Restant Safari, Arusha en Zanzibar

In het café zei Simon dat we de volgende dag nog 2 uur hebben om de luipaard te spotten, maar daarna moeten we echt weer richting de uitgang van Serengeti, want al kom je slechts 1 minuut te laat, dan moet je een dag bijbetalen (da’s dus $70 p.p.). Allart kwam toen met een ander voorstel. Aangezien hij in Zuid-Afrika ook geen luipaard gezien had, wilde hij die heel graag hier zien. Dus als we binnen 2 uur de luipaard niet zouden zien, blijven we 1 dag langer om hem proberen alsnog te zien. Mochten we hem dan nog niet zien, betaalt Allart die dag extra. En als we hem wel zien, betaal ik gewoon de extra dag. Klonk als een prima deal ;-)

We stonden vroeg op om te proberen de luipaard te spotten. En zowaar, binnen 1 uur was het raak: een jong mannetje sliep op een tak in een boom. Op een andere tak lag een half aangevreten stuk impala. We bleven hier zo’n kwartier naar kijken en toen stond de luipaard op om verder te eten aan de lekkernij. Af en toe viel er een stuk vlees of bot naar beneden. Een luipaard jaagt alleen, in tegenstelling tot leeuwen, en neemt zijn prooi mee de boom in om zich te beschermen tegen o.a. hyena’s. Heel mooi en fascinerend dier, en het zien ervan betekende ook dat ik alle 5 van de Big Five gezien had!

We vertrokken vervolgens voor een lange rit terug, eerst weg uit Serengeti, dan via Ngorongoro terug naar Mto Wa Mbu. Onderweg hoopten we ook nog een ‘hunting tribe’ te zien. Wij gingen uit van het verblijven bij een tribe en mee te gaan op jacht. De gids die alles geregeld had, had echter veel meer in petto: zonsondergang bij een meer, een uienboerderij, 3 tribes met, naast jagen, ook wapens smeden. Overnachting en eten zat er dan weer niet bij. Prijs: $100 p.p., exclusief tip. Wij dachten eindelijk van het dure Afrika af te zijn nu we klaar waren met de parken, maar blijkbaar ging het kaalplukken van toeristen gewoon door. We vonden het veel te duur, hadden eerder op $50 in totaal gerekend. Terwijl de gids alles uitlegde in gebrekkig Engels, vroeg ie steeds: “Are we together?”, waarmee hij bedoelde of we het begrepen. Uiteindelijk besloten we niet ‘together’ te zijn, oftewel, we namen afscheid van hem want moesten vanaf nu echt op de centjes letten. Zelfs afdingen hielp niet echt; er gingen wel activiteiten af maar de prijs ging amper naar beneden. Wel een ervaring rijker, voor de gids dan: toeristen die beleefd afslaan en weigeren klakkeloos geld neer te leggen :-)

Terug naar het hostel stopten we ook nog bij een curiosa shop, waar Allart mogelijk interesse had in een schilderij. Uiteindelijk kocht ie hem van iemand die naast de camping stond, na een sterk staaltje afdingen (van $150 naar $60 – bij de curiosa shop vroegen ze zelfs $250). Overigens waren de prijzen van producten bij die curiosawinkel van onnavolgbaar hoge prijzen. Beeldjes en schilderijen van enkele duizenden dollars waren niet zeldzaam aanwezig. Het hoogtepunt (wellicht ook letterlijk) was een uit hout gesneden olifant ter waarde van $20.000. Blijkbaar zijn er toeristen die het aanschaffen.

Na nog één keer kamperen, vertrokken we de dag erna terug naar Arusha, waar we incheckten in een hotel. Eindelijk weer gewoon een eigen kamer, met douche en zelfs airco! ’s Avonds een hapje eten bij Khan’s, wat blijkbaar een hot spot is in Arusha. Na gegeten te hebben begrepen we waarom: het was verrukkelijk! Een dag later nodigden we Simon uit om ’s avonds te uiteten, voor de laatste keer samen. Hij koos.. Khan’s! Dus 2 dagen op rij heerlijk gegeten. Overdag bezochten we nog de lokale markt, waar we vooral zelf een bezienswaardigheid waren voor de lokale bevolking. Regelmatig werd ik gefotografeerd, wat prima was. Andersom is helaas niet mogelijk: als ik een foto van iemand maak, zal er direct om geld gevraagd worden, erg jammer. Maar de ervaring van de markt was top! Het deed me denken aan een markt die ik bezocht op de Comoren in 2011. Een mindere ervaring was de Masai markt – een markt voor toeristen om spullen die gemaakt zijn door de Masai te kunnen kopen. Je wordt bijna letterlijk naar binnen getrokken, en eenmaal binnen blokkeren ze de weg naar buiten en ben je soort van opgesloten, en begonnen de verkooppraatjes. Het hield maar niet op, als je verder naar achteren op de markt liep zeiden ze: “Now it’s my turn!” en begon hetzelfde geintje opnieuw, zeer irritant. Hoewel ik eigenlijk wel iets wilde kopen, had ik daar nu geen zin meer in en vertrokken we. We bezochten vervolgens het museum van Arusha, wat een verrassend interessant en leuk museum is. Zowel over de Tanzaniaanse natuur als de geschiedenis van het land. Hier werden we gelukkig ook even niet lastig gevallen, los van wat studenten die het leuk vonden om gewoon gezellig even te babbelen. Vermoedelijk tieners van vermogende ouders want ze hadden allemaal een luxe smartphone en zagen er verder goed verzorgd uit – dat is zeker niet bij alle locals zo!

