Grijs, grauw, kaal en sfeerloos

Natuurlijk krijg ik slechts een beeld van Polen vanuit de trein, maar het zag er allemaal erg kil en koud uit. Vooral de gebouwen waren niet om aan te zien. Ik betrapte mezelf erop dat ik meerdere malen mezelf afvroeg wat mensen bezielt om hier te wonen. Aan de andere kant; het is natuurlijk gewoon hun land en wellicht denken ze hetzelfde over mij en Nederland.

Het laatste stukje Polen veranderde in een wit landschap. Niet een klein laagje sneeuw, maar dikke pakken. Je kon aan voetafdrukken in de sneeuw zien dat het minstens 20 centimeter dik is. Werkelijk schitterend, in combinatie met de hoge bomen langs het spoor. De regendruppels die in Duitsland op het raam beland waren, zijn inmiddels in ijs veranderd. Net voor de grens met Wit-Rusland komt een Rus me helpen met het invullen van een declaratieformulier, volledig in het Russisch. Ook deze Rus sprak wonderbaarlijk genoeg Nederlands! Tegen de grens zag ik nog een ouderwetse stoomlocomotief. Zo eentje waar ik vroeger met de elektrische trein van mijn vader mee speelde.