De Sahara-ervaring

Vroeg op! Dat is niet alleen vandaag zo, maar de hele vakantie. Na geld te hebben gepind vertrokken we met een busje naar Erg Chebbi, een echte zandwoestijn. Helaas heb ik weinig van Ouarzazate kunnen zien, maar het is niet anders. We komen genoeg andere plaatsjes tegen die er net zo uitzien. En we komen nog een keer een half dagje terug net voor we naar Marrakech gaan. We konden precies met 14 man (ons 12en, de Marokkaanse gids en een chauffeur) in het busje. Geen airco, maar met alle ramen open was het ook goed te doen. Tussen de 35-40 graden, dat was overigens niet alleen vandaag zo, maar elke dag. Na door een mooi gebied gereden te hebben kwamen we ‘s avonds net na zonsondergang aan bij een nomadentent, waar we zouden overnachten. Nog net voor de woestijn. Bij aankomst gingen eerst de moslims eten uiteraard. Elke keer als de zon onder was kwamen de pakjes sigaretten tevoorschijn, en na een peukje werd er snel gegeten. Daarna kwamen wij aan de beurt. We besloten met z’n allen niet in de tent, maar onder de sterrenhemel te gaan slapen. Die is prachtig in Afrika. De melkweg is duidelijk te zien, het is bijna elke nacht heldere hemel. En voor regen hoefden we niet bang te zijn, het had al ruim een jaar niet meer geregend…. tot vannacht. We werden wakker van miezer, die aanhield dus we vluchtten de tent in. Achteraf viel het wel mee. De nomaden noemden dit geen regen.

De volgende dag wederom vroeg op dus, op de kamelen door de woestijn. Een kamelenrit was niet nieuw voor mij, dat had ik in Australie ook al eens gedaan. We droegen allemaal een sjaal om ons hele hoofd, die we een dag eerder ergens gekocht hadden. We zagen er zo uit dat als je ons in Amsterdam zo zou tegenkomen, je zou denken dat we terroristen zijn. Maar hier draagt iedereen zo’n hoofddoek, als bescherming tegen de zon. Het hielp inderdaad, ik ben de hele vakantie niet verbrand (in tegenstelling tot mijn domme actie in zuid Spanje vorig jaar, 3 uur zonder zonnebrand in de zon). Na een stop waar we een heerlijke notenmix als versnapering kregen, besloot ik verder te gaan lopen naast de kamelen. Dat was je wat vrijer, kon makkelijker foto’s maken, maar vooral m’n kont voelde na de rit van 2 uur aan als hout. Naast kamelen en vliegen zagen we bitter weinig andere bijzondere dieren. Hier en daar een scarabee, kever, maar geen slangen of schorpioenen. Wel hele mooie zandduinen. We voelden ons net Lawrence of Arabia. We overnachtten in de woestijn. Het eten is overigens altijd heerlijk. De ene avond couscous, de andere tajine en soms zelf een pasta/spaghetti. De lunch is altijd gezond: een grote schotel met gesneden groente, en fruit toe. Een kok is toegevoegd aan de groep die dit kookt. Net als de gids heet hij Omar. Dus we hebben Omar 1 en Omar 2. Ze spreken niet veel. Omar 1 kan Frans, maar in onze groep kunnen maar 2 mensen Frans dus communicatie was beperkt. Gelukkig hadden we het gouden Marokkaanse woord snel geleerd: “Yallah” (kom, we gaan).

De 2e dag door de woestijn op de kameel. Tja deze dag leek natuurlijk veel op de vorige, met veel zand en kamelenzweetlucht. ‘s Avonds kwamen we aan in een herberg aan de rand van de woestijn. En zowaar, 3 Nederlandse meisjes. Maar die wilden geen contact, ergerden zich natuurlijk aan zo’n toeristisch groepje Hollanders. Na een mooie foto-shoot van de zonsondergang gingen we weer lekker eten. Gegeten, wat gekletst, maar toch weer vroeg naar bed. Ik ging bijna elke avond rond 9 uur naar bed, stond op om half 7. Da’s dus wel anders dan in Nederland. Ik ben er overigens achter gekomen dat 1 meid in onze groep net als ik danst bij Cornelissen in Utrecht. Dat is wel erg leuk, maar op het verzoek van de groep om een demonstratie te geven zijn we niet ingegaan! Je moet natuurlijk wel (gepaste) muziek hebben!

