Verslag vakantie Egypte

Sinds zondagavond ben ik weer terug in Nedeland na een prachtige vakantie in Egypte. Voor de liefhebbers heb ik zojuist even een verslag gemaakt van al mijn activiteiten aldaar. Het was een dure, maar ook magistrale vakantie.

De plaats waar we verbleven was Dahab, aan de Golf van Akaba, maar het wordt ook al de Rode Zee genoemd. In de Sinaï dus. We vertrokken dinsdag 9 oktober vroeg in de ochtend. Het voordeel was dat we ’s middags tegen vieren aan een biertje en de waterpijp zaten in het hotel.

Wat me als eerste opviel is dat alle Egyptenaren je heel vriendelijk benaderen. Standaard zin is natuurlijk “where are you from?”, met als reactie op je antwoord “allemachtig prachtig achtentachtig”. Zo hopen ze snel contact met je te maken om vervolgens over te gaan in het bedenken hoe ze je zo snel en veel mogelijk geld afhandig kunnen maken.

Ik denk dat dit niet zo speciaal is vergeleken met andere plaatsen in de wereld. Wat me wel opviel was dat het geld smerig is. Vooral de biljetten van kleinere bedragen, zoals de 1 Egyptische pond (= ongeveer 13 cent) ziet er uitgeleefd en vies bruin uit. Als je dan halverwege de vakantie hoort dat veel Egyptenaren hun geld bewaren in hun bilnaad, kun je begrijpen dat ik even mijn handen ging wassen. Bah!

De eerste avond hebben we direct met het duikcentrum van het hotel 2 duiken afgesproken voor de volgende dag. Voor Allart was het 2, 3 jaar geleden dat hij voor het laatst gedoken had. Voor mij zelfs ruim 8 jaar geleden. Eigenlijk wist ik niks meer, maar goed. Zo’n duikbrevet verliest nooit zijn geldigheid. Toch eerst een refresherdive maken om te zien of we het nog kunnen.

Die volgende dag hebben we dus 2 duiken gedaan, op een totaal oninteressante plek. Het was ook echt de oefenplek. Ik had veel problemen met mijn linkeroor die niet wilde ploppen. Toen dat gebeurde herinnerde ik me dat ik dit ook in Australië had de eerste paar duiken, maar dat het na 2 duiken niet meer gebeurde. Gelukkig bleek dat hier weer het geval.

Meteen voor de volgende dag weer 2 duiken geboekt, en tevens een plan gemaakt voor andere activiteiten gedurende de vakantie. Hoewel het een enorme trip zou zijn, wilde ik per se naar Caïro om de piramiden van Giza te zien, de stappiramide van Sakkara (oudste piramide ter wereld) en natuurlijk het Egyptisch museum. Allart zou dan in die 2 dagen dat ik weg ben zijn advanced duikcursus gaan doen. Die had ik in Australië al gedaan. Verder boekten we een 2 daagse trip naar Jordanië om Wadi Rum en Petra te zien. De trip zou “all-inclusive” zijn, maar later zouden we ontdekken dat in Egypte “all-inclusive” betekent dat je voor alles nog moet betalen.

In de avond gingen we vaak naar het centrum van Dahab, ook wel downtown genoemd. Er ging elke avond om 9 uur een shuttlebus (eigenlijk een jeep) waar we gratis mee konden rijden. Om 11 uur zou hij ons weer ophalen, maar je bent natuurlijk altijd vrij om een taxi terug te pakken. Iedereen in Egypte met een auto is taxichauffeur. En iedere westers uitziend persoon is een, potentiële, taxigebruiker. Ook als je net je taxi uitkomt komt er iemand naar je toe: “taxi?”. We zouden deze vakantie nog geregeld wat met taxichauffeurs te maken krijgen.

