalde ik, net als jullie, van de nederlaag van Oranje zondag, maar ik moet wel zeggen dat ons land een heel mooi visitekaartje heeft afgegeven. Op de eerste dag gebeurde het vier maal dat iemand tegen me zei: "Je komt uit Nederland? Jullie hebben het geweldig gedaan hoor, jammer van de finale!". Zelfs Canadezen en Amerikanen, die toch niet echt voetballiefhebbers zijn, weten allemaal dat Oranje in de finale zat. Een mooie hart onder de riem, want ik baal toch nog steeds wel..
Dinsdag was mijn echte Vancouver dag, de enige volle dag die ik had om Vancouver te ontdekken. Chinatown is enorm groot. Ik las ergens dat het zelfs 1 van de grootste Chinatowns in Noord-Amerika is. Het was wel raar: ben ik in Noord-Amerika om 2 nieuwe landen te ontdekken, maar toen ik in Chinatown rondliep had ik een gevoel van weemoed naar mijn tijd in China. Ook overal Chinezen op straat.
Later die dag heb ik in Stanley Park gejogged. Dat is 1 van de dingen die ik gepland heb op deze trip, met de locals meedoen sporten in parken. Dit was nog een bijzonder mooi park ook.
Vancouver is meen ik de 3e stad van Canada met 3 miljoen inwoners, maar het heeft de vibe van een groot dorp. En iedereen is relaxed. Het leek wat op Auckland.
Gisterenmiddag ontmoette ik dan oude vrienden. 2 Engelsen met wie ik in Tigre, Argentinie, naar een pretpark was geweest eind 2008 waren na al die tijd nog lang niet moe van reizen en wonen nu een jaar in Canada. Ze werken hier ook en in hun lunchpauze spraken we af om ergens een hapje te eten. Heel leuk om elkaar weer te zien, mooie reisverhalen uit te wisselen, al was het maar kort.
Die avond nam ik de trein van Vancouver naar Seattle. Prachtig om weer een grensovergang over land te doen. En ik dacht: vast ook minder gedoe dan met het vliegtuig de VS binnenkomen. Maar nee, ook met de trein is het allemaal heel groots en grondig. Ik moest tig vragen beantwoorden wat ik van plan ben te gaan doen, wat voor werk ik doe, waar ik verblijf en zelfs wat voor werk de mensen doen waar ik verblijf. Wel alles op een hele vriendelijke manier. Daarna werden spullen gescand en kon ik op de trein, die in een kooi zat zodat er niemand in of uit kon. Ook aan boord douane die alles goed in de gaten hielden tot aan grens. Beetje paranoide, maar goed. Amerika heeft zijn portie terrorisme wel gehad, dus begrijp dat ze alles dubbel checken. En bij de echte grens werd alles nogmaals gecontroleerd. Maar gelukkig geen problemen, mijn reisplannen werden goedgekeurd. Ze vonden al die visa en stempels in mijn paspoort wel interessant. Ik heb inmiddels nog maar 2 lege pagina's over!
Tegen half elf 's avonds kwam ik aan op het treinstation van Seattle, waar Jodi me stond op te wachten. Jodi is een Amerikaanse die ik in 1997 op internet heb leren kennen en in 2000 in Berlijn heb ontmoet. Daarna nooit meer maar altijd mailcontact gehouden en regelmatig gechat. Het was erg bijzonder om haar weer te zien. Ze is de meest on-Amerikaanse Amerikaan die ik ken. In alle opzichten is ze eigenlijk meer een Europeaan. En haar vriend, Eugene, ook. Hij is een enorme lolbroek, zit continu te grappen. Is ook gek op getallen. Toen we gisteren over lonen hadden, blijf hij maar tussen dollars en euro's rekenen.
Vandaag ga ik met Jodi naar de dierentuin, waar zij een training doet voor vrijwilligerswerk. Er staat nog veel meer leuke dingen op het programma de aankomende dagen. Maar dat lezen jullie de volgende keer!
Ps: ik heb nog niet echt veel bijzondere foto's gemaakt, dus die houden jullie nog tegoed.
Hier dan mijn eerste verslag, dat toch wel in het teken staat van het ontmoeten van oude vrienden. Niet oud in leeftijd maar als in: lange tijd niet gezien. Maar laat ik bij het begin beginnen.
De vlucht van Amsterdam, via Frankfurt, naar Vancouver verliep voorspoedig. Ik moest alleen in het vliegtuig toch wel elk uur even mijn benen strekken. Gelukkig had dit vliegtuig een benedenverdieping met 4 toiletten en plaats om de benen te strekken. Eenmaal aangekomen in Vancouver had ik redelijk snel een leuk hostel gevonden, in het midden van de stad. Voordeel: dichtbij alles. Nadeel: enorm veel lawaai, ook in de nacht. Maar goed, ik was toch wel moe van de lange vlucht dat ik makkelijk door dat lawaai heen sliep.
Natuurlijk baalde ik, net als jullie, van de nederlaag van Oranje zondag, maar ik moet wel zeggen dat ons land een heel mooi visitekaartje heeft afgegeven. Op de eerste dag gebeurde het vier maal dat iemand tegen me zei: "Je komt uit Nederland? Jullie hebben het geweldig gedaan hoor, jammer van de finale!". Zelfs Canadezen en Amerikanen, die toch niet echt voetballiefhebbers zijn, weten allemaal dat Oranje in de finale zat. Een mooie hart onder de riem, want ik baal toch nog steeds wel..