Daarna was het weer een reisdag. Onder anderen kwamen we langs Erfoud, vlakbij de Algerijnse grens. Daar gingen we een souk in, een markt. Maar ja, we zijn natuurlijk rijke toeristen dus als je maar een blik werpt op koopwaar, dan komt de koopman naar je toe en kom je bijna niet meer van hem af. De communicatie begint altijd hetzelfde: “Where are you from?”, “Holland”, “Ah Holland! Allemachtig prachtig! Kom kijken, kijken, niet kopen!”. Blijkbaar hebben andere Hollanders voor ons een blijvende indruk achter gelaten. Toch heb ik een mooi mes gekocht van 1 koopman, die onze gids nog kende van 4 jaar geleden. Ik kreeg direct korting, en na de koop omhelste hij me en gaf 4 kussen. Ach ja, hun cultuur… en zolang het maar op de wang is J

‘s Middags gingen we een gorge bekijken. Dat is een doorgang tussen 2 rotsformaties. Enorm toeristisch, en ik vond het ook niet echt supermooi. Wat wel spectaculair om te zien was, 2 mannen die 1 van die rotsformaties beklommen. Na een half uur kwamen we terug en die mannen waren nog geen meter opgeschoten. Misschien kregen ze halverwege hoogtevrees, of was hun touw op. Hoe dan ook, wij moesten weer verder, naar het hotel voor de nacht. Het hotel was redelijk luxe. We hadden genoeg tijd om wat te lezen, en een lekkere douche te pakken. Daarna gegeten, met wijn! Dat was voor het eerst dat we ergens alcohol konden vinden. Een deel van de groep kon hun geluk niet op, hoewel ik niet kan ontkennen dat ik een glaasje ook wel lekker vond weer eens. Na het eten kregen we beneden een trommelshow van de eigenaar van het hotel. Dat was erg leuk, vooral omdat het een lachebek was, en meteen z’n kans greep om met enkele dames uit onze groep te gaan dansen. Wij mochten ook nog op de trommel slaan, maar ons ritmegevoel is op z’n zachtst gezegd wel anders dan die van hen.

Een dag later was de Rozenvallei aan de beurt. Helaas waren we hier in het verkeerde seizoen omdat de rozen er niet zijn. Desalniettemin was het een prachtige wandeling. We zijn veel mensen tegengekomen die aan het werk waren, mannen en vrouwen. Bovendien konden we vruchten van de bomen plukken om te eten. De tocht duurde in totaal zo’n 3 uur.

De dag erna hadden we een lange rit naar een dorpje alwaar we een deel van onze spullen achterlaten voor de 4-daagse bergtocht. We kwamen redelijk op tijd aan, en konden wat voor onszelf gaan doen. Ik ben met de 2 oudere dames het dorpje ingetrokken. Meteen kwamen er allemaal kinderen achter ons aan die van alles zeiden, waar ik niets van verstond. Echter toen ik in het Marokkaans tot 10 ging tellen moesten ze lachen en gingen liedjes zingen. De gids was er ook bij en die kon wel communiceren. Het was niet altijd even leuk omdat sommige kinderen echt aan je gaan hangen, en vragen om pennen. Ze schijnen dol op pennen te zijn, maar als je er 1 geeft, wil iedereen er 1. Dus maar niet aan begonnen. Nog gesproken met wat mensen die we tegenkwamen. Toen zagen we 2 leraren uit de school komen en zijn erheen gestapt. Gewoon wat vragen, hoeveel kinderen er op school zitten, hoe groot ‘t is etc. Meteen werden we mee naar binnen gevraagd en kregen daar thee en dadels, koekjes. Was enorm gezellig maar na een uur moesten we weer weg. Ze wilden ook onze adressen maar daar zijn we niet aan begonnen. Wel zijn we ingegaan op hun voorstel om na de bergtocht een bezoek te brengen aan de school. Dat lijkt me enorm interessant, geen idee wat ik me erbij voor moet stellen.