Downtown zijn voornamelijk veel winkels met meuk. Souvenirtroep wat je eigenlijk niet moet kopen, hoewel er af en toe nog wel wat leuke dingen tussen zitten. Verder zijn er veel duikwinkels (uiteraard want 99% van de toeristen in Dahab komt om te duiken) en ook redelijk wat eet- en drinktentjes. Op 1 zo’n tent na (met heel groot Heineken erop en in de vorm van een schip) schenkt niemand alcohol. Maar ze zeggen dat je vrij bent je eigen alcohol mee te brengen en daar op te drinken. Ik denk dat als je dat echt zou doen, ze je niet blij zouden aankijken. Oh, en net als de taxichauffeurs roept iedereen naar je, om een kijkje te nemen in hun winkel of wat te drinken in hun restaurant. Zelfs in de no-hassle (niet-lastiggevallen) winkel komen ze toch naar je toe. Niet echt handig want ik zou juist geneigd zijn eerder in een no-hassle winkel te kijken, als ik ook daadwerkelijk niet lastig gevallen zou worden met mooie praatjes. Afdingen is een must. Een voorbeeld: Allart heeft een t-shirt gekocht voor 50 pond waar hun eerste prijs 400 pond was.

Wat we niet wisten (misschien maar goed) en waar we aan het eind van de vakantie achter kwamen, is dat er vorig jaar 2 aanslagen in Dahab geweest zijn. Er ontplofte een bom, en terwijl iedereen erheen liep om te kijken blies een vrouw zich in die meute ook nog eens op. 12 doden. De reden was helemaal frappant: Een rivalerend dorpje, Nuweiba, was jaloers op het toerisme in Dahab en hoopte zo de toeristen daar weg te jagen zodat ze naar Nuweiba zouden komen. De familie van de mensen die zich hadden opgeblazen hadden overigens die nacht niet overleefd. Er waren wat mannen uit Dahab hen een bezoekje wezen brengen en hen linea recta naar hun 40 maagden gestuurd.

De volgende dag doken we weer. Ik kon de eerste duik mee naar 30 meter vanwege mijn advanced diploma, maar ik ontdekte snel dat er niet veel meer te zien is zo diep. Rond 15 meter is het best denk ik, een goede combinatie van dieren die wat dieper zitten, en ook nog kleuren die je ziet door het zonlicht.

Het hotel was trouwens geweldig. Hele aardige mensen en de meeste konden ons prima verstaan, hoewel juist de receptie ik hierin niet vertrouwde. Op alles wat ik vroeg zei hij consequent: “Yes, okay, no problem”, totdat hij me ineens echt verstond en het meer zo ging: “Yes, okay, no prob… oh no! That’s not possible”. Dan weet je dus zeker dat alle antwoorden op wat je eerder vroeg geen waarde hebben. Hij kon wel een mooie lach opzetten en dat maakt veel goed, althans, dat zal de manager wel gedacht hebben.

De schoonmaker bezorgde ons bijna elke dag een verrassing in de slaapkamer door onze bedden in allerlei figuren op te maken, tot aan een heuse zwaan aan toe.

En het eten! Super! De keukenstaf verdient het grootste compliment, wat een heerlijke eten hadden ze elke avond voor ons. Ik ben geen toetjesmens, maar heb me toch elke avond tegoed gedaan aan 3 stukken taart en/of fruit. Vandaar mijn 4 kilo erbij, oeps..

Vrijdagavond vertrok ik met de bus naar Caïro. De trip was gedurende de nacht, van 22:00u tot 06:00u. De bus zat stampvol omdat de volgende dag het suikerfeest zou beginnen, het einde van de Ramadan. Het kostte slechts 70 pond, nog geen 10 euro. De airco was goed, maar de stoelen zijn niet echt gemaakt voor mijn lange benen. Mijn lengte bracht me overigens ook op andere plekken in kleine problemen. Zo was er eigenlijk geen goede wetsuit met duiken en zeker al geen duikschoenen in mijn maat. Dus ik heb met sokken in vinnen gedoken. Niet ideaal maar een goed alternatief.

Veel heb ik niet geslapen in de bus. Stipt 06:00u kwamen we in Caïro aan. Aldaar uiteraard taxi’s, goed kijkend naar westerlingen. Ik was één van de weinigen aan boord. Helaas sprak mijn taxichauffeur slechts 2 woorden Engels, maar duwde hij wel zijn mobiel in mijn handen waardoor een vriend van hem in goed Engels sprak. Met hem maakte ik de afspraak dat de chauffeur 10 uur lang bij me blijft waar ik ook heenga, en op mij wacht. En dat voor 120 pond, 15 euro. Goede deal vond ik. Ze probeerden me ook nog een hotel aan te smeren, maar ik had in een boek gelezen dat nooit te doen. Ze brengen je altijd naar een duur hotel en zeker niet altijd de beste. Dan krijgen ze commissie. Dus ik zei dat ik al een hotel geboekt had, wat onzin was. Een leugen om mijn portemonnaies bestwil zullen we maar zeggen.

