Paradijs gevonden!

Ga er maar even voor zitten, want er is veel te melden.

Laat ik beginnen met mijn excuses voor de 6 meldingen die jullie ontvingen na mijn vorig bericht. Dat krijg je ervan als je in een weiland probeert te internetten. Ik dacht dat het bericht niet doorkwam aangezien ik geen bevestiging ontving. Dus maar op de knop drukken. Ze bleken wel degelijk door te komen, vandaar de vele meldingen. Ik zal beloven de volgende keer maar 1 keer op de knop te drukken.

Goed nieuws voor mensen die ooit nog eens het natuurschoon van Nieuw-Zeeland willen zien! Je kan ook naar Ierland, wat een stukje dichterbij ligt. Akkoord, niet ALLES is mooi, wat in NZ wel zo is, maar de talrijke plaatsen die wel prachtig zijn, kun je dan ook direct plaatsen in de categorie Nieuw-Zeeland-mooi.

2 uur nadat ik mijn vorig bericht schreef, kreeg ik het zo koud, dat ik toch maar besloot een goedkoop hostel te zoeken. Ik reed eerst naar Castle Hill, maar dat hostel zat vol vanwege een feest. Toen verder teruggereden naar Port Stewart voor een ander hostel. Ook vol, ook een feest! Nou ja zeg. Dus dan maar eerst bellen voordat ik nog uren voor Jan Joker rijd. In Derry was er wel plek, dus uiteindelijk kwam ik daar laat aan in een prima hostel.
De volgende dag, zondagochtend, ging ik vroeg op om Derry te bekijken. Dat kon ik letterlijk helemaal alleen doen, want er was geen kip in deze relatief grote stad te bekennen op zondagmorgen. Zeker hun roes uitslapen, voordat ze tegen 11en naar de kerk gaan. Een zeer aparte, mysterieuze ervaring om helemaal alleen, in de kou, in de mist, over spekgladde paden door de Bogside en over de stadsmuren te lopen. Eentje om niet snel te vergeten. En de muurschilderingen in de Bogside spreken veel gevoel uit.

Toen Ierland ingereden en direct naar Malin Head gegaan, het meest noordelijke puntje. Daar genoten van het uitzicht over zee, wetende dat er niks dan water verder is. Ik besloot te slapen in Carrick, wat vlakbij de Glen Gesh Pass ligt. Het was al bijna zonsondergang en ik besloot eerst maar weer even te bellen. Je weet nooit of er een feestje is. De man die opnam, en later erg aardig bleek, vertelde me dat ik NU al door de Glen Gesh Pass moet rijden naar zijn hostel. Want het is er schitterend tijdens zonsondergang. En, geen woord gelogen. Prachtig.
De volgende ochtend heb ik een 3-uur durende wandeling gemaakt naar de Slieve League. Dat zijn de hoogste kliffen van Europa, 600 meter. De wandeling was stevig, het steeg flink. Tot de top ging het wel met de kou, maar daar aangekomen kwam er een ijzige wind op me. STEENKOUD! Ik probeerde een aantal maal een foto te maken met mijn tripod, maar die waaide steeds om waardoor de camera op de keien viel. Dat die het nog steeds doet, mag een godswonder heten. Nou ja, die wereldreis heeft ie ook (zij het met horten en stoten) overleefd.
De rest van de dag veel gereden. Uiteindelijk belandde ik in Galway in het meest verschrikkelijke hostel dat je maar kan bedenken, maar wel met de beste douches ooit.

De volgende ochtend reed ik naar Clocmagnoise, 1 van de hoogtepunten van Ierland. Het is een ruïne van een klooster uit de 6e eeuw en wat door de eeuwen heen veel heeft meegemaakt. Daarna doorgereden naar Killarney, waar ik nu ben. Dit is mijn 2e dag hier. Van tevoren wist ik al dat ik de meeste tijd in het zuiden zou spenderen, en dat is zeer terecht. Het is hier schitterend. Gisterenavond ben ik met 3 Canadezen en een Amerikaan naar de pub geweest. Gezellig. Vanochtend begon ik met rijden naar een uitkijkpunt over het Killarney Park, ook een hoogtepunt van Ierland. Daarna heb ik in krap 4 uur rond Muckross Lake gelopen. Wederom schitterend. Als laatste wilde ik een kijkje nemen in de Gap of Dunloe. Ik ging er vanuit dat ik niet verder dan de parkeerplaats zou kunnen komen, maar lo en behold kon ik met de auto erdoor. In de zomer is het gesloten maar in de winter mogen fietsers, paarden, bestemmingsverkeer en Ron er wel door. De weg was smal, erg smal. De 4 tegenliggers die ik tegenkwam hadden gelukkig meer ervaring met hier rijden want zij zagen me al van ver aankomen en bleven wachten op de iets bredere stukjes die 500 meter uit elkaar lagen. De gap is een soort kloof tussen 5 bergen door. Er liggen ook meertjes. De eerste keer dat ik een verkeerde afslag nam, belandde ik in de tuin van iemand met 10 honden die me met veel kabaal welkom heetten. Ik keerde om en nam de andere weg. Na een tijdje moest ik weer kiezen en koos wederom de verkeerde weg. Maar wat ben ik blij dat ik hier verkeerd reed. Ik belandde zomaar in het paradijs! Dit plekje is het mooiste natuurschoon dat ik tot op dit moment in mijn leven gezien heb. Omschrijven is moeilijk, het plaatje dat ik zal toevoegen aan dit verslag laat slechts een klein deel zien. Dit is iets dat je echt zelf moet ervaren.
Ik reed nog verder, maar toen de toch al slechte weg eerst veranderde in een kiezelpad, toen in een modderbende en daarna alleen nog maar gaten in de grond, besloot ik om te keren. Hoe dan ook moest ik een hek opendoen, waar een grote hond me boos aankeek. Ik besloot, aangezien ik het paradijs al gevonden had, terug te keren. Maar op de terugweg vond een nog een afslag, die ik eerder gemist had. En dat was nou toevallig de originele route! Dus kon ik toch de hele rit door de kloof uitrijden, wat eindigde vlakbij het uitkijkpunt waar ik de dag begon en waar ik de zon onder kon zien gaan. Kortom: een perfecte dag!

Ps: Hieronder, naast de foto van het paradijs, ook een foto van de wandeling rond het meer, in een bos. En een foto van mijn belachelijk grote wagen.

Ps 2: Ik slaap dus niet in de auto maar zoek elke dag een goedkoop hostelletje. Dit voor jullie gemoedsrust.