Dinsdag was mijn echte Vancouver dag, de enige volle dag die ik had om Vancouver te ontdekken. Chinatown is enorm groot. Ik las ergens dat het zelfs 1 van de grootste Chinatowns in Noord-Amerika is. Het was wel raar: ben ik in Noord-Amerika om 2 nieuwe landen te ontdekken, maar toen ik in Chinatown rondliep had ik een gevoel van weemoed naar mijn tijd in China. Ook overal Chinezen op straat.
Later die dag heb ik in Stanley Park gejogged. Dat is 1 van de dingen die ik gepland heb op deze trip, met de locals meedoen sporten in parken. Dit was nog een bijzonder mooi park ook.
Vancouver is meen ik de 3e stad van Canada met 3 miljoen inwoners, maar het heeft de vibe van een groot dorp. En iedereen is relaxed. Het leek wat op Auckland.
Gisterenmiddag ontmoette ik dan oude vrienden. 2 Engelsen met wie ik in Tigre, Argentinie, naar een pretpark was geweest eind 2008 waren na al die tijd nog lang niet moe van reizen en wonen nu een jaar in Canada. Ze werken hier ook en in hun lunchpauze spraken we af om ergens een hapje te eten. Heel leuk om elkaar weer te zien, mooie reisverhalen uit te wisselen, al was het maar kort.
Die avond nam ik de trein van Vancouver naar Seattle. Prachtig om weer een grensovergang over land te doen. En ik dacht: vast ook minder gedoe dan met het vliegtuig de VS binnenkomen. Maar nee, ook met de trein is het allemaal heel groots en grondig. Ik moest tig vragen beantwoorden wat ik van plan ben te gaan doen, wat voor werk ik doe, waar ik verblijf en zelfs wat voor werk de mensen doen waar ik verblijf. Wel alles op een hele vriendelijke manier. Daarna werden spullen gescand en kon ik op de trein, die in een kooi zat zodat er niemand in of uit kon. Ook aan boord douane die alles goed in de gaten hielden tot aan grens. Beetje paranoide, maar goed. Amerika heeft zijn portie terrorisme wel gehad, dus begrijp dat ze alles dubbel checken. En bij de echte grens werd alles nogmaals gecontroleerd. Maar gelukkig geen problemen, mijn reisplannen werden goedgekeurd. Ze vonden al die visa en stempels in mijn paspoort wel interessant. Ik heb inmiddels nog maar 2 lege pagina's over!
Tegen half elf 's avonds kwam ik aan op het treinstation van Seattle, waar Jodi me stond op te wachten. Jodi is een Amerikaanse die ik in 1997 op internet heb leren kennen en in 2000 in Berlijn heb ontmoet. Daarna nooit meer maar altijd mailcontact gehouden en regelmatig gechat. Het was erg bijzonder om haar weer te zien. Ze is de meest on-Amerikaanse Amerikaan die ik ken. In alle opzichten is ze eigenlijk meer een Europeaan. En haar vriend, Eugene, ook. Hij is een enorme lolbroek, zit continu te grappen. Is ook gek op getallen. Toen we gisteren over lonen hadden, blijf hij maar tussen dollars en euro's rekenen.
Vandaag ga ik met Jodi naar de dierentuin, waar zij een training doet voor vrijwilligerswerk. Er staat nog veel meer leuke dingen op het programma de aankomende dagen. Maar dat lezen jullie de volgende keer!
Ps: ik heb nog niet echt veel bijzondere foto's gemaakt, dus die houden jullie nog tegoed.
-
15 Juli 2010 - 18:53
Martijn:
Hé Ron,
Mooi dat alles weer goed is gegaan. Haha, mooie vragenlijst bij de VS, he? Stond de vraag of je AIDS hebt er ook nog tussen?
Veel plezier alvast! En vertel, Canada is dus een mooi plekje om heen te gaan? :) -
15 Juli 2010 - 19:34
Wil :
Hallo Ron,
Wat leuk je eerste verslag te lezen, en fijn dat alles goed gaat.
Veel reis plezier en ik kijk uit naar je volgende verslag.
Groet Wil -
15 Juli 2010 - 20:39
Pama:
Ron gefeliciteerd met je nieuwe neefje Pim!!
Hij is vanmiddag (15 juli) om 15.10u geboren. Kerngezond! Z'n moeder, je zus, rust nu een paar daagjes lekker uit in haar kraamsuite. De rest zul je van haar wel horen een dezer dagen. Goeie reis en blijf genieten!! Liefs pama -
16 Juli 2010 - 11:04
Lia :
Hoi Ron dat is weer een heel verhaal, wel erg leuk oude vrienden weer te zien en te spreken.
Geniet er lekker van hoor,
en zoals altijd doe voorzichtig. -
16 Juli 2010 - 12:16
Arjan:
Mooi verhaal, maar ik wacht op een bepaalde reactie ;) -
16 Juli 2010 - 17:21
TanteRiet:
wat fijn dat je weer zo kan genieten van onze mooie wereld. -
19 Juli 2010 - 11:42
Ruud:
Hoi,
Mooi dat je een goede start hebt gemaakt (op het voetbal na dan) Een goed begin is het halve werk, zegt men wel. Seattle moet een van de mooiste dierentuinen ter wereld hebben, maar in de vrije natuur blijft natuurlijk toch het mooist. Ik ben benieuwd naar jou ervaring bij het deel van mijn reis - californie/arizona/nevada
Veel reisplezier
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