“Op naar de piramiden van Giza”, vertelde ik de chauffeur, maar dan met gebaren. Om 08:00u zouden ze openen en ik had gelezen dat er maar 300 mensen in mogen per dag. Wie het eerst komt, die het eerst maalt. De chauffeur nam een vreemde route door achterbuurtjes. Ik vertrouwde het niet, maar aangezien communicatie niet mogelijk was, liet ik het me maar overkomen. We stopte bij een kamelentent waar een man naar me toekwam en zei dat ik op een kameel naar de piramiden ga. Ik zei, misschien wat onbeleefd: “Nee, we gaan met deze taxi en wel nu want ik wil op tijd zijn en zo’n kameel is traag”. De man probeerde me toch over te halen waardoor ik genoodzaakt was de opmerking te maken dat ik kamelen vind stinken en verre van comfortabel vind. Dat was overigens geen leugen. De man kon er niks meer tegenin brengen en begon ruzie te maken met de taxichauffeur. Die had hem natuurlijk een klant beloofd. Ik vertelde via die man die wel Engels kon dat ik niet gediend was van dit soort geintjes, en dat de taxichauffeur alleen moet doen wat ik vraag. Ik had tenslotte maar krap 2 dagen om iets te zien in Caïro. De rest van de dag heeft de taxichauffeur precies gedaan wat ik vroeg en niks meer. Zijn beloning kwam aan het eind van de dag toen ik hem 100 pond fooi gaf. Dat is anderhalve dag loon voor hem. “Salaam, salaam, salaam friend”, was zijn reactie. Zowaar een Engels woord ertussen. En zijn dag toch nog goed, want hij zal vast gedurende de dag gedacht hebben dat hij het niet trof met zo’n niet-meewerkende toerist: geen hotel en geen kamelentrip.

Bij de piramiden van Giza waren ook weer veel mensen die probeerden mijn geld te krijgen. Wederom kamelentripjes of foto’s maken waar ik op sta. Uiteraard gaf ik mijn camera niet af, behalve als er een politieagent in de buurt was. Iedereen is bang voor de politie in Egypte, en op bijna elke hoek van de straat staan agenten. Dat is goed geregeld. Toch nog 1 foto van mezelf bij de piramiden (met zo’n stomme kameel erbij, maar goed). Uiteraard moest ik er wel voor betalen, maar ik moest dat dan maar zien als een gift voor de studie van zijn zoon. Jaja..

Helaas mochten in de piramiden geen foto’s gemaakt worden. Ik ben in zowel de piramide van Cheops als Chefren geweest. Veel was er niet te zien daarbinnen, maar de ervaring was natuurlijk wel heel gaaf. De sfinx viel tegen. Hij is helemaal niet zo groot als ik dacht. Het hele complex stond trouwens middenin een sloppenwijk, dus niet ergens in de woestijn.

Daarna direct door naar de piramide van Sakkara, de oudste piramide ter wereld en ontworpen door de beroemde architect Imhotep. Het maakte een bijzondere indruk op me. Wat foto’s geschoten, het museum daar bekeken en toen weer terug naar de stad. Op zoek naar een hotel, hoewel ik blufte dat hij me bij het Egyptisch museum kon afzetten en ik dan zelf naar het hotel zou lopen. Ik was hondsmoe van de dag, en 2 meter voor het hotel sprak een Egyptenaar me aan en vroeg, uiteraard, waar ik vandaan kwam en waar ik op zoek naar was. Het hotel, zei ik. Hij grapte dat hij de eigenaar was, maar vertelde toen dat hij de eigenaar van de winkel ernaast was, en dirigeerde me er naar binnen. Omdat ik moe was, en omdat hij me vertelde dat hij een Nederlandse vrouw heeft en ook een winkel in Enschede (hij liet een naamkaart zien, of het waar is valt te betwijfelen) liet ik het me overkomen. Binnen kreeg ik koffie en waterpijp aangeboden. De winkel bestond uit oud-Egyptische tekeningen, oliegeuren, waterpijpen en andere meuk. Toch vond ik sommige dingen wel mooi, en ik wilde tenslotte nog een waterpijp. Ik trapte in het foefje om zelf een prijs te noemen voor een waterpijp en hij accepteerde meteen. Dan weet je dat je teveel betaalt. Direct probeerde ik er nog een tekening bij te bietsen en zelfs dat lukte zonder problemen. Nou goed, veel geld kwijt maar wel wat souvenirs rijker.