De volgende ochtend, de zondag van de 2e week inmiddels, bracht Simon ons bij het vliegveld. We wisselden telefoonnummers (dus als iemand nog eens op safari in Tanzania wil, Simon is een uitstekende chauffeur, vraag me maar om zijn nummer!), gaven zijn fooi en namen afscheid. De vlucht in een klein vliegtuigje was naar Zanzibar. Naast ons in het vliegtuig zat een Amerikaanse die het vliegen in zo’n kleine vliegtuig duidelijk niet zo aangenaam vond, dus ik besloot haar af te leiden met een gesprek. Dat werkte, we hadden een leuk gesprek voor de kleine 2 uur dat de vlucht duurde. Overigens was het heftige bewegen van het kleine voertuig vooral in het begin en het eind. Eenmaal op flinke hoogte vliegt het aangenaam.

We verbleven de eerste 2 nachten in Stone Town op Zanzibar, op een drijvend hotel. Ons plan op Zanzibar: vooral chillen. Dus veel meer dan relaxen op ons drijvende hotel, lekker eten, biertjes drinken en zwemmen, deden we niet. Onze kamer had overigens niet de 2 bedden die ons beloofd waren. Het aanwezige bed was ook veel te klein voor 2 personen. Mijn oog viel op een matras op het dek en ik vroeg of het mogelijk was dat ik daar ’s nachts op kon slapen. Geen probleem! Dus ik sliep 2 avonden onder een prachtige sterrenhemel. Helaas werd ik halverwege de nacht wel wakker gemaakt door de muezzins van verscheidene moskeeën. Denk dat ik niet de enige was die er wakker van werd. We wilden ook nog een bezoekje brengen aan Prison Island, maar de eerder beloofde prijs van $5 wijzigde ineens naar $35, dus die skipten we.

Na die 2 eerste nachten gingen we aan wal en verbleven nog wat dagen in een hotel in Stone Town. Zo konden we de stad ontdekken. Op de eerste dag zocht ik stad en land of om een internetcafé te vinden, voor mijn eerdere verslag. Verder wat gelopen door de Zakkendragersteeg look-a-like steegjes waar dezelfde winkeltjes waren als de Masai markt in Arusha, met dezelfde irritante verkopers. Ik wilde toch proberen een souvenir te kopen, maar wilde niet meer dan $15 betalen voor handgemaakte houten onderzetters. Ze begonnen met bijna $40 maar ik bleef voet bij stuk houden, en liep ook een paar keer weg. Uiteindelijk gelukt om het te kopen voor $15, maar erg vrolijk keken ze niet. Tja, onderhandelen als je iets niet per se wilt voor meer dan de jouw gewenste prijs is toch wat makkelijker, maar ze zullen ongetwijfeld wel winst gemaakt hebben anders geen koop. Omdat we toch ook nog wel iets wilden doen in Stone Town, besloten we een fietstocht naar een kruidenboerderij te doen. Dus wij op 2 ietwat brakke fietsen, met een gids, door de steegjes van Stone Town fietsen, en daarna buiten de stad door kleine dorpjes waar we, vooral door de kinderen, vriendelijk begroet werden. Het was wel een pittige tocht. Niet alleen door de fietsen met mankementen, maar ook door de hitte, het drukke verkeer en omdat we over heuvels reden. De weg terug van de kruidenboerderij was zelfs door de jungle waar je amper goed kon fietsen. De kruidenboerderij was wel erg interessant, waar ze naast kruiden ook veel fruit hadden. We kregen een rondleiding en daarna een lunch. Al met al was dit een erg leuke activiteit en goed voor de calorieverbranding, wat na enkele avonden biergenot geen kwaad kon.

De laatste week wilden we elders spenderen en besloten een taxi te nemen naar Paje, aan de andere kant van het eiland. Dit plaatsje is vooral geliefd vanwege kitesurfen, maar wij wilden er vooral relaxen. En dat hebben we dan ook gedaan, een week lang helemaal niets behalve aan het zwembad chillen, lunchen en dineren op het strand en biertjes drinken met wat andere reizigers. De eerste 2 nachten spendeerden we bij Teddy’s, daarna de rest van de week bij Waterfront, dat gerund wordt door 2 vriendelijke Nederlanders die ons ook geholpen hebben met een taxi en tickets voor de veerboot naar Dar Es Salaam op onze laatste dag. Bij Teddy’s gingen we vaak nog terug voor de gezelligheid (en de uitmuntende guacamole!) en omdat we daar inmiddels wat mensen kenden, onder andere Chris uit de VS en Sevgi uit Nederland. Met hen gingen we ook nog een dag Blue Safari doen: een dagje op een boot, met snorkelen en lunch op een mooi eiland. Het stelde op zich niet veel voor, maar de gezelligheid was al voldoende.

De laatste dag stond in het teken van de terugreis. Meerdere taxi’s, een schommelende veerboot en een lange nachtvlucht met, voor mij, weinig slaap verder en we waren terug in het letterlijk koude kikkerlandje. Mij hoor je daarover dit keer niet klagen, na al die Tanzaniaanse warmte is dit weer prima. De vakantie was in alle opzichten zeer geslaagd.. Nou ja, alleen ‘iets’ duurder uitgepakt, maar het was het zeker allemaal waard!