Het hotel was goedkoop, geen airco maar dat was geen punt. De volgende ochtend naar het museum. Ook hier geen foto’s binnen en je moest zelfs je camera afgeven. Daar hou ik niet van dus ik probeerde binnen te komen met mijn camera verstopt in mijn tas. Ze hielden me aan en wilden mijn tas doorzoeken. Ik besloot binnen 2 minuten vrienden te maken met deze 3 heren, voordat ze mijn camera zouden vinden. Grappen maken, zeggen hoe mooi Egypte is, en ze zagen natuurlijk mijn waterpijp. Na 2 minuten een têtê-a-têtê te hebben gehad, werd mijn camera gevonden. 2 van de 3 mannen praatten eroverheen en ik deed natuurlijk ook mijn best. De 3e man wilde moeilijk gaan doen, maar toen pakte één van de anderen mijn camera, deed hem terug in mijn tas, sloot de tas, gaf mij de tas en zei me: “Welcome to Egypt!” en ik kon doorlopen. Ik denk dat ze ook wel doorhadden dat ik me netjes aan de regels zal houden en geen foto’s maken. De truc van vrienden maken lukte dus goed.

Ze zeggen dat je 9 maanden nodig hebt om het hele museum te zien. Ik had het na 2 uur gezien. Je hoeft echt niet alles te zien, er staat veel van hetzelfde. En als je een boek leest met de hoogtepunten, weet je makkelijk de weg te vinden. Het masker van Toet was natuurlijk het hoogtepunt. Heel mooi.

’s Middags vertrok ik weer richting Dahab. Ditmaal de bus overdag. Ik was goed uitgerust dus geen probleem wat betreft slapen in de bus. Wat wel een probleem was: 8 uur lang naar Arabische muziek luisteren. Nou zijn er Arabische artiesten waar ik graag naar luister, bijvoorbeeld Hisham Abbas. Maar dit was meer de nationale Jantje Smit. En dan 8 uur, ik dacht dat ik gek werd. In de avond kwam ik aan in Dahab.

De volgende dag was direct alweer de volgende trip, ditmaal naar Jordanië. Officieel zou alles dus inclusief zijn. De trip naar Nuweiba, de veerboot naar Akaba. De taxi naar Wadi Rum en Petra, de toegangsprijzen, het hotel, het eten en de terugreis. Nu ging de veerboot al niet door, dus moesten we via Israël (Eilat) naar Jordanië. Dat zou meer tijd kosten en meer geld, want je moet daar overal geld betalen als je een land in komt of uit gaat. Verder was er geen hotel, moesten we betalen voor Wadi Rum (dat in eerste instantie er niet bij was terwijl ik daar nadrukkelijk om gevraagd had). Maar los van al die problemen, was de trip zelf echt geweldig. Een grote aanrader voor iedereen om Wadi Rum en Petra in Jordanië te zien. Petra staat 2e op de lijst van nieuwe wereldwonderen en als je er bent begrijp je waarom. Ik kan niet uitleggen wat je ziet, je moet de foto’s zien. Wadi Rum is een prachtige woestijn met hoge rotsen. Erg indrukwekkend.

Onze taxichauffeur in Jordanië, Mousa (Mozes), heeft veel goedgemaakt met de problemen die we daar hadden. Hij heeft alles opgelost. We hebben hem ook een dikke fooi gegeven en zijn telefoonnummer gevraagd. Mochten we nogmaals naar Jordanië gaan, of iemand anders die ik ken, dan absoluut hem bellen. Moordvent.

Terug in Dahab gingen we weer duiken. Allart had inmiddels zijn advanced cursus gehaald, dus we zouden dieper kunnen. Eigenlijk wilden we duiken naar het wrak The Thistlegorm, wel een redelijk eind uit de buurt (ten zuid-westen van Sharm El-Shaikh). Maar dat ging uiteindelijk niet door. Wel heb ik nog 4 andere duiken gemaakt. Bij 2 van die duiken had ik wel weer problemen. 1 keer zat mijn duikbril te strak, en was het zicht wazig. De tweede keer had ik een andere wetsuit en die zat veel te strak. Ik kon amper adem halen en raakte wat in paniek. Na het pak wat opengeritst te hebben ging het beter. De laatste duik vond ik de mooiste van alle. Hele mooie vissen gezien en prachtig koraal.

Toch was het rif van het hotel, wat ik op de laatste dag zag met snorkelen nóg mooier. Ik ging naar het buitenrif, dus daar waar de zee eigenlijk begint. Weinig snorkelaars komen daar en al helemaal geen duikers. Het koraal is niet beschadigd en de vissen zijn nieuwsgierig naar je. Enkele mooie foto’s gemaakt.

De laatste vrijdag ben ik nog naar de Katherine Monestery geweest, een klooster tegen de berg van Mozes, waar hij volgens de Bijbel de 10 geboden kreeg van God. Ik was eigenlijk te laat voor de trip, maar een taxichauffeur (uiteraard) zou me er wel brengen in een uurtje. Het was 137 kilometer rijden, en 2 kilometer hoger dan Dahab. We kwamen inderdaad een uur later aan, wat aangeeft hoe snel hij gereden heeft. Het klooster was mooi maar ook weer niet zó bijzonder. De zonsopgang op de berg van Mozes moet prachtig zijn, maar daar had ik dus geen tijd voor helaas. Op de weg terug reden we langs een Verenigde Naties gebouw. De chauffeur vertelde dat het er nog steeds vanwege de oorlog met Israël staat, hoewel er nu vrede is. Ik deed of mijn neus bloedde en vroeg wat er dan gebeurd was. En toen leek het wel of er iets knapte in de tot dan toe rustige chauffeur. Hij vertelde over de oorlog en over wat Israël allemaal wel niet doet wat asociaal is en niet kan. Ik hield wijselijk mijn mond. Na 10 minuten was hij klaar. Na 5 minuten stilte excuseerde hij zich voor zijn uitspatting. Hij zei niet meer bang te zijn voor Israël omdat Egypte inmiddels een groot en goed georganiseerd leger heeft.

Nog een ander mooi verhaal over taxichauffeurs kwam op de laatste avond toen we naar Dahab gingen. We wilde tegen 10 uur terug en niet een uur wachten op de shuttlebus van het hotel. Dus probeerden we voor 20 pond een taxi te vinden. De eerste wilde ons wel brengen maar voor 30 pond. Hij hield voet bij stuk dus wij liepen naar een andere taxichauffeur, eentje die we nog kenden van een andere keer. Hij vond 20 pond prima. Toen werd de eerste chauffeur gek en zei dat we nog aan het onderhandelen waren en dat het onbeleefd is met een ander mee te gaan dan. Wij liepen door en stapten in de taxi in. Andere taxichauffeurs bemoeiden zich ermee. De taxi werd geblokkeerd en er gingen mannen voor de auto staan. Iedereen ruziede en wij hielden ons stil. Ondertussen werd ons een andere taxi aangeboden maar daar hadden wij geen oren naar. Na 10 minuten gezeik en inmiddels redelijk pissig over de gang van zaken, stapten we uit en vertelden dat we wel wachten op de shuttlebus. De ruzie ging nog zeker 15 minuten door. We hebben het hier over 2 euro, hoewel dat voor die mensen wel wat geld is natuurlijk. Later hoorden we in het hotel dat deze mensen dit wel vaker doen. Volgende keer mee met de branietrappers en bij het hotel het melden zodat het hotel ervoor kan zorgen dat ze niet meer voor gasten van Daniela (ons hotel) rijden.

We hebben natuurlijk nog veel meer meegemaakt in 13 dagen, maar dit waren de hoogtepunten. Andere verhalen komen wel als ik jullie persoonlijk spreek.